فراشباشی، نسقچی یا شکنجه‌گر دربار قاجار بود. به همین‌خاطر وقتی به زیرزمین این عمارت سرک می‌کشیم با شگفتی‌های بی‌شماری روبه‌رو می‌شویم. در طبقه زیرین این عمارت یکی از عجایب تهران وجود دارد. اینجا نَسَقخانه بوده است. هنوز بخشی از اسباب نَسَق و شکنجه مانند درفش در میان اتاق‌های گچبری شده با در‌های چوبی معرق‌کاری و کاشی‌های نقاشی شده خوش‌رنگ و لعاب با نقوش سرباز قاجاری و... به چشم می‌خورد. برسردر یکی از اتاق‌ها ابزار‌های به صلابه کشیدن و تنبیه هنوز باقی است.
کمی آن‌طرف‌تر از چهارسوق بزرگ در میان کوچه کم‌عرض هفت‌تن، هویتی زیبا از تاریخ تهران قدیم جای خوش کرده است؛ خانه‌ای با معماری خیره‌کننده که لابه‌لای پاساژ‌ها و حجره‌های بازار به فراموشی سپرده شده و اندرونی‌اش را خروارهاخاک گرفته است.
به گزارش همشهری آنلاین، در تور تهرانگردی معماری بازار، پایمان به این عمارت قدیمی باز می‌شود که روزگاری صاحب‌منصبان و درباری‌ها در آن زندگی می‌کردند و این روز‌ها پاتوق کسب‌وکار‌ها شده است.
معماری کهن و هنر دست هنرمندان ایرانی از همان بدو ورود روی ستون‌ها و پله‌های این پاساژ به وضوح پیداست. پنجره تراس طبقه بالا با شیشه‌های رنگی و نقوشی از زیبایی‌های خلقت به پیشوازت می‌آیند و ترغیبت می‌کنند تا پا به این عمارت قدیمی بگذاری و برای هرچند دقایقی کوتاه، مهمان تاریخ باشی.
روزگاری علی‌خان فراشباشی، نسقچی قاجار و قاتل امیرکبیر با اهل و عیال در این خانه سکونت داشت. معماری ایرانی در گوشه‌گوشه این خانه حک شده با معرق، منبت، آینه‌کاری، گچکاری، کاشی‌کاری و مقرنس. در‌های چوبی منبت‌کاری شده را که بگشایی، سالنی با آینه و گچکاری‌های منحصربه‌فرد پیش رویت ظاهر می‌شود؛ سالنی که میز بزرگی وسط آن جای خوش کرده و محل کسب‌وکار حاج آقا کمال تبریزی از صاحبان این ملک است. حدادی روایت می‌کند: «وقتی این عمارت به ملک‌های کوچک‌تر، تقسیم و به پاساژ تبدیل شد هر کسی که بخشی از آن را خریده بود، تخریب کرد و برای خودش کسب‌وکاری راه انداخت، اما حاج آقا تبریزی و شریکش تصمیم گرفتند همانند روز‌های اوجش آن را حفظ کنند تا بعد از گذشت یک قرن بتوان دل به نقش و نگار زیبای روی دیوارهایش داد، اما از سوی دیگر میراث فرهنگی دست روی آن گذاشت و تاکنون هم اقدامی برای بازسازی آن نکرده است.»
در اندرونی این عمارت ۱۷ کاشی به دیوار‌ها نصب شده که روایتگر دوران عروسی فتحعلی‌شاه است و موضوع هرکدام از این نقاشی‌ها با هم تفاوت دارد. همچنین هفت‌دری مهمانخانه، با پنجره‌های چوبی و شیشه‌های رنگی و هنر معرق‌کاری، زیبایی این عمارت را دوچندان کرده است. در گوشواره‌های این بنا، مقرنس‌کاری و گچبری و آینه‌کاری به‌کار رفته و در گوشه‌گوشه این خانه می‌توان سنگ‌بری‌ها و کاشی‌کاری‌های زیبا را دید. به این زیبایی‌ها بادگیر‌های ساده‌ای که روزگاری وظیفه خنک کردن عمارت را برعهده داشته اند را هم اضافه کنید. تنها بخش باقیمانده از اندرونی خانه کوچه هفت‌تن، ساختمانی ۳طبقه است که شامل زیرزمین و حوضخانه، طبقه همکف (تالار اصلی) و طبقه دوم اندرونی خانه است. از حجره‌های طبقه دوم پنجره‌هایی رو به مهمانخانه باز می‌شوند. زنان خانه در دوره قاجار در این حجره‌ها می‌نشستند تا از چشم مردان دور باشند و در عین حال بتوانند در جریان صحبت‌های مهمانان در تالار اصلی باشند.
فراشباشی، نسقچی یا شکنجه‌گر دربار قاجار بود. به همین‌خاطر وقتی به زیرزمین این عمارت سرک می‌کشیم با شگفتی‌های بی‌شماری روبه‌رو می‌شویم. حدادی تعریف می‌کند: «در طبقه زیرین این عمارت یکی از عجایب تهران وجود دارد. اینجا نَسَقخانه بوده است. هنوز بخشی از اسباب نَسَق و شکنجه مانند درفش در میان اتاق‌های گچبری شده با در‌های چوبی معرق‌کاری و کاشی‌های نقاشی شده خوش‌رنگ و لعاب با نقوش سرباز قاجاری و... به چشم می‌خورد.» برسردر یکی از اتاق‌ها ابزار‌های به صلابه کشیدن و تنبیه هنوز باقی است.
