کشف شواهدی احتمالی از اولین انقراض دسته جمعی حیوانات

از زمان انفجار کامبرین در 538.8 میلیون سال پیش زمانی که بسیاری از گونه‌های جانوری که امروزه با آنان آشنا هستیم به وجود امدند پنج رویداد بزرگ انقراض دسته جمعی تنوع زیستی تمام موجودات بزرگ و کوچک را کاهش داده است.

به گزارش فرارو به نقل از rahnamato، دانشمندان امریکایی سال گذشته شواهدی را منتشر کردند که نشان می داد یکی از آن رویدادها زودتر یعنی حدود 550 میلیون سال پیش در دوره ای به نام ادیاکاران رخ داده است دوره ای که جانوران در دریاها رشد کردند و در مرحله آغازین آن هیچ تغییر فسیلی ای به ثبت نرسیده است.

اگرچه اقیانوس‌ ها مملو از حیوانات آشنا مانند اسفنج‌ ها و چتر دریایی بودند با این وجود، بخش عمده زندگی در آن دوره اولیه تاریخ بیولوژیکی اکنون برای ما بیگانه به نطر می رسد. بسیاری از حیوانات در آن دوره از نرم تنان بودند. برخی نیز بیش تر شبیه شاخه های گیاه بوده و در جای خود چسبیده بودند. سایر موجودات نیز نوعی پوسته داشتند.

"اسکات ایوانز" دیرینه زیست شناس در ویرجینیا و همکاران اش داده هایی را در مورد فسیل های کمیاب از گونه های حیوانات نرم تن از سراسر جهان که قدمت آن به دوره ادیاکاران باز می گردد جمع آوری کردند. آنان دریافتند که تغییرات ناگهانی در تنوع زیستی که پیش تر شناسایی شده بود صرفا سوگیری های ناشی از نمونه گیری نبوده اند.

اشکال حیات دریایی

از آنجایی که بخش ‌های نرم ‌تر بدن معمولا به آسانی قطعات آناتومی سخت‌ تر و معدنی ‌تر فسیل نمی ‌شوند پژوهشگران اغلب گمان می کنند که فقدان نسبی حیوانات نرم تن در مراحل بعدی ادیاکاران صرفا نتیجه عدم حفظ و نگهداری بوده است.

با این وجود، سابقه فسیلی جهانی چیز دیگری را نشان می دهد. این تیم پژوهشی در یافته های خود به این نتیجه رسید که افزایش کلی در تنوع زیستی در فاصله مراحل اولیه و میانی ادیاکاران معروف به آوالون (575 تا 560 میلیون سال پیش) و مراحل دریای سفید (560 تا 550 میلیون سال پیش) وجود داشته است. آن تیم در مقاله خود نوشته بود:" ما تفاوت های قابل توجهی در حالت تغذیه، عادت زندگی، ردیف زیست محیطی و حداکثر اندازه بدن بین مجموعه های آوالون و دریای سفید یافتیم".

در بین این دو دوره زمانی حیوانات متحرک کوچک تری ظاهر شدند که از میکروارگانیسم های میکروبی که بر بسترهای دریا مسلط بودند تغذیه می کردند. پیش از آن بسیاری از حیوانات فیلترخوار در جای خود چسبیده بودند.

بدین ترتیب حالت های تغذیه بین دریای سفید و آخرین مرحله که به نام ناما معروف است (539 تا 550 میلیون سال پیش) تغییر نکرد. در عوض، به نظر می رسید که 80 درصد از گونه ها بین این دو مرحله از ادیاکاران ناپدید شده اند.

تحقیقات پیشین نشان می دهند که این کاهش ممکن است در نتیجه حیوانات متحرکی بوده باشد که فسیل‌هایی را حفر کرده یا اثری از خود به جای گذاشته‌اند، که عمیقا محیط را تغییر داده و به آرامی جایگزین فیلتر خواران چسبیده شده اند. شواهد تازه تر نشان می دهد که این گونه نبوده است.

تمام انواع حالت های تغذیه و عادات زندگی تلفات مشابهی را تجربه کردند به طوری که تنها 14 جنس از 70 گروه شناخته شده از مرحله اولیه دریای سفید هنوز در ناما دیده می شوند. اگر گونه های تازه تکامل یافته بیش تری تسخیر شده بودند همپوشانی زمانی بین گونه های جدید و قدیمی وجود داشت. تیم پژوهشی استدلال کرد که این مورد مشاهده نشد و ایده جایگزینی زیستی را رد کرد.

ایوانز و همکاران اش نوشتند:"کاهش تنوع بین این مجموعه‌ ها نشان‌ دهنده یک رویداد انقراض است با درصدی از جنس‌ های از دست رفته قابل مقایسه با بی ‌مهرگان دریایی که در طول پنج رویداد انقراض بزرگ را تجربه کردند".

بسیاری از جانوران دریای سفید که از رویداد انقراض جان سالم به در بردند و در دوره ی ناما باقی ماندند موجوداتی بزرگ و برگ مانند با نسبت سطح به حجم بالا بودند. این موضوع می تواند نشانه ای از سازگاری این حیوانات برای مقابله با کاهش اکسیژن اقیانوس باشد.

این تیم توضیح داد:" با به حداکثر رساندن نسبت نسبی سلول‌ها در تماس مستقیم با آب دریا گونه های سطح بالا برای زنده ماندن در محیط‌ های کم اکسیژن نسبتا بهتر سازگار می شوند".

هم چنین شواهد ژئوشیمیایی تازه ای برای حمایت از این ایده وجود دارد از جمله نتیجه مطالعه ای انجام شده در سال 2018 میلادی نشانه هایی از کمبود اکسیژن گسترده اقیانوس را آشکار می سازد که بیش از 20 درصد از بستر دریا را در اواخر دور ادیاکاران پوشانده بود.

تیم بررسی کننده نتیجه گرفته بود که داده هایی که به دست آورده از پیوندی بین گردش زیستی دوره ادیاکاران و تغییرات محیطی مشابه دیگر انقراض های دسته جمعی بزرگ در سابقه زمین شناسی پشتیبانی می کند. نتیجه این پژوهش در نشریه PNAS منتشر شده است.