تقریباً هر سانت این جزیره خانه ساخته شده است. جمعیت آن چهار برابر منهتن نیویورک است. به گفته یکی از افراد محلی، مردم آنقدر نزدیک به هم زندگی می‌کنند که همه رویای یکسانی را در سر می‌پرورانند. این جزیره جمعیتی جوانی را در خود جای داده است و حدود ۶۵ درصد از ساکنان دائمی آن زیر ۱۸ سال هستند.
در سواحل شمالی کلمبیا در خلیج موروسکیلو، جزیره کوچک و بایری به نام سانتاکروز دل ایسلوته وجود دارد. مساحت این جزیره حدود ۹،۷۱۲ متر مربع، تقریباً به اندازه دو زمین فوتبال است. شاید با دیدن آن متوجه نشوید، اما این جزیره متراکم‌ترین جزیره جهان است.
به گزارش روزیاتو، متراکم‌ترین جزیره جهان تا حدود ۱۵۰ سال پیش خالی از سکنه بود. در آن زمان کوچکتر بود و یک تکه سنگ دور افتاده بود که ماهیگیران در هنگام طوفان روی آن استراحت می‌کردند یا به آنجا پناه می‌بردند.
برخلاف جزایر همسایه که توسط جنگل‌های حرا احاطه شده بودند، سانتاکروز دل ایسلوته عاری از پشه بود. به زودی، مردم شروع به سکونت در آن کردند. آن‌ها خانه‌هایی ساختند و جزیره را با استفاده از چیز‌هایی که از دریا به دست آوردند، از جمله صدف، شن، تنه درختان و زباله، گسترش دادند.
تا سال ۲۰۱۷، در این جزیره ۴۷ خانواده به طور دائمی زندگی می‌کردند. جمعیت جزیره مورد بحث است. برخی برآورد‌ها تا ۱،۲۰۰ نفر را تخمین می‌زنند، اما برآورد‌های جدیدتر نشان می‌دهد که حدود ۵۰۰ ساکن دائمی در جزیره وجود دارد.
صرف نظر از این، تقریباً هر سانت این جزیره خانه ساخته شده است. جمعیت آن چهار برابر منهتن نیویورک است. به گفته یکی از افراد محلی، مردم آنقدر نزدیک به هم زندگی می‌کنند که همه رویای یکسانی را در سر می‌پرورانند. این جزیره جمعیتی جوانی را در خود جای داده است و حدود ۶۵ درصد از ساکنان دائمی آن زیر ۱۸ سال هستند.
سانتاکروز دل ایسلوته مکان راحتی برای زندگی نیست. این جزیره توالت یا فاضلاب ندارد، و چیزی برای خوردن وجود ندارد، مگر چیزی که بتوان از آب گرفت. آب آشامیدنی، سایر غذا‌ها و سایر ملزومات به جزیره ارسال می‌شود.
همچنین فضایی برای دفن مردگان وجود ندارد، بنابراین اعضای خانواده در جزایر دیگر دفن می‌شوند.
ساکنان مجبورند برای نوشیدن به آب باران تکیه کنند و اغلب زباله‌های خود را خودشان به جزایر دیگر می‌برند.
از جمله دیگر این جزیره، بیمار شدن ساکنان آن است.
در مورد برق، مردم محلی قبلاً مجبور بودند به یک ژنراتور دیزلی تکیه کنند که فقط عصر‌ها می‌توانست کار کند. دولت پنل‌های خورشیدی را در سال ۲۰۱۵ در جزیره نصب کرد که آن هم مشکلات خاص خودش را داشت.
این جزیره یک مدرسه دارد. اما مدرسه تا کلاس ۱۰ است، بنابراین هرکسی که می‌خواهد تحصیلات تکمیلی داشته باشد باید جزیره را ترک کند.
این جزیره به مقصدی برای گردشگران تبدیل شده است. با ۹۰ دلار، یک گردشگر می‌تواند با کوسه‌های پرستار در آکواریوم جزیره شنا کند. از آنجایی که در خود جزیره فضایی وجود ندارد، گردشگران مجبورند در جزایر مجاور بمانند.
در مورد آینده، هیچ چیز قطعی نیست. ماهیگیری در وهله اول دلیل رشد این جزیره بود، اما شیلات به دلیل تغییرات آب و هوایی و شیوه‌های ماهیگیری ناپایدار در حال کاهش است. تغییرات آب و هوایی و شیوه‌های ناپایدار، از جمله ماهیگیری با دینامیت، صخره‌های مرجانی محلی را از بین برده است.
اکنون روز‌ها زیادی طول می‌کشد تا ماهیگیران بتوانند صیدی به دست آورند.
