در طول حفاری‌ها و کاوش‌های مداوم معبد، کاتلین مارتینز از دانشگاه سانتو دومینگو در جمهوری دومینیکن و همکارانش این سازه را در عمق ۱۳ متری زیر زمین کشف کردند. این تونل ۲ متری در میان ۱۳۰۵ متر ماسه سنگ حفر شده بود.
باستان‌شناسان به دنبال مقبره کلئوپاترا تونلی کشف و آن را معجزه هندسی توصیف کردند.
به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، در زیر معبدی در شهر ویران‌شده باستانی تاپوسیریس مگنا در سواحل مصر، باستان‌شناسان در سال ۲۰۲۲ تونلی وسیع و دیدنی کشف کردند. تونلی که کارشناسان آن را «معجزه هندسی» لقب دادند.
در طول حفاری‌ها و کاوش‌های مداوم معبد، کاتلین مارتینز از دانشگاه سانتو دومینگو در جمهوری دومینیکن و همکارانش این سازه را در عمق ۱۳ متری زیر زمین کشف کردند. این تونل ۲ متری در میان ۱۳۰۵ متر ماسه سنگ حفر شده بود.
بر اساس بیانیه وزارت گردشگری و آثار باستانی مصر در نوامبر ۲۰۲۲، طراحی آن به طور قابل توجهی شبیه تونل ۱۰۳۶ متری اوپالینوس (Eupalinos)، قنات قرن ششم قبل از میلاد در جزیره یونانی ساموس است. این مجرا که اغلب به عنوان یک شگفتی مهندسی از آن یاد می‌شود، در زمان خود در طراحی و ساخت بی‌نظیر بود.
در حالی که تونل تاپوسیریس مگنا (Taposiris Magna) را نمی‌توان بی‌نظیر نامید، اما مهندسیش به همان اندازه چشمگیر است. بخش‌هایی از تونل تاپوسیریس مگنا در آب غوطه‌ور است و صرف نظر از شباهت آن به تونل اوپالینوس، هدف آن در حال حاضر برای ما ناشناخته است.
مارتینز که از سال ۲۰۰۴ در تاپوسیریس مگنا در جستجوی مقبره گمشده کلئوپاترای هفتم بوده، معتقد است که این تونل می‌تواند سرنخی امیدوارکننده باشد. پیش از این، کاوش‌ها به سرنخ‌هایی رسیده‌اند که به نظر می‌رسد ما را به ملکه مشهور و آخرین بطلمیوس می‌رسانند.
تاپوسیریس مگنا در حدود سال ۲۸۰ قبل از میلاد، توسط بطلمیوس دوم، پسر ژنرال مشهور اسکندر مقدونی و یکی از نیاکان کلئوپاترا تاسیس شد (بطلمیوس دوم از سال ۵۱ قبل از میلاد تا زمان خودکشی در ۳۰ قبل از میلاد بر آن حکومت کرد.)
تیم معتقد است معبد به خدای اوزیریس و ملکه او، الهه ایزیس، خدایی که کلئوپاترا با او ارتباط قوی داشت، تقدیم شده است. سکه‌هایی با نام‌های کلئوپاترا و اسکندر مقدونی و همچنین مجسمه‌های ایزیس در آنجا یافت شده است.
دفینه‌های یونانی-رومی نیز در معبد یافت شده است. ممکن است - اگر اصلا آن‌ها را آنجا پیدا کنید - کلئوپاترا و همسرش مارک آنتونی در مقبره‌های مشابهی دفن شده باشند. محققان مطمئن نبودند که این تونل می‌تواند به این مقبره‌های گمشده منتهی شود یا خیر، اما در آینده می‌توان اطلاعات بیشتری به دست آورد.
مرحله بعدی کاوش در دریای مدیترانه است. بین سال‌های ۳۲۰ تا ۱۳۰۳ میلادی، یک رشته زمین‌لرزه در سواحل مصر رخ داد که باعث شد بخشی از معبد فرو بریزد و توسط امواج بلعیده شود. علاوه بر این، قبلا در کاوش‌ها شبکه‌ای از تونل‌ها کشف شده بود که از دریاچه ماریو تا مدیترانه امتداد دارند.
