غار گوف یک محوطه باستانی متعلق به دوران پارینه‌سنگی در جنوب-شرقی انگلستان است. در این غار جمجمه‌های ۱۵۰۰۰ ساله انسان پیدا شده که آثار دندان انسان‌های دیگر روی آن‌ها مشاهده می‌شود.
نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که ساکنان شمال اروپا در حدود ۱۵۰۰۰ سال قبل مردگان خود را می‌خوردند.
به گزارش راهنماتو، خوردن مردگان یک مراسم فرهنگی و شیوه تدوین در این ناحیه در آن زمان بود و برای رفع نیاز‌های ضروری صورت نمی‌گرفت.
غار گوف یک محوطه باستانی متعلق به دوران پارینه‌سنگی در جنوب-شرقی انگلستان است. در این غار جمجمه‌های ۱۵۰۰۰ ساله انسان پیدا شده که آثار دندان انسان‌های دیگر روی آن‌ها مشاهده می‌شود.
مطالعات نشان می‌دهد که این عمل فقط یکبار انجام نشده است. این تحقیق روی دوره مگدالنی از عصر پارینه‌سنگی فوقانی متمرکز است. مگدالنی‌ها بین ۱۱۰۰۰ تا ۱۷۰۰۰ سال قبل زندگی می‌کردند.
کارشناسان موزه تاریخ طبیعی لندن پیشینه تحقیقات را برای شناسایی ۵۹ محوطه مگدالنی که حاوی بقایای انسان بودند، مرور کردند. اغلب این محوطه‌ها در فرانسه بودند، اما آلمان، اسپانیا، روسیه، انگلستان، بلژیک، لهستان، جمهوری چک و پرتغال نیز آثاری از این محوطه‌ها داشتند.
محققان توانستند رفتار‌های مرتبط با تدفین را در ۲۵ محوطه باستانی بررسی کنند.
دستکاری آیینی بقایای جسد انسان و تکرار وقوع آن در محوطه‌های باستانی مستقر در غرب اروپا نشان می‌دهد که آدم‌خواری یکی از شیوه‌های رایج تدفین بوده و برای مصرف غذایی استفاده نمی‌شده است. این شیوه در بین فرهنگ مگدالنی رایج بوده است.
دکتر سیلویا بلو، کارشناس تکامل رفتار انسان که با موزه تاریخ طبیعی انگلستان همکاری می‌کند، می‌گوید: «این فرهنگ به جای دفن مردگان خود در خاک آن‌ها را می‌خورده است. ما شواهدی را تفسیر کرده‌ایم که نشان می‌دهد آدم‌خواری در سراسر شمال-غرب اروپا در یک دوره تاریخی رایج و روش مرسوم تدفین مردگان بوده است.»
«این یافته‌ها بسیار جالب است، زیرا یکی از قدیمی‌ترین شواهد آدم‌خواری به مثابه شیوه تدفین در جهان است.»
رفتار‌های آدم‌خوارانه در میان مردمان مگدالنی در شمال‌غربی اروپا رایج بوده، اما مدت طولانی به طول نینجایده است. خیلی سریع شیوه دفن در خاک جای این آیین را می‌گیرد. دفن در خاک در سراسر جنوب-مرکزی اروپا مرسوم بوده و به دومین فرهنگ متمایز در آن دوران به نام Epigravettian تعلق داشته است.
در دوران پارینه‌سنگی فوقانی، در حدود ۲۳۰۰۰ تا ۱۴۰۰۰ سال قبل، دو فرهنگ مسلط در اروپای غربی وجود داشت که وجه تمایز اصلی آن استفاده از ابزار‌های سنگی و استخوانی بود.
فرهنگ اپی‌گراوتی عمدتا در جنوب و شرق اروپا دیده می‌شد. مردمان این فرهنگ مردگان را به همراه اشیاء گور تدفین می‌کردند. شیوه تدفین آن‌ها برای ما و بر اساس استاندارد‌ها جهان مدرن معمول‌تر است. اما فرهنگ مگدالنی که از شمال-غرب اروپا آمده بود، به شیوه‌ای کاملا متفاوت با مردگان رفتار می‌کرد.
آن‌ها اجساد مردگان‌شان را فراوری می‌کردند، گوشت را از جنازه جدا می‌کردند، آن را می‌خوردند و در برخی موارد نیز از بقایای استخوان‌های جسد برای ساخت اشیاء تازه استفاده می‌کردند.
پرسشی که همیشه مطرح بود این بود که آیا این افراد جسد را از روی نیاز و مثلا برای کمبود غذا در زمستان‌های طولانی می‌خوردند یا اینکه این رفتاری فرهنگی بوده است.
شواهد به دست آمده از غار گوف نشان می‌دهد که این رفتار آیینی بوده است. دلیلش آن است که شواهد نشان می‌دهد آن‌ها تعداد زیادی حیوان از جمله گوزن و اسب را شکار می‌کردند. اما درعین‌حال شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد آن‌ها خیلی بادقت و ظرافت از جمجمه انسان جام درست می‌کردند و روی استخوان‌های او کنده‌کاری و حکاکی می‌کردند که می‌توان آن را به آدم‌خواری نسبت داد.
دکتر ویلیام مارش محقق در موزه تاریخ طبیعی لندن بقایای انسان را در غار گوف مطالعه کرده است.
او می‌گوید: «از ۵۹ محوطه‌ای که در دوران پارینه‌سنگی فوقانی به فرهنگ‌های مگدالنی و اپی‌گراوتی نسبت داده شده‌اند، در ۱۳ مورد شواهدی از آدم‌خواری و در ۱۰ مورد شواهدی از تدفین و دو مورد شواهدی از تدفین و آدم‌خواری را همزمان نشان می‌دهند. آیین خوردن مردگان خیلی محلی بوده است و در محوطه‌های سراسر اروپای غربی و مرکزی و انگلستان دیده شده است.»
