کاخ مرمر روزگاری باغ عبدالحسین میرزا فرمانفرما بود که از جنوب به شمال خیابان امام خمینی، از شرق به خیابان ولیعصر، از غرب به خیابان کارگر و محدوده شمالی‌اش به خیابان جمهوری می‌رسید.
«عبدالحسین میرزا» نامی آشنا در تاریخ ایران است. او آنقدر باغ و زمین داشت که در هر گوشه‌ای از تهران باغی به نامش سند خورده بود تا جایی که پهلوی اول به املاک او طمع کرد.
به گزارش همشهری آنلاین؛ «نصرالله حدادی» تاریخ‌پژوه درباره‌اش بیشتر توضیح می‌دهد: «عبدالحسین میرزا پسر دوم نصرت الدوله و نوه عباس میرزا نایب السلطنه صاحب زن و فرزندان بسیاری بود. بعد‌ها که انتخاب نام خانوادگی اجباری شد نام «فرمانفرما» را برای خود انتخاب کرد. عبدالحسین میرزا سال ۱۲۳۱ (۱۲۷۰ هجری قمری) در تبریز به دنیا آمد.
او دایی محمد مصدق و داماد و برادر زن مظفرالدین‌شاه قاجار بود. نکته جالب توجه این است که بعد از سال۱۳۰۴ که سلسله قاجار منقرض می‌شود، عبدالحسین میرزا فرمان فرما برای خوشامدگویی و با این هدف که رضاشاه کاری با فرمانفرما نداشته باشد ماشین رولز رویس سدان خودش را به رضاشاه می‌دهد. اما پهلوی اول به املاک او طمع کرد و درصدد غضب اموالش درآمد، باغی که هم قنات داشت و هم از موقعیت جغرافیایی خوبی در وسط شهر تهران بهره‌مند بود را برای ساخت کاخ مناسب می‌بیند. عبدالحسین میرزا مایل به ساخت کاخ در اینجا نبود، اما رضاشاه گفت خودت را کنار بکش و او هم ناچار شد چنین امری را بپذیرد. هنگامی که دستور ساخت این عمارت را صادر کرد، ساخت آن از سال۱۳۰۴ هجری شمسی شروع شد و تا سال۱۳۱۶ هجری شمسی ادامه داشت.»
محوطه خانه باغ فرمان فرما بیش از ۳و نیم هکتار بود و کاخ مرمر در آنجا ساخته شد. حدادی ادامه می‌دهد: «نمای عظیم و زیبا با زیربنای ۲هزار و ۸۷۰متر تا پیش از تدوین قانون خزانه ملی، جواهرات کاخ گلستان را در زیرزمین این کاخ حفظ و نگهداری می‌کردند. رضاشاه قصد داشت کاخی را از جنس مرمر در محل این کاخ فعلی بسازد و سرپوشی از جنس طلا را که گنبد مسجد شیخ لطف‌الله اصفهان شباهت داشت و مردم اصفهان آن را به وی تقدیم کرده بودند، روی بنا قرار دهد تا شباهت زیادی به مسجد شیخ لطف‌الله داشته باشد. گنبد این بنا برگرفته از گنبد مسجد شیخ لطف‌الله اصفهان است که به دستان حسین لرزاده کاشی‌کاری شده است و در ساختن آن استادان معماری و هنر‌های تزئینی سنتی مانند محمدحسین صنیع خاتم و حسین طاهرزاده بهزاد همکاری داشتند.»
این کاخ در سال ۱۳۵۵ و با هدف آشنایی بیشتر مردم از زندگی رضاشاه پهلوی، به موزه تغییر کاربری داد و عنوان «موزه پهلوی» برای آن انتخاب شد و تا سال ۱۳۵۷ و سقوط نظام شاهنشاهی به‌کار خود ادامه داد. بعد از پیروزی انقلاب در اختیار نهاد‌های حکومتی از جمله کمیته‌های انقلاب، قوه قضاییه و نهایتاً مجمع تشخیص مصلحت نظام قرار گرفت و در سال ۱۳۹۷ توسط مجمع تشخیص مصلحت نظام به بنیاد مستضعفان تحویل داده شد و در سال ۱۳۹۸ با کاربری موزه به عنوان موزه هنر ایران در اختیار عموم قرار گرفت.
حدادی درباره معماری این کاخ می‌گوید: «کاخ مرمر تهران در ۲ طبقه ساخته شده و تالار‌های مختلفی در آن وجود دارد که تاریخ هنر ایران در دوره‌های مختلف را به نمایش می‌گذارد. در طبقه همکف این عمارت ۳ تالار وجود دارد که آثاری از هنرمندان ایرانی قبل از تاریخ را نظیر ابزار زندگی، ظروف و سفالینه‌های منقوش به نمایش گذاشته است. تالار دیگری که در طبقه همکف قرار دارد آثار بسیار زیبا و تماشایی ایرانی و اسلامی را برای نمایش عموم قرار داده است. در این بخش یک سرسرای بسیار با شکوه و زیبا وجود دارد که می‌توانید توسط آن به تالار‌های دیگری که در طبقه بالای عمارت وجود دارند راه یابید. تزئیناتی که در این سرسرا وجود دارند، بسیار زیبا بوده و تعجب شما را بر می‌انگیزند. در طبقه فوقانی این مجموعه تاریخی ۹ تالار وجود دارد که آثار ارزنده نقاشی و نگارگری ایرانی، خوشنویسی، کتاب آرایی و هنر بافته را در خود جای داده و می‌توانید از آنها دیدن کنید. در طبقه اول مجموعه بخش‌هایی همچون سالن انتظار، تالار هنر کهن، تالار باستان یک، تالار باستان دو، تالار کنفرانس، تالار هنر ایرانی – اسلامی و نمازخانه وجود دارند. طبقه دوم کاخ زیبای مرمر نیز شامل بخش‌های تالار رنگ، تالار نقش، تالار ترنج، تالار آینه، تالار نور، تالار خاتم، تالار نگارین، تالار صناعن و تالار کتابت می‌شود.»
حدادی به طور ویژه از تالار خاتم موزه مرمر یاد می‌کند و می‌گوید: «تالار خاتم این مجموعه بدون شک در کره زمین بی‌نظیر است. نزدیک به ۱۲سال بیش از ۸۲ خاتم‌کار از شیراز و اصفهان به تهران آمدند و در این اتاق کار کردند. مجموعه‌ای از آنچه در این تالار به کار گرفته شده از عاج فیل، استخوان پای شتر، چوب درخت توت و ... است و اساتید خاتم‌کاری آنها را میلیمتر به میلیمتر تراشیده و در کنار هم قرار داده‌اند. این تالار شاهکار هنر خاتم‌کاری در ایران را نشان می‌دهد که باید به شکل بسیار خوب حفظ شود.»
