حکومت شوروی می‌خواست هر چیزی از جمله آثار معماری دقیقا منطبق با ایده‌های کمونیستی باشد؛ اما ایستگاه‌های اتوبوس شاید به خاطر کوچکی‌شان از دایرۀ توجه و نظارت آن‌ها خارج مانده بودند؛ به همین علت این بنا‌های کوچک تبدیل به روزنه‌هایی از نبوغ و خلاقیت فردی شده بودند.
معماری در دوران حکومت شوروی مثل هر جنبۀ دیگری از زندگی اجتماعی تحت نظارت دقیق و سختگیرانۀ دولت قرار داشت. ساخت آثار بزرگ و شاخص معماری و حتی خانه‌ها و آپارتمان‌ها همگی می‌بایست بر اساس ایده‌های کمونیستی صورت می‌گرفت؛ اما با وجود این نظارت سختگیرانه، ایستگاه‌های اتوبوس تا حد زیادی از گسترۀ توجه دولت دور مانده بودند.
به گزارش فرادید، در نتیجۀ همین غفلت، ایستگاه‌های اتوبوس که توسط معماران محلی طراحی و ساخته می‌شدند، به مکانی برای تجلی خلاقیت‌های فردی و همینطور مفاهیم و ارزش‌های هنری بومی تبدیل شدند. هنوز هم تعداد زیادی از این ایستگاه‌های اتوبوس در سراسر قلمرو شوروی سابق باقی مانده‌اند و شبیه روزنه‌هایی از نبوغ و خلاقیت به نظر می‌رسند که در یک فضای کنترل و سرکوب شکل گرفته‌اند.
در سال ۲۰۰۲ کریستوفر هرویگ، عکاس کانادایی، در سفری که با دوچرخه از لندن به سن‌پترزبورگ انجام داده بود، مجذوب معماری منحصر به فرد ایستگاه‌های دورۀ شوروی سابق شد و تصمیم گرفت از آن‌ها عکاسی کند.
هرویگ در طول دوازده سال، بیش از ۱۸ هزار مایل در چهارده کشور از جمهوری‌های شوروی سابق سفر کرده و در طول مسیر از ایستگاه‌های قدیمی اتوبوس عکاسی کرده است. نتیجۀ فعالیت او انتشار دو کتاب و یک فیلم مستند بوده که جستجوی ایستگاه‌های اتوبوس از اوکراین تا ازبکستان و از ارمنستان تا سیبری را به تصویر می‌کشند.
عکس‌های هرویگ ایستگاه‌هایی با سبک‌های بسیار متنوع را نشان می‌دهند؛ از خشک‌ترین انواع معماری بروتالیستی گرفته تا طراحی‌هایی منعطف و پر از رنگ. در اینجا تعدادی از عکس‌های او را ملاحظه خواهید کرد.
