مورچه‌های ارتشی نیز مانند انسان‌ها موجودات آویزانی را همراه خود دارند!

فرارو- حشرات عادت به کشتن موجودات اغلب بسیار بزرگ‌تر از خودشان دارند آن‌ها را تکه تکه می‌کنند و لقمه‌ها را به داخل لانه‌های شان می‌کشند، اما آن‌ها همه چیز را نمی‌خورند. از ویژگی‌های پایگاه مورچه‌های ارتشی توده‌های زباله پر از تکه‌های دور ریخته شده طعمه است. جایی که مردار وجود دارد معمولا آشغال خوار‌ها حضور دارند، اما اطلاعات کمی در مورد این که چه حیواناتی در مورد مورچه‌های ارتشی  نقش آشغال‌خورها را انجام می‌دهند وجود دارد.

به گزارش فرارو به نقل از اکونومیست، همان طور که در مقاله‌ای در Ecology & Evolution نقل شده دو حشره شناس به نام‌های کریستوف فون بیرن از دانشگاه فنی دارمشتات در آلمان و دانیل کروناور از دانشگاه راکفلر در نیویورک برای یافتن این موضوع به جنگل‌های بارانی کاستاریکا رفتند. آنان یک اکوسیستم کامل را پیدا کردند که در میان پسماند‌ها رشد می‌کرد. ردیابی لاشه خوار‌هایی مانند کرکس یا کفتار در ساوانا را می‌توان با یک صندلی تاشو و یک جفت دوربین دو چشمی انجام داد این در حالیست که نظارت بر حشرات کوچک در جنگل‌های بارانی بسیار پیچیده‌تر است؛ این یکی از دلایلی است که پیش‌تر موجودات به اصطلاح آویزان مورچه که کار آشغال خواری را انجام می‌دهند مورد بررسی قرار نگرفته بودند. با این وجود، محققان امیدوار بودند که تکنیک‌های مدرن تجزیه و تحلیل DNA بتواند این کار را قابل مدیریت سازد. آنان با همکاری تیمی از همکاران، مسیر‌های مورچه‌ها را به سمت خانه‌هایشان دنبال کردند و در مجموع ۳۴ مکان را پیدا کردند.

محققان از یک جاروبرقی دستی برای مکیدن تمام حشرات در انبوه زباله استفاده کردند و نمونه‌های مکیده شده را برای مرتب سازی به آزمایشگاه صحرایی برگرداندند. برای این که این کار قابل کنترل باشد تیم مذکور خود را به بررسی تنها سوسک‌هایی که جمع آوری کرده بودند محدود کرد و سایر موجودات را برای کار بعدی رها کرد.

آنان سوسک‌هایی را که می‌توانستند شناسایی کردند و روی سوسک‌هایی که نمی‌توانستند شناسایی کنند آنالیز DNA انجام دادند. آنان در مجموع ۸۳۶۴ سوسک بالغ، ۵۱۱ لارو سوسک و ۲۴ تخم سوسک جمع آوری کردند و در ۹۱ گونه پراکنده شدند که تعدادی از آنان برای علم کاملا جدید بودند. وجود لارو‌ها و تخم‌ها نشان می‌دهد که انباشته‌های زباله هرچند رستوران‌های راحتی نیستند اما خانه‌های کاملی هستند جایی که سوسک‌ها تمام عمر خود را در آن زندگی می‌کنند.

این که این گونه‌ها دقیقا چگونه می‌توانند وضعیت را به گونه‌ای مدیریت کنند که توسط میزبان‌های مورچه ارتشی‌شان خورده نشوند هنوز مشخص نیست. دکتر فون بیرن حدس می‌زند که غریزه بهداشتی تا حدی مسئول این است که مورچه‌ها از خوردن موادی که به انبوه پسماند آن‌ها آغشته شده، دوری کنند و بسیاری از گونه‌های سوسک قادر به تولید ترکیباتی هستند که بوی بدی برای مورچه‌ها دارند.

تحقیقات فقط سطح آن چه را که در انبوه زباله‌ها می‌گذرد نشان می‌دهند. علاوه بر انواع گیج کننده سوسک‌ها سطح میانی مملو از کنه‌ها، دم فنری‌ها (که توانایی پریدن از مسافت‌های طولانی اغلب باعث می‌شود آن‌ها با کک‌ها اشتباه گرفته شوند) و هم چنین انواع دیگر حشرات پاک کننده‌ای بودند که تیم مذکور به سادگی وقت نداشتند در تجزیه و تحلیل خود بگنجانند. با وجود گونه‌های مختلف بسیار زیاد این احتمال وجود دارد که در میان این حشرات شکارچیانی نیز وجود داشته باشند که به نوبه خود به دنبال تغذیه از زباله خواران بی خبر هستند.

در دوره پیش از حمل و نقل مکانیزه و خطوط طولانی تدارکات ارتش‌های انسانی توسط آشپزها، بازرگانان، نوشیدنی‌فروشان و بسیاری دیگر دنبال می‌شدند که همگی از طریق فعالیت‌های سربازان امرار معاش می‌کردند. به نظر می‌رسد که مورچه‌های ارتشی با میزبان‌های دنبال کننده خود چندان تفاوت چشمگیری با ارتش‌های انسانی ندارند.