گونه های مهاجم می توانند آسیب زیادی به اکوسیستم وارد سازند و حتی باعث انقراض گونه های بومی شوند. گونه های مهاجم هم چنین تمایل به رشد سریع جمعیت دارند زیرا محیط غیر بومی شکارچیان طبیعی برای مدیریت تعداد آنان را ندارد.
فرارو- به گفته وزارت کشاورزی ایالات متحده گونه مهاجم "ارگانیسمی است که غیر بومی یا بیگانه برای اکوسیستم مورد بررسی می‌باشد و معرفی آن باعث ایجاد آسیب اقتصادی یا زیست محیطی یا آسیب به سلامت انسان می‌شود و یا احتمالا می‌تواند باعث وارد آمدن آسیب اقتصادی یا زیست محیطی شود. این گونه می‌تواند از طریق رهاسازی تصادفی و یا توسط انسان‌ها به منطقه جدید معرفی شود".
به گزارش فرارو به نقل از ویک، گونه‌های مهاجم می‌توانند آسیب زیادی به اکوسیستم وارد سازند و حتی باعث انقراض گونه‌های بومی شوند. گونه‌های مهاجم هم چنین تمایل به رشد سریع جمعیت دارند، زیرا محیط غیر بومی شکارچیان طبیعی برای مدیریت تعداد آنان را ندارد.
در ادامه به معرفی ۵ گونه از مهاجم‌ترین گونه‌های روی زمین خواهیم پرداخت:
فانوس‌های خالدار بومی چین هستند، اما در سراسر شمال شرقی ایالات متحده به وفور حضور دارد و کارشناسان را بر آن داشته تا توصیح کنند که باید در راستای از بین بردن آن گونه گام برداشت. در حالی که این حشرات برای انسان و حیوانات بی ضرر هستند برای بیش از صد گونه گیاهی خطرناک می‌باشند. طبق گفته وزارت کشاورزی ایالات متحده فانوس خالدار از طیف گسترده‌ای از درختان میوه، تزئینی و چوبی تعذیه می‌کند که درخت عرعر یکی از میزبان‌های ترجیحی آن است. علاوه بر این، فانوس خالدار آسیب‌های جدی از تراوش شیره گرفته تا پژمردگی، پیچ خوردگی برگ‌ها و پژمردگی در درختان، انگور، محصولات زراعی و بسیاری از انواع دیگر آسیب را ایجاد می‌کنند. به گفته دپارتمان کشاورزی پنسیلوانیا "گسترش این آفت به دلیل توانایی آن در قرارگیری و جابجایی در وسایل نقلیه باری و مسافربری تقویت شده است".
علیرغم آن که ما انسان‌ها گربه‌ها را دوستان پشمالوی دوست داشتنی خود قلمداد می‌کنیم در واقع آنان به عنوان گونه‌های مهاجم طبقه بندی می‌شوند. به گفته "ریس ویتبی" وزیر محیط زیست استرالیای غربی گربه‌های وحشی برای حیوانات بومی استرالیا "به شکلی باورنکردنی ویرانگر" بوده اند. او می‌گوید استرالیا در تلاش است تا به گونه‌های بومی فرصتی برای مبارزه با این شکارچیان باورنکردنی و حریص را بدهد. نتیجه مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۳ میلادی در نشریه Nature Communications منتشر شد نشان می‌داد که گربه‌های بومی عمدتا گربه‌های ولگرد و وحشی سالانه ۱.۳ تا ۴ میلیارد پرنده و ۶.۳ تا ۲۲.۳ میلیارد پستاندار را می‌کُشند. به گفته وزارت کشاورزی ایالات متحده کارشناسان روش "تله، عقیم، بازگشت (TNR) را اتخاذ کرده اند که هدف آن "محدود کردن رشد جمعیت گربه با حذف تولید مثل" است یا در برخی موارد مسموم کردن آنان می‌باشد.
به گفته کمیسیون حفاظت از ماهیان و حیات وحش فلوریدا پیتون‌های برمه‌ای یکی از بزرگترین گونه‌های مار هستند و بومی هند، چین، شبه جزیره مالایایی و برخی جزایر هند شرقی هستند. این مار تعدادی از پستانداران، پرندگان و خزندگان را در فلوریدا شکار کرده است. در نتیجه، مقام‌های آن ایالت تا جایی که امکان پذیر است اجازه شکار بدون مجوز و کشتن آن گونه را داده صادر کرده اند.
به گفته سازمان زمین شناسی ایالات متحده مار‌های پیتون باعث "کاهش شدید پستانداران در پارک ملی اورگلیدز" شده اند. آنان هر دو گونه‌های بومی و غیر بومی از جمله گونه‌های در معرض خطر را می‌خورند. سازمان زمین شناسی ایالات متحده اشاره کرده که جمعیت راکون‌ها ۹۹.۳ درصد، صاریغ‌ها ۹۸.۹ درصد و گربه‌های دم کوتاه ۸۷.۵ درصد از سال ۱۹۹۷ میلادی به این سو کاهش یافته و خرگوش مرداب، خرگوش‌های دم پنبه‌ای و روباه‌ها عملا ناپدید شدند که گفته می‌شود بخش عمده این کاهش و ناپدید شدن جمعیتی به دلیل حضور پیتون‌های برمه‌ای بوده است.
یک گونه گیاهی مهاجم بسیار قابل اشتعال است که به شدت در آتش سوزی‌های مائوئی نقش داشته است. این گونه بومی آفریقا است، اما توسط دامداران قرن هجدهم اروپایی در هاوایی کاشته شد. امروزه تقریبا یک چهارم از پوشش زمین هاوایی از این بوته‌های مهاجم تشکیل شده است. "الیزابت پیکت" مدیر اجرایی سازمان مدیریت آتش‌سوزی هاوایی می‌کوید:"آن گونه‌های مهاجم مستعد آتش سوزی هر شکافی را در هر جایی پر می‌کنند از کنار جاده هاگرفته تا بین جوامع، بین خانه‌های مردم و به طور کلی در همه جا. بر اساس نتیجه مطالعه‌ای صورت گرفته در سال ۲۰۲۳ میلادی توسط محققان دانشگاه تگزاس در آستین علف‌ها همراه با قابلیت اشتعال از ترکیبی از ازدحام استفاده می‌کنند که جلوی مسیر رسیدن نور به گیاه را گرفته و از رشد نهال جلوگیری می‌کند و چیزی معادل یک جنگ شیمیایی در خاک می‌باشد که برای گیاهان بومی سمی است.
این سار‌ها پرندگان بومی اروپا، جنوب غربی آسیا و شمال آفریقا هستند. آنان اولین بار در دهه ۱۹۸۰ میلادی در ایالات متحده شناسایی شدند. براساس اطلاعات گونه‌های مهاجم نیویورک آنان اکنون "یکی از فراوان‌ترین پرندگان در آمریکای شمالی" هستند. این پرندگان با گونه‌های بومی رقابت می‌کنند و همچنین محصولات را از بین می‌برند.
این پرندگان حدود ۸۰۰ میلیون دلار در سال مشکلاتی را برای کشاورزی ایجاد کرده اند. هم چنین، سار‌ها جیره گاو را می‌خورند و محصولات میوه و غلات را از بین می‌برند و ناقل بیماری‌های مختلفی هستند که ممکن است به انسان، سایر پرندگان (از جمله طیور) و دام منتقل شوند.
