"ژولت دمترُویکس" رئیس انجمن بین المللی مطالعات اعتیادهای رفتاری از مشکلاتی می گوید که جامعه برای سازگاری با استفاده از فناوری و عادات جوانان امروزی با آن مواجه است.
فرارو- "ژولت دمترُویکس" پس از یک لحظه تامل آرام به هر پرسشی پاسخ می‌دهد. همان طور که او در مورد چگونگی تغییر اشکال تعامل در دهه‌های اخیر تعمق می‌کند اذعان می‌کند که تردید نسبت به فناوری‌های جدید صرفا اقدامی منطقی است. با این وجود، پشت بازی‌های آنلاین نیاز به لذت و اجتماعی شدن وجود دارد.
به گزارش فرارو به نقل از ال پائیس، این روانشناس مجار تبار رئیس انجمن بین المللی مطالعه اعتیادهای رفتاری اندکی پیش از ایراد سخنرانی در مورد اعتیادهای رفتاری در بیمارستان بلویتگه در بارسلون در اسپانیا با "ال پائیس" صحبت کرد.
دمترُویکس درباره شبکه‌های اجتماعی و تاثیر آن بر جوانان می‌گوید: "من حساب‌های کاربری در فیس بوک، اینستاگرام و لینکدین دارم، اما واقعا از آن حساب‌ها استفاده نمی‌کنم چرا که وقت کافی برای این کار را ندارم. پرسش همیشه این است که چگونه از این فناوری‌ها استفاده می‌کنیم. آن چه در ۲۵ سال گذشته رخ داده توسعه سریع و فزاینده ارتباطات فناوری اطلاعات است. در کودکی من حتی یک تلفن در خانه وجود نداشت. اگر می‌خواستید با کسی تماس بگیرید باید پیاده به سمت یک تلفن عمومی می‌رفتید. تمام این تحولات امکانات زیادی را در اختیار ما قرار می‌دهد. از سوی دیگر خطراتی نیز وجود دارد.
مهم‌ترین آن اعتیاد و استفاده افراطی از این امکانات است. با این وجود، این تمام موضوع نیست. اگر صرفا جلوی رایانه بنشینید پیامد‌های فیزیکی نیز خواهد داشت. در آن صورت به اندازه کافی حرکت نکرده و ورزش نمی‌کنید. هم چنین، مشکلات چشم و مشکلات خواب ایجاد می‌شوند و بدیهی است که تاثیر بسیار مهمی بر روابط بین فردی دارند.
شاید این پرسش مطرح شود که آیا ارتباطی بین بازی‌های رایانه‌ای و تنهایی در میان مدت یا بلند مدت وجود دارد؟ این مسئله بسیار مهمی است. زمانی که استفاده از رسانه‌های اجتماعی و دستگاه‌های مرتبط با فناوری ارتباطی تازه را آغاز کرده و یا بازی‌های رایانه‌ای انجام می‌دهیم همواره دلیلی وجود دارد.
ما همواره باید ببینیم که انگیزه‌ها چه هستند. حدود دو تا سه دهه پیش اگر می‌خواستیم با فردی ملاقات کنیم به خانه اش رفته و جلسه‌ای ترتیب می‌دادیم اکنون، اما اغلب این جلسات به صورت آنلاین برگزار می‌شوند. امر بسیار خوبی است، اما می‌تواند پیامد‌هایی به دنبال داشته باشد".
این روانشناس در ادامه می‌افزاید: " بازی و معاشرت با دیگران در اینترنت تماما مشکل زا نیست. اگر روزی پر استرسی داشتید و از سر کار به خانه رسیده اید و می‌خواهید بنشینید و یک یا دو ساعت در فیس بوک بچرخید یا بازی کنید می‌تواند اقدامی آرامش بخش باشد. با این وجود، اگر به دلیل بازی یا اینترنت در روابط خود در محل کار یا تحصیل مشکل دارید، مشکلی وجود دارد. دشوار است که بگوییم چند ساعت وقت گذرانی در آن فضا به معنای وجود مشکل است. همه ما هر روز با حوادث استرس زای زیادی مواجه می‌شویم و باید با آن کنار بیاییم. ما توانایی‌ها و ظرفیت‌های درونی متفاوتی برای این کار داریم. اگر با رئیس خود دعوا کرده باشید ممکن است بگویید: "او این گونه است برایم اهمیتی ندارد من کارم را انجام خواهم داد".
او می‌گوید: "با این وجود، اگر فردی باشید که زیاد به آن مشکل فکر کرده و هر روز آن را از نظر ذهنی نشخوار می‌کنید برای کنار آمدن با این استرس عاطفی مشکلات بیش تری خواهید داشت و بیش‌تر مستعد جستجوی هر ماده یا رفتاری برای کاهش استرس خواهید بود. در نتیجه، بازی‌های رایانه‌ای و اعتیاد به آن یک مشکل بسیار شایع در بین جوانان است. با این وجود، ما هم چنین می‌بینیم که در مقایسه با بیش‌تر رفتار‌های اعتیادآور از جمله اعتیاد به مشروبات الکلی، مواد مخدر و قمار به نظر می‌رسد اعتیاد به بازی‌های رایانه یک اختلال کمتر پیشرونده باشد.
بهبودی خود به خودی در بین گیمر‌های جوان بسیار رایج است. برای مثال، فردی ۱۰ یا ۱۲ ساعت یا حتی بیش‌تر در روز وقت خود را روبروی رایانه در حال بازی کردن می‌گذراند، اما پس از چند ماه یا پس از گذر نیمی از سال این تعداد ساعات کاهش یافته و وضعیت روالی عادی پیدا می‌کند. شما در مورد اعتیاد به الکل این موضع را نمی‌بینید هنگامی که مصرف مشروبات الکلی آغاز می‌شود در اکثر موارد ظرف یک یا دو دهه پس از آن پیشرفت می‌کند فرد میزان آن را افزایش می‌دهد.
ما هنوز نمی‌دانیم علت این تفاوت در اعتیاد به الکل و بازی‌های رایانه‌ای چیست. شاید علت عادت کردن و یا نرسیدن به اثر مورد انتظار از آن عادت باشد. ما به تحقیقات بیشتری نیاز داریم تا بدانیم آیا اعتیاد به بازی یک مشکل پیشرونده است یا گذرا".
او می‌افزاید: "فکر نمی‌کنم ما انسان‌ها لزوما پیش از اینترنت شادتر بودیم. من دوست ندارم فناوری‌های جدید را خوب یا بد ببینم. پیش از آن، افراد در خیابان راه می‌رفتند و همسایگان خود را می‌دیدند و به یکدیگر می‌گفتند:"حالت چطور است"؟ و شما می‌توانستید پاسخی را به اشتراک بگذارید. اکنون به جای آن لایک را داریم. بنابراین، فیس بوک یا رسانه‌های اجتماعی به همان نیاز پاسخ می‌دهند. ما تغییر نکرده ایم محیط ما تغییر کرده است، اما نیاز‌های ما ریشه در تاریخ تکاملی مان دارد. اکنون تجربه آموزش از راه دور در دوره پاندمی کووید - ۱۹ را داریم و اکنون مزایای آموزش حضوری و مستقیم را می‌بینیم. در مورد زمان ارائه گوشی تلفن همراه یا هر وسیله دیگری با صفحه نمایش احتمالا در سنین پایین نباید به کودکان این وسایل را ارائه کرد.
هم چنین، برای آشنا کردن کودکان و نوجوانان با فناوری‌های ارتباطی تازه بسیار مهم است که این کار را با یکدیگر انجام دهید. اگر گوشی تلفن همراه یا آیپد خود را به یک بچه بدهید تا چیزی را تماشا کند اصلا کار خوبی انجام نداده اید. هم چنین، پیش از این گذاشتن بچه جلوی تلویزیون نیز کار خوبی نبود. قرار است تعاملی بین صفحه نمایش و کودک وجود داشته باشد. اگر فرزندان تان گریه می‌کنند یا ناراحت هستند یا صرفا عصبانی هستند هرگز نباید وسیله‌ای به آنان بدهید تا آرام شان کند.
نباید این گونه از فناوری استفاده کرد. در این باره والدین نه مدلی دارند و نه خاطره‌ای و باید پا به پای بچه‌ها بیاموزند. بهتر است این قوانین را با یکدیگر توسعه دهیم. ما باید درک کنیم که فرزندان مان کار‌های متفاوتی از آن چه ما انجام داده بودیم را انجام می‌دهند و این که گوشی تلفن همراه برای آنان چه معنایی دارد".
او در پاسخ به این پرسش که آیا دولت باید در مورد استفاده از فناوری در بخش آموزشی مقرراتی را تنظیم کند می‌گوید:"من چندان با مداخله دولت در این باره به خصوص در سطح کاربران موافق نیستم بلکه احتمالا مدیریت دولتی بیش‌تر باید در سطح توسعه دهندگان فناوری‌ها وجود داشته باشد. نکته مهم توضیح خطرات است دولت‌ها تمایل دارند مسائل را با وضع قانون حل کنند با این وجود، شما نمی‌توانید مسائل مربوط به سلامت روان را با قانون حل کنید".
برای مثل، طبق داده‌های آژانس حفاظت از داده اسپانیا میانگین سن دسترسی به فیلم‌های غیراخلاقی به هشت سال کاهش یافته است. پورنوگرافی مشکلی رو به افزایش است. انگیزه و میزان استفاده از آن متفاوت است. کسی با تماشای پورنوگرافی نمی‌توانید مشکلش را حل کنید. پورنوگرافی خطر بزرگی است، زیرا تمایل جنسی غیر واقعی را نشان می‌دهد".
او در پایان می‌گوید: "در مورد اعتیادهای رفتاری مشکل دیگر آن است که بسیاری از آنها صرفا بخشی از زندگی تان هستند. هدف یادگیری کنترل آن است و بدیهی است که این کاری دشوار می‌باشد".
