تفاوت‌های آشکار در لحن صحبت کردن می‌تواند عشق پنهانی را در عرض چند ثانیه برملا کند.
طبقه یافته‌ها خنده بین دوستان معمولا «بلندتر، راحت‌تر، و با صدایی طبیعی‌تر» در مقایسه با نمونه‌های رایج خنده‌های عاشقانه است.
بر اساس مطالعه منتشر شده در نشریه رفتار غیرکلامی (Journal of Nonverbal Behavior) خنده نسبت به علاقه عاطفی به افراد تغییر می‌کند، تغییری که نامحسوس هم نیست.
در واقع، محققان دریافتند تفاوت‌های آشکار در لحن صحبت کردن می‌تواند عشق پنهانی - یا رابطه مخفیانه در محل کار - را در عرض چند ثانیه برملا کند.
دکتر سالی فارلی، از نویسندگان این مطالعه و استاد روانشناسی دانشگاه بالتیمور، در بیانیه‌ای توضیح داد: «خنده ربطی به شوخ طبعی ندارد؛ بلکه نشانه‌ای صادقانه از پیوند است. اهمیت نشانه‌ای خنده بیش از آن است که مردم پنداشته‌اند.»
فارلی این مطالعه را بر پایه نظریه «عشق آسیب‌پذیر» بنا کرد و این فرضیه را مطرح کرد که انگار خنده بین دوستان به دلیل احساس راحتی بیشتری که با آنها داریم و نیاز «کمتر به مراقبت و تلاش» با اجبار کمتر همراه است و طبیعی‌تر است.
اما افراد در تیک و تاک عاشقانه بیشتر ممکن است احساس آسیب پذیری کنند و در نتیجه بیشتر اجباری می‌خندند یا قهقهه می‌زنند؛ و به همین ترتیب این مطالعه به درستی پیش‌بینی کرد که احساسات در «مرحله آسیب‌پذیر رابطه عاطفی اولیه، به دلیل ماهیت متزلزل و نوسانی آن، به شکل خنده به بیرون می‌تراود و باعث می‌شود خنده با شرکای عاطفی مطیعانه‌تر و پرتنش‌تر به نظر برسد» و فارلی در مطلبی در وبلاگ «شخصیت و زمینه» انجمن شخصیت و روانشناسی اجتماعی درست همین نکته را نوشته بود.
او در بیانیه خود در دانشگاه بالتیمور توضیح بیشتری داد: «هنوز اساسا درگیر تغییر دادن تکیه صدا در گفتار هستیم و حتی خنده هم در مراحل اولیه رابطه عاشقانه این گونه به نظر می‌رسد.»
طبقه یافته‌های فارلی و نویسنده همکارش، دبورا کارسون، خنده بین دوستان معمولا «بلندتر، راحت‌تر، و با صدایی طبیعی‌تر» در مقایسه با نمونه‌های رایج خنده‌های عاشقانه است.
همچنین طبق یافته‌های این مطالعه که فرضیه او را تایید می‌کند خنده عاشقانه بیشتر از خنده به روی دوستان «آهنگ زنانه، بچگانه، مطیعانه و کمتر خوش‌آهنگ است».
محققان در انجام این مطالعه از صدای پیش‌تر ضبط شده افراد استفاده کردند که در آن مردان و زنان با یک دوست و شریک عاطفی تلفنی تماس گرفته بودند.
در اولین گروه مطالعه موردی، از شنوندگان پرسیده شد که به نظر آنها بین افراد در حال گفتگو چه رابطه‌ای وجود دارد؟
در دومی از آنها پرسیده شد که چگونه به باور خود در باره ماهیت رابطه آنها (افراد در حال گفتگو) رسیدند.
در هر دو مطالعه، شنوندگان توانستند تفاوت بین آن‌هایی که دوستانه صحبت می‌کردند و شرکای عاطفی را تشخیص دهند و همچنین به نظر آنها خنده‌های دوستانه حالت طبیعی‌تر داشت.
برای راستی آزمایی این یافته‌ها نیز مطالعه‌ای نهایی با استفاده از ۲۵۲ شرکت کننده از پنج کشور هند، مکزیک، لهستان، پرتغال و ایالات متحده انجام شد و در نهایت این نتیجه به دست آمد که شنوندگان می‌توانند رابطه دوستانه را از رابطه عاشقانه بر اساس تنها یک یا دو ثانیه خنده متمایز کنند.
فارلی توضیح داد: «اهمیت این تحقیق در این است که تاکید می‌کند خنده ظریف‌تر، متغیرتر، پیچیده‌تر و از نظر اجتماعی مهم‌تر از آن چیزی است که اکثر مردم فکر می‌کنند. خنده می‌تواند برای ایجاد احساس بهتر در دیگران، تقویت وضعیت گروهی، انتقال علاقه عاشقانه یا نشان دادن محبت استفاده شود، اما همچنین می‌توان از آن برای بیان مقام یا سرزنش دیگران استفاده کرد.»
فارلی قصد دارد به مطالعه الگو‌های خنده در روابط ادامه دهد و برنامه بعدی او برای مطالعه خنده در روابط بلندمدت است.
منبع: نیویورک پست
