(تصاویر) النگو هندی؛ سفری به فیروزآباد بزرگترین تولیدکننده النگو شیشه‌ای

 النگوهای شیشه ای یکی از اکسسوری های اصلی زنان در هند است. ساخت این النگوها فرایندی خطرناک و پر زحمت است.

به گزارش عصر ایران، براساس گزارش های موجود؛ متوسط روزانه درآمد کارگران فعال در این صنعت حدود 10 دلار است. شهر فیروزآباد در هند یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان النگوهای سنتی هندی است.

میلیون ها زن در سراسر هند هر روز این النگوها را می پوشند. برای ساخت فقط یکی از این النگوها به چندین نفر نیروی کار نیاز است.

شهر فیروزآباد بزرگ‌ترین تولیدکننده النگوهای شیشه ای در جهان است. حدود 500 هزار صنعتگر در بیش از 100 کارخانه مشغول به کار هستند.

النگوهای شیشه ای بزرگ‌ترین محصول صادراتی شهر فیروزآباد است و فروش سالانه 150 میلیون دلاری را به همراه دارد.

در کارخانه ساتیا نارایان گلس ورکس، صنعتگران روزانه 1.2 میلیون النگو می سازند.

برای ساخت این النگوها به کوره هایی داغ و سوزان نیاز است.

کارگران با دماهای بسیار بالا تا 2000 درجه فارنهایت (1093 درجه سلسیوس) مواجه هستند و نوشیدن آب یکی از معدود کارهایی است که می تواند به خنک شدن آنها کمک کند.

این شغلی خطرناک است. کل کارخانه با تکه های کوچک شیشه پر شده است.

این تکه های شیشه می توانند به بینایی کارگران آسیب رسانده و حتی موجب نابینایی آنها شوند.

همچنین، کارگران ماسک ندارند، از این رو، گرد و غبار شیشه را تنفس می کنند. تخمین زده می شود که 23 درصد از کارگران النگوساز هندی از برونشیت مزمن رنج می برند. منبع: پاکستان بیومدیکال ژورنال

صنعتگران با الک کردن ماسه سیلیس که ماده اولیه اصلی برای ساخت النگوهای شیشه ای است، کار خود را آغاز می کنند.

سپس، آنها خرده شیشه های پس مانده مانند بطری های شکسته یا النگوهای آسیب دیده را به آن اضافه می کنند.

کارگران زن النگوهای شکسته را از روی زمین جارو می کنند و آنها را برای ساخت النگوهای جدید بازیافت می کنند.

سپس، کارگران این مخلوط را در کوره ذوب می کنند.

پس از 10 ساعت، شیشه به مایعی روان تبدیل می شود. صنعتگران آن را با رنگ ترکیب می کنند تا النگوهای رنگارنگ شکل بگیرند.

رنگ ها حاوی مقادیر جزئی از فلزاتی مانند سرب، کادمیوم و جیوه هستند. آنها وقتی گرم می شوند، سمی هستند. کارگران به طور مداوم در معرض این بخارات مضر قرار دارند.

صنعتگران سپس شیشه مذاب را به قسمت دیگری از کارخانه منتقل می کنند.

در آنجا، یک دستگاه الگنوها را به شکل فنر در می آورد.

پس از شکل‌گیری، صنعتگران با دست خالی النگوهای داغ را از کوره خارج می کنند. اگر مراقبت نباشند، این کار می تواند موجب سوختگی شود.

بیشتر صنعتگران کار بدون تجهیزات ایمنی را انتخاب می کنند زیرا استفاده از آنها می تواند دست و پا گیر و آزار دهنده باشد. آنها برای جلوگیری از آسیب دیدگی به تجربه خود تکیه می کنند.

پس از سرد شدن النگوها، زنان در کارگاه های کوچک از شعله آتش برای جوش دادن دو انتهای النگو استفاده می کنند.

بسیاری از کارگران، تزئین النگو را در خانه خود انجام می دهند.

تکمیل برخی الگوهای پیچیده تزئینی ممکن است به ساعت ها زمان نیاز داشته باشد و اغلب توسط کارگران جوانی که درآمد بسیار کمی دارند، انجام می شود. اگرچه کار کودکان در کارخانه ها ممنوع است، اما آنها در این مرحله به خانواده های خود کمک می کنند.

ویمال کومار یاداو که در کارخانه ساتیا نارایان گلس ورکس کار می کند روزانه حدود 9 دلار درآمد دارد. درآمد وی به سختی برای تحصیل چهار فرزندش کفایت می کند.

دختران نوجوان وی به نام های سانی و دالی روزانه 100 تا 200 النگو تولید می کنند و درآمدی حدود یک دلار در روز دارند.

با وجود تمام خطرات و کار سختی که برای ساخت النگوهای شیشه ای هندی انجام می شود، محصول نهایی گران نیست. ست 12 النگو با توجه به پیچیدگی و تزئینات آن می تواند بین یک تا 13 دلار قیمت داشته باشد.