(ویدئو) نگرانی، آسودگی، ناامیدی، غرور؛ دو سال زندگی افغان‌ها زیر سلطه طالبان

فرارو- دو سال از زمانی که طالبان پس از ۲۰ سال جنگ علیه ایالات متحده و متحدانش در افغانستان به قدرت بازگشتند، زندگی برای بسیاری از افغان ها، به ویژه زنان، به طرز چشمگیری تغییر کرده است.

به گزارش فرارو، در آستانه ۱۵ اوت سالگرد سقوط کابل، چهار افغان شامل یک تاجر که مصمم به باز نگه داشتن کارخانه اش است، یک کشاورز که از پایان جنگ آسوده شده است، یک جنگجوی سابق طالبان که به خدمت به دولت جدید افتخار می‌کند و یک دانشجوی پزشکی که مجبور به ترک تحصیل شده است درباره تاثیر تغییرات بر زندگی خود با خبرگزاری فرانسه گفتگو کردند.

کارآفرینی که برای سرپا نگه داشتن کسب و کار خود تلاش می‌کند

آرزو عثمانی هنگامی که طالبان به قدرت بازگشتند، وحشت‌زده و غمگین بود. طالبان پس از به قدرت رسیدن زنان را از بسیاری از راه‌ها برای کار و تحصیل محروم کرده است.

آرزو ۳۰ ساله که یک شرکت تولید نوار بهداشتی را در سال ۲۰۲۱ راه اندازی کرد، گفت: من ۱۰ روز از اتاقم بیرون نرفتم، فکر می‌کردم همه چیز برای من تمام شده است و برای همه افغان‌ها یکسان است.

او گفت: اما وقتی بیرون رفتم و دیدم که مردم همچنان به زندگی خود ادامه می‌دهند، من امیدوار شدم و به خودم گفتم که من هم باید اینجا بمانم.

این زن افغان کسب و کار خود را که ۸۰ زن را در اوج خود استخدام کرده بود، در میان بلاتکلیفی که افغانستان را در پی تسلط طالبان فراگرفته بود، تعطیل کرد. اما او دو ماه بعد در‌های شرکت را بازگشایی کرد، زیرا یکی از معدود مکان‌هایی بود که زنان می‌توانستند در آن کار کنند.

در زمان طالبان، زنان از اکثر مشاغل غیردولتی و دولتی اخراج شده اند. ماه گذشته، سالن‌های زیبایی و آرایشگاه‌های زنانه، یکی دیگر از منابع اصلی درآمد برای زنان نان آور خانه نیز تعطیل شدند.

او گفت: ما آرام آرام خود را با شرایط وفق دادیم و خوشبختانه، چون یک شرکت هستیم و در حوزه سلامت کار می‌کنیم، توانستیم به کار خود ادامه دهیم، اکنون احساس خوبی دارم.

وی گفت، اما کاهش فعالیت‌های غیردولتی در کشور تحت حاکمیت طالبان، به تجارت او ضربه سختی زده است. در شرکت هنوز ۳۵ زن کار می‌کنند، اما خریداران کمیاب هستند.

این زن گفت: در حال حاضر نه قراردادی داریم و نه خریدار... اگر نتوانیم محصولات را بفروشیم ادامه کار سخت می‌شود، اما سعی می‌کنیم روی پای خود بمانیم.

علی‌رغم چالش‌ها، او مصمم است هر چه می‌تواند برای کشورش، به‌ویژه زنان آن انجام دهد. او گفت: افغانستان و جامعه ما به افرادی مانند ما نیاز دارند که بمانند.

کشاورزی که تلاش می‌کند تا خرج زندگی خود را تامین کند

راحت الله عزیزی از بهبود امنیت که با پایان جنگ حاصل شده است سپاسگزار است. اکنون که این مرد ۳۵ ساله از مزرعه کوچک خود در ولایت پروان، در شمال کابل مراقبت می‌کند.

بر اساس گزارش سالانه هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) در نتیجه درگیری‌های مسلحانه، تنها بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۰ حدود ۳۸۰۰۰ غیرنظامی کشته و بیش از ۷۰۰۰۰ غیرنظامی زخمی شده اند.

با این حال، پدر دو فرزند همچنان از نگرانی رنج می‌برد. اقتصاد افغانستان که قبلاً از دهه‌ها جنگ آسیب دیده بود، پس از قطع میلیارد‌ها دلار کمک بین‌المللی در پی تسلط دولت طالبان، در بحران فرو رفته است.

بر اساس آخرین گزارش برنامه توسعه سازمان ملل، نزدیک به ۸۵ درصد از مردم افغانستان در فقر زندگی می‌کنند. خشکسالی و ملخ نیز دامن‌گیر محصولات این کشور شده است.

عزیزی که کمی بیش از یک هکتار زمین استیجاری کشاورزی می‌کند، می‌گوید: مردم دیگر خیلی از محصولات ما را نمی‌خرند. من قبلاً هفت کیلو گوجه فرنگی را به ۲۰۰ افغانی (۲ دلار) می‌فروختم، اما اکنون آن را فقط به ۸۰ افغانی می‌فروشم. او گفت که قبلاً از محصولات غلات درآمد کسب می‌کرد، اما اکنون نه.

این کشاورز که امیدوار است بتواند فرزندانش را به دانشگاه بفرستد. وی افزود: الان به اندازه کافی غذا دارم، نمی‌توانم پولی کنار بگذارم.

جنگجوی طالب به پلیس تبدیل شد

برای لعل محمد ۲۳ ساله، بازگشت طالبان به قدرت، ثبات اقتصادی بیشتری را به ارمغان آورده است. او چهار سال پیش زمانی به این گروه پیوست که عضویت به معنای آن بود که یک جنگجوی شورشی دور از خانه است.

او اکنون یک افسر پلیس در قندهار، دومین شهر بزرگ افغانستان است و حقوقی در حدود ۱۲۰۰۰ افغانی (۱۴۲ دلار) در ماه دریافت می‌کند که برای خانواده‌اش کافی است.

این جنگجوی طالبان از داشتن دستمزد معمولی خوشحال است، اما گفت که رویای داشتن ماشین یا پول درآوردن را نداشت. آرزوی من تحصیل و خدمت در حکومت امارت اسلامی بود. لعل محمد گفت: تا آخر به آن ادامه خواهم داد. خدا را شکر که برگشتند.

جنبش طالبان که در قندهار در جنوب افغانستان متولد شد، این کشور را از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ کنترل کرد.

او گفت: ما بسیار خوشحالیم. هیچ مشکلی نداریم، جنگی وجود ندارد. ما در حال خدمت به امارات و مردم خود هستیم.

دانشجوی سابق پزشکی در جستجوی آینده‌ای جدید

«حماسه باور» زمانی آینده خود را در افغانستان در زمینه پزشکی متصور بود. از زمانی که طالبان زمام امور را در دست گرفتند و زنان را از ورود به دانشگاه‌ها منع کردند، او تنها امیدش را در خارج از کشور می‌بیند.

این جوان ۲۰ ساله باشنده مزارشریف گفت: تعطیلی دانشگاه‌ها نه تنها برای من بلکه برای همه همکلاسی هایم ویرانگر بود. ما شکسته ایم و این بدترین اتفاقی است که می‌توانستیم تصور کنیم برایمان بیفتد، اما این اتفاق افتاد.
این زن جوان می‌گوید: اگر دختری تحصیل کرده باشد، تمام خانواده اش تحصیل می‌کنند، اگر خانواده‌ای تحصیل کنند، کل جامعه تحصیل می‌کنند... اگر ما آموزش ندهیم، یک نسل کامل بی سواد می‌ماند. برای تحصیلاتم آینده بهتری می‌خواهم، چاره‌ای جز ترک افغانستان ندارم.

باور گفت که تفاوت بزرگی بین دولت قبلی تحت حمایت ایالات متحده و دولت طالبان وجود دارد که توسط جامعه جهانی به رسمیت شناخته نشده است.

او گفت: زمانی آزادی زیادی وجود داشت، امروز حتی نمی‌توانیم برای تفریح به مسجد کبود (زیارتگاه معروفی که اطراف آن را باغ‌ها احاطه کرده‌اند) برویم... اکثر فعالیت‌ها برای دختران و زنان ممنوع است.

مادر وی معلم یک مدرسه ابتدایی است، سطحی که اکنون تحصیل دختران در آن متوقف شده است.

این زن گفت: این تنها چیزی نیست که من می‌خواهم، همه دختران و زنان افغانستان خواهان بازگشت آزادی خود هستند.