بر اساس افسانه‌های ساکنان قدیمی آمریکای شمالی، اسب‌های باستانی هنگامی که آسمان رعد و برق می‌زد، در دشت‌ها ظاهر می‌شدند و پای می‌کوبیدند.
بر خلاف باور عمومی، پستانداران در عصر دایناسور‌ها وجود داشتند، اما موجوداتی کوچک و سنجاب‌مانند بودند که در لابلای دست و پای غول‌ها می‌چرخیدند و بعضا خوراک آنها می‌شدند. پس از انقراض دایناسور‌ها نوبت به پستانداران رسید تا به غول‌های جدید جهان تبدیل شوند.
هنگامی که در اواخر دوران کرتاسه سیاره زمین دچار تغییرات اقلیمی شدیدی شد که به انقراض دایناسور‌ها انجامید، پستانداران کوچک عمدتا توانستند با پنهان شدن در سوراخ‌های زیرزمینی خود از واقعه انقراض نجات یابند، و بلافاصله شروع به تسخیر زمین کردند.
یکی از اولین پستاندارانی که در دوره سنوزوئیک یا پس از دایناسور‌ها جثه بزرگی پیدا کرد، جد کرگدن‌مانند اسب به نام «برونتوتِرِز» یا «حیوان رعدآسا» بود، که از حدود ۵۶ میلیون تا ۳۴ میلیون سال پیش می‌زیست.
بر اساس ارزیابی باستا‌ن‌شناسان، این جانور که در ابتدا تنها حدود ۱۸ کیلوگرم وزن داشت، طی ۱۶ میلیون سال به وزن چهار یا پنج تن رسید، که در مقایسه با عمر حدود ۴.۶ میلیارد ساله سیاره زمین چشم بر هم زدنی است.
حیوان رعدآسا نام خود را از افسانه‌ای کهن متعلق به سرخپوستان قبیله سو گرفته است. بر اساس افسانه‌های این ساکنان قدیمی آمریکای شمالی، اسب‌های باستانی هنگامی که آسمان رعد و برق می‌زد، در دشت‌ها ظاهر می‌شدند و پای می‌کوبیدند.
دانشمندان پس از مطالعه بقایای ۲۷۶ برونتوترز به این نتیجه رسیدند که این پستاندار باستانی در دورانی از تکامل خود به چندین گونه کوچک و بزرگ تقسیم شده است، اما گونه‌های کوچکتر چندان دوام نیاوردند و نسبتا زود منقرض شدند.
بر اساس برآورد دانشمندان، دلیل انقراض گونه‌های کوچکتر حیوان رعدآسا این بود که آنها درگیر رقابت غذایی با گونه‌های بزرگتر و دیگر پستانداران شدند و در این رقابت بازنده شدند، اما گونه‌های بزرگتر که تقریبا از نظر جثه بی‌رقیب بودند، توانستند چندین میلیون سال به حیات خود ادامه دهند.
منبع: العربیه فارسی
