آرمادیلوها همیشه بچه‌های یکسانی را به دنیا می‌آورند که از شکافتن یک تخمک بارور شده به وجود آمده اند. در میان پستانداران، این ویژگی منحصر به فرد را آرمادیلو‌های نه نواری و دیگر نژاد آنها یعنی داسیپوس (از پستانداران بی‌دندان حفاری که از جنوب ایالات متحده تا آرژانتین یافت می‌شوند) دارند.
آرمادیلو در لغت به معنای «زره پوش کوچک» است و این زره از صفحات استخوانی پوشیده شده با کراتین تشکیل شده است. آمار‌ها نشان می‌دهد که حدود ۲۰ گونه آرمادیلو در حیات وحش وجود دارد و نژاد همه آنها به اجداد آمریکای جنوبیشان می‌رسد. آرمادیلوها از نظر اندازه، رفتار و زیستگاهشان بسیار متنوع هستند.
به گزارش فرادید، IUCN دو گونه را آسیب پذیر و پنج گونه را تقریباً در معرض خطر انقراض می‌داند. پنج گونه دیگر فاقد اطلاعات و احتمالاً در معرض خطر هستند. در سال ۲۰۱۶، دانشمندان آرمادیلو بینی بلند را به سه گونه جداگانه تقسیم کردند و از زمان طبقه بندی جدید، آن گونه‌ها را ارزیابی نکرده اند.
حقایقی جالب در مورد آرمادیلوها وجود دارد که در این گزارش به ۱۳ مورد آن پرداخته ایم. تا پایان این مطلب همراه ما باشید:
آرمادیلو نه نواری (Dasypus novemcinctus) تنها گونه آرمادیلو است که به آمریکای شمالی مهاجرت کرده است. آنها برای مدت طولانی در مناطق نیمه گرمسیری مرطوب ایالات متحده زندگی می‌کردند. اما اکنون آرمادیلوها تا شمال نبراسکا و ایلینوی دیده می‌شوند. زمستان‌های گرمتر ناشی از تغییرات آب و هوایی ممکن است دامنه جمعیتی آنها را بیشتر گسترش دهد.
آرمادیلوها همیشه بچه‌های یکسانی را به دنیا می‌آورند که از شکافتن یک تخمک بارور شده به وجود آمده اند. در میان پستانداران، این ویژگی منحصر به فرد را آرمادیلو‌های نه نواری و دیگر نژاد آنها یعنی داسیپوس (از پستانداران بی‌دندان حفاری که از جنوب ایالات متحده تا آرژانتین یافت می‌شوند) دارند. زمانی که حیوان وحشت زده شود، ۳ تا ۴ فوت مستقیم به بالا می‌پرد.
عقیده بر این بود که آرمادیلو‌های سه نواری برزیلی تا سال ۱۹۸۸ منقرض شده بودند. از آن زمان، محققان جمعیت‌های پراکنده و کوچکی را پیدا کردند. حیواناتی که به اشتباه گمان می‌رفت منقرض شده اند، گونه لازاروس نامیده می‌شوند. این گونه توسط IUCN به عنوان آسیب پذیر فهرست شده است و در برزیل در معرض خطر انقراض است. بیشتر زیستگاه آنها به مزارع نیشکر و سویا تبدیل شده است. شکار غیرقانونی یکی دیگر از تهدید‌های مهم برای این گونه است.
گلیپتودونت‌ها یا «شیار دندان‌ها» پستانداران اولیه زره پوش، به اندازه دایناسور بودند. در سال ۲۰۱۶، دانشمندان تعیین کردند که گلیپتودونت‌ها زیرخانواده‌ای از آرمادیلوها هستند که برای اولین بار ۳۵ میلیون سال پیش ظاهر شدند. آنها در اواخر آخرین عصر یخبندان منقرض شدند، در حالی که بستگان کوچک‌تر و سبک‌ترشان زنده ماندند. انسان‌ها این حیوانات دو تنی را برای گوشت شکار می‌کردند.
به عنوان حیوانات شب‌زی، آرمادیلوها بیشتر فعالیت‌هایشان را در شب انجام می‌دهند - جستجوی غذا، خوردن، تونل زدن، جفت‌گیری. در طول روز، آنها معمولا تا ۱۶ ساعت در گودال‌هایی که حفر کرده اند می‌خوابند. آرمادیلوها به ندرت لانه‌های خود را با دیگر هم نوعان خود به اشتراک می‌گذارند، اگرچه آنها را با لاک پشت ها، مار‌ها و موش‌های صحرایی مشترک می‌دانند. آرمادیلوها وقتی که بیدار هستند، زمان بیشتری را نسبت به اکثر پستانداران به جستجوی غذا می‌گذرانند.
آرمادیلوها تنها حیوانات غیر انسانی هستند که جذام را منتشر می‌کنند که اکنون بیماری هانسن نامیده می‌شود. باکتری عامل بیماری در بدن آرمادیلو به دلیل دمای پایین رشد می‌کند. محققان بر این باورند که آرمادیلوها بیماری هانسن را از کاشفان قرن پانزدهم به دست آورده اند. انسان‌ها از طریق شکار آنها یا خوردن گوشت آنها به بیماری هانسن منتقله از آرمادیلو مبتلا می‌شوند. در برخی موارد، افراد در اثر استنشاق گاز مدفوع آرمادیلو آلوده می‌شوند.
یک افسانه رایج این است که آرمادیلوها به شکل توپ‌های محکم جمع می‌شوند و غلط می‌خورند. هیچ کدام از آنها برای دور شدن از شکارچیان این راه را انتخاب نمی‌کنند. تنها آرمادیلو‌هایی که می‌توانند به صورت توپ‌های محکم حلقه شوند، دو گونه متعلق به جنس Tolypeutes هستند. این‌ها معمولاً به عنوان آرمادیلو‌های سه نواری برزیلی و جنوبی شناخته می‌شوند. همه گونه‌های دیگر آرمادیلو دارای صفحات بسیار زیادی هستند که این سطح از انعطاف پذیری را غیرممکن می‌کند.
آرمادیلو‌های غول پیکر (Priodontes maximus) بزرگترین آرمادیلو‌های زنده هستند که در طبیعت بین ۴۵ تا ۱۳۰ پوند وزن دارند. در اسارت، وزن آنها به ۱۷۶ پوند رسیده است. آنها تقریباً با اندازه دمشان ۵.۹ فوت طول دارند. پنجه‌های جلوی میانی آنها ۸ اینچ است که طولانی‌ترین پنجه‌های هر پستانداری است. I UCN آرمادیلو غول‌پیکر را به‌عنوان گونه‌ای آسیب‌پذیر فهرست می‌کند. تهدید اصلی آنها شکار برای گوشت و از دست دادن زیستگاه است. علاوه بر این، شکار غیرقانونی برای تجارت غیرقانونی حیوانات خانگی، زندگی این غول‌ها را بیشتر به خطر می‌اندازد.
آرمادیلو پری صورتی (Chlamyphorus truncatus) به خاطر رنگ زره و اندازه اینچنین نامگذاری شده است. طول آن بین ۴ تا ۶ اینچ و وزن آن حدود ۳.۵ اونس است. آنها علاوه بر زره در پشت خود، دارای یک صفحه پشتی عمودی هستند که برای پر کردن حفره‌ها استفاده می‌شود.
این گونه در دشت هاو علفزار‌های شنی در مرکز آرژانتین زندگی می‌کند IUCN. این آرمادیل‌هایی را که به ندرت دیده می‌شوند در زیرمجموعه حیوانات نادر فهرست می‌کند، اما شاخص‌ها نشان می‌دهند که این گونه ممکن است به عنوان تقریباً در معرض تهدید و خطر انقراض واجد شرایط باشد. پری صورتی در درجه اول به دلیل از دست دادن زیستگاه در معرض تهدید است، همچنین محبوبیت این حیوان در رسانه‌های اجتماعی به عنوان یک حیوان خانگی منجر به شکار غیر قانونی آنها شده است و متأسفانه وضعیتی پیش می‌آید که در بیشتر آنها در عرض هشت روزدر اسارت می‌میرند.
آرمادیلو پشمی جیغ کش (Chaetophractus vellerosus) چیزی بیش از زره به عنوان دفاع دارد. این نوع یک جفت ریه قوی دارد. هر زمان که این گونه تهدیدی را حس کند، صدایی بسیار بلند و هشدار مانند مثل صدا‌های صوتی منتشر می‌کند. شکارچیان این گونه را به خاطر گوشت و کاراپاسش به دام می‌اندازند. (کاراپاس؛ محفظه یا سپر استخوانی یا کیتینی که پشت یا قسمتی از پشت یک حیوان مانند لاک پشت یا خرچنگ را می‌پوشاند)
علی‌رغم این تهدیدات، آرمادیلو جیغ کش گونه‌ای است که کمترین نگرانی را در بیشتر محدوده خود دارد و در بخش‌هایی از بولیوی، پاراگوئه، شیلی و آرژانتین دیده می‌شود.
آرمادیلوها بیشتر عمر خود را در خواب می‌گذرانند، اما آرمادیلو کوتوله (Zaedyus pichiy) با خواب زمستانی یک قدم جلوتر از دیگر گونه هاست. پس از ایجاد ذخایر چربی و مستقر شدن در لانه، دمای بدن این آرمادیلو از ۹۵ درجه به ۵۸ درجه فارنهایت کاهش می‌یابد. آرمادیلو کوتوله همچنین وارد نوعی حالت چروکیدگی روزانه می‌شوند که خواب زمستانی کوچک به شمار می‌رود. این گونه در استپ پاتاگونیا و پامپاس یافت می‌شود.
در حالی که جمعیت آرمادیلوی ۹ نواری رو به افزایش است، گونه‌های دیگر آنقدر خوش شانس نیستند. IUCN آرمادیلو‌های سه نواری و غول پیکر برزیلی را به عنوان آسیب پذیر فهرست می‌کند. گونه‌های آرمادیلو کوتوله، دماغ دراز جنوبی، دماغ دراز شمالی، سه نواری جنوبی و گونه‌های آرمادیلو دم برهنه چاکوآ به عنوان گونه‌های تقریباً در معرض خطرانقراض فهرست شده اند. پنج گونه دیگر نیز نادرو به طور بالقوه در معرض خطر هستند.
شکار و از دست دادن زیستگاه تهدید‌های اصلی برای آرمادیلوها هستند. عوامل از دست دادن زیستگاه استخراج معادن و جنگل زدایی برای ایجاد مزارع روغن نخل، دامداری و سایر عوامل صنعت کشاورزی است.
چارانگو، یک ساز موسیقی زهی است که شکم آن از پوسته یک آرمادیلو ایجاد می‌شود و به گردنی از نوع گیتار متصل می‌شود. این ساز زهی که به نام چارانگو شناخته می‌شوند، بخشی جدایی ناپذیر از موسیقی سنتی آند در بولیوی، شیلی، اکوادور و پرو است. در حالی که زمانی معمولاً از پوسته خشک شده یک آرمادیلو درست می‌شدند، چارانگو‌های معاصر معمولاً با چوب یا گاهی اوقات غوره‌های کالاباش ساخته می‌شوند.
از پوسته‌های آرمادیلو برای ساختن جغجغه‌های کارناوالی به نام ماتراکا نیز استفاده می‌شود. در سال ۲۰۱۵، داشتن یا فروش ماتراکا‌های آرمادیلو غیرقانونی شد.
آرمادیلوها شناگران خوبی هستند و می‌توانند نفس خود را به مدت ۴ تا ۶ دقیقه حبس کنند. هنگامی که با حجم‌های بزرگتر آب روبرو می‌شوند، هوا را می‌بلعند تا بتوانند شنا کنند و سپس مانند یک سگ روی آب شناور می‌شوند. این توانایی در شنا به آنها اجازه می‌دهد تا محدوده خود را گسترش دهند. عبور آرمادیلوها از ریو گراند منجر به گسترش آرمادیلو ۹ نواری در سراسر ایالات متحده در قرن بیستم شد.
