بنیان‌گرفتن زیرساخت‌هایی که ادبیات هرز را تبدیل به گفتار‌های روزمرّه در نسلِ زِد کرده، محل تأمل و تأسف است. لابد اگر نام‌ونشان آن دو همکلاسی را به بعضی ستاد‌ها پیامک کنم، امروز و فردا به جا‌هایی احضار شوند از برای امر به معروف و نهی از منکر و احیاناً تعهد بر عدم تکرار و چه و چه؛ بسیار خوب؛ این پانسمان‌های سرپایی چه میزان می‌تواند در درمان غدّه‌های زیرپوستی که در حال متاستاز به دیگر اعضای این پیکره اند مؤثر باشند؟
روزنامه اطلاعات نوشت: شب شهادت مولا علیه‌السّلام در تفنّنات فجازی به گفت‌وگوی مکتوبی برخورد کردم از دو دانشجوی همکلاسی؛ که یکی دیگری را بشارت تعطیلی روز بیست‌ویکم رمضان داده‌بود و دیگری در پاسخ برآمده‌بود که: «خدا علی را بیامرزه، که موجب این تعطیلی شد!»؛ و کار به این‌جا ختم نشده‌بود و هشتگ مشمئزکننده‌ای را هم تازه کرده‌بود.
این که در فضای مکالمه‌ی آن دو همکلاسی، چقدر فکر و تعمّد برخاسته، یا صرفاً هرزگویی‌های فجازانه (!) بوده، چندان محل کلام نیست؛ بلکه بنیان‌گرفتن زیرساخت‌هایی که این ادبیات هرز را تبدیل به گفتار‌های روزمرّه در نسلِ زِد کرده، محل تأمل و تأسف است.
لابد اگر نام‌ونشان آن دو همکلاسی را به بعضی ستاد‌ها پیامک کنم، امروز و فردا به جا‌هایی احضار شوند از برای امر به معروف و نهی از منکر و احیاناً تعهد بر عدم تکرار و چه و چه؛ بسیار خوب؛ این پانسمان‌های سرپایی چه میزان می‌تواند در درمان غدّه‌های زیرپوستی که در حال متاستاز به دیگر اعضای این پیکره اند مؤثر باشند؟
آشکارا شاهدیم- در نگاه خوش‌بینانه! - که سال‌هاست به پانسمان روی زخم‌ها مشغولیم.
