افزایش سطح آنتی اکسیدان‌ها می‌تواند به بدن شما در مقابله با بیماری‌ها کمک کند. آنتی اکسیدان‌ها به مبارزه با رادیکال‌های آزاد کمک می‌کنند، که مواد مضر در بدن هستند و می‌توانند باعث بیماری‌ها مانند بیماری قلبی عروقی شوند.
هنگامی که میوه‌ها می‌رسند، سطح قند، آنتی اکسیدان‌ها و ویتامین C در آنها چگونه تغییر می‌کند؟ آیا مفیدتر می‌شوند یا مضرتر؟ موز رسیده بهتر است یا نارس؟ بهتر است پرتقال را چه زمانی بخوریم؟ این‌ها سوالاتی است که در این مطلب پاسخ‌هایشان را پیدا می‌کنید.
پنج نوبت خوردن میوه در روز می‌تواند به اندازه کافی سخت باشد. اما مهمتر از آن این است که خوردن میوه و سبزیجات در مرحله مناسبی از رسیدن آن نیز می‌تواند برای سلامتی مهم باشد.
انتظار کشیدن تا رسیدن تمشک می‌تواند مزایای تقویت کننده سیستم ایمنی این میوه را افزایش دهد، در حالی که موز‌های لکه دار بیشترین انواع قند را دارند؛ و از نظر تئوری بهتر است پرتقال را خیلی طولانی در ظرف میوه رها نکنید تا مطمئن شوید زمانی که ویتامین سی آن در بالاترین سطح است آن را مصرف می‌کنید.
صبر کنید تمشک رسیده و آبدار شود
این‌طور تصور می‌شود که تمشک هرچه می‌گذرد بهتر می‌شود، اما نه فقط به این خاطر که آبدارتر و خوش طعم‌تر می‌شود. توت تابستان با گذر زمان ترکیبات بیشتری با خصوصیات آنتی اکسیدانی ایجاد می‌کند.
این اثر به یک آنتی اکسیدان به نام آنتوسیانین مربوط است که باعث رنگ بنفش تیره این میوه است. این آنتی اکسیدان در سایر انواع توت‌های تیره، قرمز یا بنفش نیز یافت می‌شود. هرچه میوه تیره‌تر باشد، آنتی اکسیدان موجود در آن بیشتر است.
در واقع وقتی تمشک به خوبی می‌رسد سطح آنتی اکسیدان آن چهار برابر افزایش می‌یابد، اما مکانیسم دلیل این اتفاق هنوز چندان مشخص نیست.
افزایش سطح آنتی اکسیدان‌ها می‌تواند به بدن شما در مقابله با بیماری‌ها کمک کند. آنتی اکسیدان‌ها به مبارزه با رادیکال‌های آزاد کمک می‌کنند، که مواد مضر در بدن هستند و می‌توانند باعث بیماری‌ها مانند بیماری قلبی عروقی شوند.
تمشک همچنین مجموعه‌ای از سایر مزایای سلامتی را نیز به همراه دارد. این میوه ریز همچنین حاوی ویتامین C و پتاسیم بالایی است.
پرتقال نیمه رسیده بهترین است
دقیقا مانند آنتی اکسیدان‌های موجود در تمشک، پرتقال نیز در مرحله رسیدن بهبود می‌یابد، زیرا ویتامین C بیشتری تولید می‌کند.
مشخص نیست که چرا این اتفاق می‌افتد، اما ویتامین C به دلیل آب و هوا یا رشد میوه می‌تواند افزایش یابد. در حقیقت ویتامین C سایر میوه‌های دسته مرکبات نیز افزایش می‌یابد، اما نه به اندازه پرتقال.
محتوای ویتامین C پرتقال‌ها در حالت «نیمه رسیده» در بالاترین حد خود است و وقتی میوه کاملا می‌رسد ویتامین سی آن کمی کاهش می‌یابد. همین الگو در لیمو نیز مشاهده شد، اما غلظت ویتامین C آن کمتر بود. در فلفل و آناناس هم همین‌طور.
ویتامین C نقش مهمی در محافظت از سلول ها، حفظ پوست و استخوان سالم و کمک به بهبود زخم‌ها دارد.
اما زمانی که بحث ویتامین به میان می‌آید نحوه نگهداری از میوه‌ها و پخت آن مهم است. وقتی میوه‌ها به آرامی در کابینت یا یخچال تجزیه می‌شوند، ویتامین C تجزیه می‌شود.
وقتی سیب‌زمینی را برش می‌دهید، قهوه‌ای می‌شود، اما هرچه ویتامین C بیشتری داشته باشد، بعد از برش دادن، دیرتر قهوه‌ای می‌شود. سیب زمینی‌های جدید نسبت به سیب زمینی‌های قدیمی‌تر ویتامین C بیشتری دارند. همین موضوع در مورد سیب نیز صدق می‌کند. به همین دلیل است که باید بعضی چیز‌ها را در یخچال نگهداری کنید تا خراب نشوند.
بزرگسالان به ۴۰ میلی گرم ویتامین C در روز نیاز دارند. اما نباید زیاد نگران محتوای ویتامین C میوه و میزان رسیده بودن آن باشید، زیرا خوردن یک پرتقال، چه رسیده باشد و چه بیش از حد رسیده، بیش از حد کافی بدنتان را تامین می‌کند. اما از طرفی نحوه تهیه غذا مهم است.
ویتامین C یک ویتامین محلول در آب است، بنابراین در صورت جوشاندن محتوای آن در غذا‌ها به شدت کاهش می‌یابد. در عوض بهتر است میوه‌ها و سبزیجات را به شکل خام یا بخارپز مصرف کنیم، زیرا این فرآیند پخت ویتامین C را حفظ می‌کند.
موز رسیده یا نارس؟
تنها طعم و بافت آن نیست که با رسیدن موز تغییر می‌کند بلکه شیرین‌تر هم می‌شود. مانند همه میوه ها، موز نیز با رسیدن نشاسته را به قند‌های ساده مانند ساکارز، گلوکز و فروکتوز تجزیه می‌کند. این‌ها راحت‌تر در جریان خون جذب می‌شوند، که می‌تواند باعث افزایش سطح قند خون شود.
این موضوع باعث می‌شود که موز به یک میان وعده عالی برای کسانی که به دنبال منبع سریع انرژی هنگام ورزش هستند، تبدیل شود.
در حالی که افزایش قند باعث تغییر محتوای کالری میوه نمی‌شود، اما می‌تواند برای مبتلایان به دیابت مشکل ایجاد کند؛ بنابراین اگر دیابتی هستید، باید این موضوع را به خاطر داشته باشید، زیرا در حالت ایده‌آل می‌خواهید کربوهیدرات‌هایی را مصرف کنید که آهسته‌تر جذب می‌شوند. درنتیجه بهتر است بیماران دیابتی موز نارس مصرف کنند.
برخلاف محتوای قند، سطوح مواد معدنی موز به ندرت در طول فرآیند رسیدن تغییر می‌کند. به عنوان مثال، موز سبز دارای مقدار مشابهی پتاسیم مانند موز زرد است. اما موز نارس حاوی فیبر بیشتر و نشاسته مقاوم است؛ کربوهیدراتی که باکتری‌های خوب روده را تغذیه می‌کند.
با یک موز سبز نارس، کربوهیدرات‌های نیمه قابل هضم مختلفی دریافت خواهید کرد که می‌تواند برای سلامت روده مفید باشد.
به‌طور کل توصیه می‌شود که از مصرف بیش از حد میوه‌های استوایی شیرین و بسیار رسیده به دلیل محتوای قند زیاد خودداری کنید.
منبع: روزیاتو
