درمان علائم چشمی قرار گرفتن در معرض آلاینده هوا بدون وجود عفونت یا آلرژی، صرفاً خنک کردن چشم‌ها با شستشوی ملایم با آب تمیز و سپس استفاده از کمپرس خنک است. قطره‌های چشمی روان کننده و استفاده از عینک آفتابی نیز گزینه‌های مفیدی هستند. تا زمان بهبودی کامل چشم باید از استفاده از لنز‌های تماسی و آرایش چشم خودداری شود.
چشم عضوی ظریف با ناحیه بزرگ و مرطوبی است که در معرض محیط قرار دارد و آن را نسبت به سایر قسمت‌های بدن، در معرض آلودگی هوا قرار می‌دهد.
پاسخ چشم‌ها به آلاینده‌های موجود در هوا، از عدم وجود علائم تا تحریک شدید و درد مزمن متغیر است. حتی زمانی که از لنز‌های تماسی استفاده می‌شود، چشم‌ها همچنان به این اثرات حساس‌تر هستند.
شدت ناراحتی ناشی از آلودگی هوا با میزان هیدروکربن‌ها و اکسید نیتریک در هوای محیط تعیین می‌شود.
مواد شیمیایی هیدروکربنی که به ویژه برای ایجاد چنین تحریکی معروف هستند، عبارتند از: الفین‌های C۴ و C۵. هیدروکربن‌های با زنجیره‌های منشعب در مقایسه با زنجیره‌های مستقیم، تأثیرات قوی‌تری روی چشم‌ها دارند، به‌ویژه اگر زنجیره، حاوی مقداری پیوند دوگانه دور از کربن انتهایی باشد. تحریک ناشی از الفین‌ها به طور قابل توجهی در مقایسه با پارافین بیشتر است.
در بین ترکیبات فنلی، سیکلوهگزن در مقایسه با بنزن یا سیکلوهگزان بیشترین تحریک را ایجاد میکند.
آلودگی هوا عمدتاً به دلیل تابش اگزوز خودرو‌ها رخ می‌دهد. سطح قابل توجهی از سوزش چشم در صورت قرار گرفتن در معرض چنین آلودگی هوا تا چهار ساعت رخ می‌دهد. این پدیده نیمه عمر ۱۲ ساعت دارد، اما هیچ ارتباط آشکاری با سطوح آئروسل، ازن، پراکسی استیل نیتریت یا آلدهید ندارد.
با وجود افزایش یا کاهش رطوبت نسبی (بین ۳۰ تا ۸۰ درصد) یا نوسانات دما (۲۵ تا ۴۵ درجه سانتیگراد)، مواد محرک در اگزوز خودرو‌های تابیده شده نیز بدون تغییر باقی می‌مانند.
رابطه بین اندازه ذرات در اگزوز خودرو و وقوع سوزش چشم نامشخص است. با این حال، یک تحقیق نشان داده است که زیر ۰.۲ میکرون، تا حد زیادی از تحریک جلوگیری می‌شود.
اعتقاد بر این است که ساخت و عملکرد وسیله نقلیه موتوری میزان انتشار هیدروکربن‌ها و اکسید نیتریک را تعیین میکند. با این حال، سطوح هیدروکربن فردی بیشتر به نوع سوخت مورد استفاده بستگی دارد. هر دوی این مواد شیمیایی به یک اندازه باعث تحریک چشم می‌شوند.
فعل و انفعالات دی اکسید گوگرد و تری اکسید در غلظت‌های زیرآستانه با کلرید سدیم یا ذرات کربن سیاه در القای تحریک رسوب می‌کنند.
مطالعه دیگری همبستگی بین سطوح اکسیدان در هوا و سوزش چشم در مواقع خاصی از سال را نشان داده است. وجود آئروسل نیز به عنوان یک عامل مهم پیشنهاد می‌شود. اکسیدان‌ها می‌توانند در لایه اشک حل شوند و آن را اسیدی کنند و باعث تحریک بیشتر غشای مخاطی چشم شوند.
برخی از آلاینده‌های هوا که معمولا در کلان شهر‌ها یافت می‌شوند عبارتند از: مونوکسید کربن (CO)، دی اکسید نیتروژن (NO)، دی اکسید گوگرد (SO۲)، آرسنیک، آزبست، بنزن، سرب، کلروفلوروکربن، ذرات معلق و دیوکسین
برخی از علائمی که اغلب پس از مواجهه چشمی با آلودگی هوا مشاهده می‌شود عبارتند از:
احساس سوزش و قرمزی
تحریک
آبیاری
تخلیه
آلرژی همراه با خارش شدید، قرمزی، ترشح، تورم چشم و مشکل در باز کردن چشم
افزایش خطر ابتلا به عفونت
خارش
احساس شن
مشکلات بینایی از جمله عیوب انکساری و اختلال در دید رنگ
آب مروارید
سرطان‌ها
سندرم خشکی چشم (DES) شایع‌ترین شکایت در بین هر یک از این علائم است، بروز DES در زنان بالای ۵۰ سال دو برابر بیشتر است. سطح چشم در DES ملتهب و خشک است، به ویژه زمانی که بیمار لنز طبی استفاده میکند. با افزایش سطح NO۲، ورم ملتحمه به یک ویژگی رایج تبدیل می‌شود.
افرادی که در معرض خطر ویژه‌ای از این اثرات قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا هستند، افرادی هستند که برای مدت طولانی در بیرون از خانه می‌مانند.
درمان علائم چشمی قرار گرفتن در معرض آلاینده هوا بدون وجود عفونت یا آلرژی، صرفاً خنک کردن چشم‌ها با شستشوی ملایم با آب تمیز و سپس استفاده از کمپرس خنک است.
قطره‌های چشمی روان کننده و استفاده از عینک آفتابی نیز گزینه‌های مفیدی هستند. تا زمان بهبودی کامل چشم باید از استفاده از لنز‌های تماسی و آرایش چشم خودداری شود.
منبع: بهداشت‌نیوز
