از اواسط قرن بیستم، چندین تلاش برای آموزش زبان انسان به گونه‌های غیر انسانی مانند نخستیانی همچون گوریل کوکو صورت گرفته است، و ایده در آن زمان تلاش برای ارزیابی الگو‌های هوش غیر انسانی از طریق آموزش به حیوانات برای صحبت کردن به مانند انسان‌ها بوده است.
دانشمندان برای مشاهده و رمزگشایی ارتباط بین طیف گسترده‌ای از موجودات از جمله گیاهان در تلاش هستند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، کارن بیکر، محقق دانشگاه بریتیش کلمبیا در کانادا و عضو موسسه مطالعات پیشرفته هاروارد رادکلیف، در مصاحبه با وب سایت American Scientific که در زمینه تحقیقات علمی تخصص دارد، تاریخچه تلاش‌های انسان برای برقراری ارتباط با حیوانات را بازگو می‌کند و می‌گوید که از اواسط قرن بیستم، چندین تلاش برای آموزش زبان انسان به گونه‌های غیر انسانی مانند نخستیانی همچون گوریل کوکو صورت گرفته است، و ایده در آن زمان تلاش برای ارزیابی الگو‌های هوش غیر انسانی از طریق آموزش به حیوانات برای صحبت کردن به مانند انسان‌ها بوده است.
با این حال، بیکر، متخصص در علم "بیوآکوستیک دیجیتال"، گفت که بهتر است به توانایی این موجودات برای درگیر شدن در روش‌های ارتباطی پیچیده خود فکر کنیم؛ مثلاً نمی‌توان از زنبور‌های عسل انتظار داشت که به زبان انسان‌ها صحبت کند، اما این حشرات در واقع به زبان جالبی ارتباط برقرار می‌کنند که بستگی به ارتعاشات، حرکات و موقعیت آنها دارد. این رویکرد علمی جدید نمی‌پرسد: «آیا حیوانات می‌توانند مانند انسان صحبت کنند؟ / بلکه این سوال پیش می‌آید / آیا حیوانات می‌توانند اطلاعات پیچیده‌ای را بین یکدیگر انتقال دهند؟ ".
علم بیوآکوستیک دیجیتال بر استفاده از ضبط‌کننده‌های دیجیتالی کوچک و سبک مشابه میکروفون‌ها متکی است و دانشمندان آنها را در مکان‌های مختلف زمین از قطب شمال تا جنگل‌های آمازون نصب می‌کنند، به گونه‌ای که می‌توان آنها را به عنوان مثال، روی پوست لاک پشت یا پشت نهنگ ها، به منظور ضبط صدا‌های تولید شده توسط این موجودات در شبانه روز و در مکان‌های غیرقابل دسترس برای دانشمندان نصب کرد.
پس از ضبط حجم عظیمی از صداها، نوبت به نرم افزار هوش مصنوعی می‌رسد که در آن دانشمندان از معادلات الگوریتمی برای تجزیه و تحلیل و ترجمه این صداها مشابه برخی از برنامه‌های کاربردی ترجمه در حال حاضر مانند Google Translate استفاده می‌کنند تا الگو‌های گفتگوی غیرانسانی را بررسی کنند.
بیکر در کتاب خود با عنوان "صدای زندگی: چگونه فناوری دیجیتال ما را به دنیای حیوانات و گیاهان نزدیک می‌کند" درباره گونه‌های خفاش میوه مصری بحث می‌کند و توضیح می‌دهد که او و تیم تحقیقاتی اش گروهی متشکل از بیست نفر را مشاهده کرده اند.
این پستانداران پرنده در طول دو ماه و نیم، ۱۵۰۰۰ کلیپ صوتی ضبط کرده اند و با معادلات هوش مصنوعی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند، که برخی از این صداها مانند دعوای دو خفاش بر سر غذا یا مانند آن به کلیپ‌های ویدئویی ضبط شده مرتبط است.
در چارچوب آزمایش ها، این تیم تحقیقاتی توانست اکثریت صدا‌های تولید شده توسط خفاش‌ها را طبقه بندی کند و به این نتیجه رسید که خفاش‌ها از زبان گفتگوی پیچیده‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شد استفاده می‌کنند. بیکر می‌گوید که خفاش‌های مادر با لحن «مادرانه» با بچه‌هایشان صحبت می‌کنند، و در حالی که مادران انسان‌ها صدایشان را بالا می‌برند تا دستورالعمل‌هایی را برای بچه‌هایشان صادر کنند.
بیکر معتقد است که این رویکرد علمی جدید ایده‌های جالبی را مطرح می‌کند، مانند فرصت‌هایی برای درک بهتر زندگی طبیعی به لطف این فناوری‌ها، و همچنین امکان استفاده از چنین سیستم‌هایی برای محافظت از زنبورها، به عنوان مثال، از خطرات، یا هدایت آنها به سمت شهد ایمن و دور نگه داشتن آنها از مکان‌های آلوده به آفت کش‌ها و همچنین سوالات مهم فلسفی و اخلاقی از جمله اینکه آیا زبان یا ارتباط، ویژگی منحصر به فرد انسان بدون موجودات دیگر است یا خیر؟
