«مَا أَکْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ؛ عبرت‌ها زیاد است و عبرت بگیران اندک.» امام علی (ع)
شرق نوشت: در این روزها، مجددا شاهد برخورد‌هایی از سوی نیروی انتظامی با پدیده بی‌حجابی یا بدحجابی هستیم. مقابله با مسئله بدحجابی اگرچه وجه قانونی هم داشته باشد، این نوع کیفیت برخوردِ نامعقول و غیرانسانی نه تنها هیچ وجه قانونی و شرعی ندارد؛ بلکه وهن به اسلام و انسانیت نیز تلقی می‌شود. اتفاقاتی که در پی مرگ مهسا امینی و عده‌ای دیگر از هم‌وطنان در سال گذشته رخ داد و هزینه‌ها و بدنامی‌های زیادی که به بار آورد، ما را بس نبود؟ پس چرا دوباره گشت ارشاد شروع به برخورد‌های غیرقانونی و غیرشرعی با برخی بانوان می‌کند؟ آیا باز در پی تکرار آن سیاست شکست خورده هستید که هم برای اسلام و هم برای نظام هزینه در بر داشت؟
درست است که حجاب از واجبات مسلم شرعی و بی‌حجابی برخلاف شونات اسلامی است؛ اما آیا حکومت می‌تواند با چنین روش‌هایی مردم را اجبار بر حجاب کند؟ حاکمیت تا کجا می‌تواند و یا حق دارد، خانمی را به خاطر بی‌حجابی محکوم به احکام خلاف کرامت انسانی نماید؟ مجازات‌هایی مانند کار در غسالخانه، فرستادن به مراکز روان درمانی، پلمپ مغازه، محروم کردن از شغل و امثال آن با کدام موازین قانونی و شرعی سازگار است؟ کدام حکم شرعی و اخلاقی با تحمیل و تهدید مورد قبول قرار گرفته که حجاب از آن زمره باشد؟ این در حالی است که حتی در زمان پیامبر اسلام (ص) هیچ حکم شرعی و اخلاقی بر مردم تحمیل نشد. همچنین با بررسی فتاوای فق‌های گرامی می‌توان به این نتیجه رسید که اگر اجرای امربه‌معروف و نهی از منکر نتیجه عکس دهد و موجب آبروریزی اسلام شود، اجرای آن از محرمات خواهد بود.
ناروایی و زشتی دستگیرکردن یک زن توسط پلیس مرد یا زن و انداختن او در ماشین ون با آن کیفیت و در جلوی چشم مادر، منکری بس قبیح‌تر از بی‌حجابی است. احکام اسلام برای شکل‌گیری جامعه انسانی و تعالی بشر است و اگر بنا باشد به هر دلیلی حکمی موجب دین‌گریزی گردد، قطعا اجرای آن حکم منکر خواهد بود. اگر اجرای حکمی موجب وهن به اسلام شود، هیچ فقیه به اجرای آن فتوا نمی‌دهد؛ چنانچه اجرای حکم رجم که از احکام اسلامی بود، توسط امام خمینی تعطیل گشت. به آقایان باید گفت اجرای مقولات دینی از جمله حجاب یک امر تبلیغی است نه تحمیلی. چرا آقایان در برابر منکرات بزرگی از قبیل اختلاس، تضییع اموال عمومی، ربا، حیف و میل اوقاف، انتصاب‌های فامیلی و سایر مفاسد اقتصادی حساسیت نشان نمی‌دهند؟ این‌ها نظام را از پای در می‌آورد یا بی‌حجابی؟
در دولت سیزدهم که فشار‌های اقتصادی کمر مردم را خم کرده، انتظار نمی‌رفت فشار‌های اجتماعی این چنینی نیز بر مردم اضافه گردد؛ بلکه انتظار این بود تا در حاکمیت یکدست، تمام هم و غم حاکمان، بازکردن گره روابط بین‌الملل و تاکید بر مناسبات دوجانبه با غرب و شرق و حل مشکلات اقتصادی باشد. انتظار این بود که دولت و مجلس برای تحقق وعده‌های فراوان خود تلاش کرده، به آنان جامه عمل بپوشانند. اکنون کدام وعده تحقق یافته است؟ نه تنها آن وعده‌ها عملی نشد، بلکه تاکنون عکس آن رخ داده است که به‌عنوان نمونه می‌توان از مسئله مسکن نام برد. شایسته است آقایانی که حجاب را هویت حکومت کرده و به قول معاون نیروی انتظامی حاضرند به پای آن هر هزینه‌ای بدهند، عدالت اجتماعی، حل مشکلات معیشتی مردم و از بین بردن شکاف طبقاتی را هویت حکومت خود قرار دهند و برای آن هر هزینه‌ای بدهند.
از امام علی (ع) بیاموزیم که در برابر اسلام خلافت و سلطنت، شعارش عدالت و نجات گرسنگان و ایستادگی در برابر شکم بارگان بود. مگر نه این است که آن حضرت خلافت را برگزید؛ زیرا «کِظَّة ظالِمٍ، و لا سَغَبِ مَظلومٍ؛ سیری ستمگر و گرسنگی ستمدیده» را خلاف عدل اسلامی می‌دانست. امام علی (ع) این مسئولیت را پیمان الهی می‌دانست که خداوند از همه عالمان گرفته است. می‌دانیم هیچ حکومت و جامعه‌ای به دلیل بی‌حجابی به ورطه سقوط نرفته؛ اما به‌تعبیر قرآن، جوامع با ظلم و عمل مترفین درهم فرو ریخته می‌شود.
مجمع مدرسین و محققین حوره علمیه قم، برخورد‌های غیرشرعی، غیرقانونی و دور از کرامت انسانی را نه تنها با منکر بی‌حجابی، که با هر منکری مردود می‌داند و معتقد است احکام الهی برای تعالی بشر و مصالح انسانی است و اجرای هر حکمی که منجر به دوری از اسلام گردد، مردود است. بر این باوریم مشکل اصلی و اساسی ما رویکردی است که به نابرابری‌های فاحش اجتماعی و اقتصادی، نبود روابط خارجی متوازن با شرق و غرب، تداوم تحریم‌ها، تورم و امثال آن منجر شده است. از آن مهمتر تلاش بسیار برای شکل‌گیری حاکمیت یکدستی است که موارد فوق را تشدید کرده و خواهد کرد.
امروز نظامی که با آمال و آرزو‌های زیادی تاسیس شد در آزمونی تعیین‌کننده قرار گرفته است و مسؤل این فرایند کسانی هستند که برصحت حکمرانی خود تأکید داشتند و پند و نقد ناصحان را به هیچ گرفتند.
«تِلْکَ أُمَّة قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُمْ مَا کَسَبْتُمْ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا کَانُوا یعْمَلُونَ؛ آن‌ها گروهی بودند که درگذشتند، هر کار نیک و بد کردند برای خود کردند و شما هم هرچه کنید برای خویش خواهید کرد و شما مسئول کار آن‌ها نخواهید بود.» (بقره: ۱۴۱)
مجمع محققین و مدرسین حوزه علمیه قم
