در کاوش‌هایی که بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۲ در سایت باستانی میدان سنت آمبروزیو در میلان انجام شد، بقایایی انسانی از دوره‌های مختلف تاریخی کشف شد. محققان با بررسی یکی از این اسکلت‌ها که متعلق به قرن ۱۴ میلادی بود، به نتایج هولناکی دربارۀ انجام وحشتناک‌ترین شیوه‌های شکنجه در آن دوران رسیدند.
گروهی از باستان‌شناسان در سال ۲۰۱۹ با بررسی یک اسکلت قرون وسطایی که در گورستانی تاریخی در شهر میلان ایتالیا کشف شده بود، نشان دادند که این فرد در اثر یکی از دردناک‌ترین شیوه‌های شکنجه در تاریخ جان سپرده است.
به گزارش فرادید، شکنجه‌ای که این فرد تحت آن قرار گرفته بوده موسوم به «چرخ کوبنده» بوده است. در ایتالیای قرون وسطی، بسته به جرمی که فرد مرتکب شده بود، شیوه‌های متفاوتی از شکنجه در مورد او اعمال می‌شد. برخی از این شیوه‌ها هدفشان این بود که فرد را در زمانی طولانی زنده نگه دارند تا بیشترین درد ممکن را تحمل کند.
مقاله‌ای که محققان دربارۀ یکی از اسکلت‌های قرون وسطایی یافت شده در میلان منتشر کردند، شواهدی از استفاده از چرخ شکنجه در مورد آن فرد را ارائه می‌کرد. محققان بعد از بررسی ۵۶ اسکلت یافت شده، متوجه شدند که یکی از آنها همراه با دو «قلاب» در دو طرف بدنش دفن شده است و بنابراین تحقیق خود را روی همین اسکلت متمرکز کردند.
بررسی‌ها نشان داد که این اسکلت متعلق به مردی حدودا ۱۷ تا ۲۰ ساله بوده است که به احتمال زیاد در قرن چهاردهم میلادی زندگی می‌کرده است. ابتدا تصور باستان‌شناسان این بود که او در جنگ کشته شده است، اما با توجه به الگوی منظم جراحاتی که روی استخوان او دیده می‌شد، معلوم شد که جراحات با دقت، در هر دو طرف بدن، به صورت عمدی و نظام‌مند و در زمانی نسبتا طولانی ایجاد شده‌اند؛ همۀ شواهد حاکی از انجام یک شکنجۀ هولناک بود. این جراحات بر روی صورت، جمجمه، ستون فقرات، بازو‌ها و پا‌ها دیده می‌شدند.
محققان با کنار هم گذاشتن این یافته‌ها و بررسی متون تاریخی نتیجه گرفتند که این مرد تحت شکنجه‌ای موسوم به «چرخ شکنجه» یا «چرخ کوبنده» قرار گرفته است. در این نوع از شکنجه، بدن فرد خیلی محکم به یک چرخ ارابه بسته می‌شد و سپس شکنجه‌گر با استفاده از ابزار‌هایی کُند، شروع به وارد کردن جراحت و شکستن اندام‌ها می‌کرد.
این نوع شکنجه برای جرائمی بسیار جدی مانند پخش کردن بیماری طاعون در نظر گرفته می‌شد. محققان تصور می‌کنند قلاب‌هایی که در اطراف اسکلت یافت شدند احتمالا برای نگه داشتن کفنی بوده‌اند که اندام‌های از هم پاشیدۀ فرد را در خود داشته است.
