ویلوچیا میرابیلیس، گیاهی تنها که همچون توده‌ای در هم رفته و پیچیده به نظر می‌آید. در واقع این گیاه عمری بین ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ سال دارد و به عقیده بسیاری از گیاه شناسان متعلق به دوره ژوراسیک است.
گیاهی که به خاطر ظاهر عجیبش به زشت‌ترین گیاه دنیا یا شیطان صحرا معروف است، اما گردشگران زیادی از گوشه و کنار دنیا برای دیدن این گیاه به زیستگاه طبیعی آن یعنی نامیبیا سفر می‌کنند. حالت پیچ دار برگ‌ها علتی است که نام شیطان را برای آن انتخاب کرده اند.
به گزارش موبنا، ویلوچیا میرابیلیس، گیاهی تنها که همچون توده‌ای در هم رفته و پیچیده به نظر می‌آید. در واقع این گیاه عمری بین ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ سال دارد و به عقیده بسیاری از گیاه شناسان متعلق به دوره ژوراسیک است.
مقاومت این گیاه در حدی است که می‌تواند به راحتی در شرایط وخیم آب و هوایی مقاومت کند و خود را به موقعیت‌های بد وفق دهد. این گیاه فقط یک گونه دارد و گونه‌های دیگرش از بین رفته اند.
شکل ظاهری آن به هشت‌پایی غول پیکر شباهت دارد. از نظر ظاهری دارای چنان جذابیت و ویژگی‌هایی است که برخی تنها برای دیدن این گیاه به نامیبیا مسافرت می‌کنند. این گیاه نخستین بار در سال ۱۸۵۹ توسط فردریک ولویچ محقق گیاه‌شناس اتریشی در آنگولا کشف شد. نام گیاه از نام کاشف آن گرفته شده‌است. در مناطقی که گیاه انتشار دارد باران در درون خاک نفوذ نکرده بلکه در هنگام بارندگی به صورت رود جاری می‌شود. در هنگام روز دمای هوا بسیار بالاست و بارش باران بسیار نادر بوده و در برخی مناطق امکان دارد چند سال باران نبارد. برای زنده ماندن گیاهان در چنین شرایطی تطابق گیاه با خشکی محیط بسیار حیاتی است. ویلوچیا در واقع گیاه پرتحملی در برابر خشکی نیست بلکه خود را جهت تهیه آب بسیار مجهز کرده‌است. برای مثال برگ‌های گیاه توانایی جذب رطوبت هوا را دارند. این گیاه در جا‌هایی که آب‌های زیرزمینی وجود دارند یافت می‌شود و گیاه با ریشه‌های بلند خود قدرت جذب بالا آوردن این آب‌های زیرزمینی را دارد.
این گیاه در بیابان‌ها رشد می‌کند و می‌تواند تا بیش از ۲۵۰۰ سال عمر کند. این گیاه دارای یک ریشه عمودی دراز است، اما ساقه‌ای کوتاه دارد. آن‌ها در سراسر زندگی گیاه به آهستگی رشد می‌کنند و انتهایشان توسط نور خورشید خشک می‌شود و توسط باد‌های صحرایی ساییده می‌گردند. ویلوچیا از نظر تشکیل دانه در داخل مخروط به کاج‌ها شباهت دارد.
در جایی که برگ‌های این گیاه گسترده شده آب باران نمی‌تواند به داخل خاک راه پیدا کند برای همین در هنگام بارندگی رودی جریان پیدا می‌کند. در هنگام روز دمای هوا به خاطر تابش آفتاب افزایش زیادی پیدا می‌کند و معمولا بارندگی خیلی کم اتفاق می‌افتد به طوری که شاید در برخی از نقاط سالیان سال طول بکشد تا قطره‌ای باران ببارد. در یک چنین شرایط آب و هوایی فقط گیاهانی می‌توانند زنده بمانند که خود را با این شرایط بد وفق دهند.
نمی‌توان گیاه ویلوچیا میرابیلیس را مقاوم در برابر خشکی دانست پس شاید بپرسید چطور این گیاه می‌تواند در یک چنین شرایطی رشد کند و زنده بماند آن هم برای مدت بیش از ۱۰۰۰ سال! در واقع آنچه که باعث زنده ماندن این گیاه می‌شود تجهیزاتی است که آن را به آب می‌رساند! چگونه؟ برگ‌های گیاه می‌توانند رطوبت مه را جذب و از آن استفاده کنند. مه؟ شاید بپرسید مگر در این بیابان مه وجود دارد؟ بله در طول شب برخورد هوای سرد شمال و هوای گرم صحرای نامیب باعث ایجاد مه می‌شود. اینجاست که برگ‌های گیاه دست به کار می‌شوند؛ روزنه‌های هوایی برگ‌ها باز، رطوبت جذب و همین که مه تمام شد روزنه‌ها بسته می‌شود. ادامه‌ی حیات این گیاه وابستگی زیادی به مه دارد برای همین فاصله اش تا ساحل کمتر از ۱۰۰ کیلومتر است. نکته‌ی جالب درباره این گیاه آن است که فقط در جا‌هایی هست که منابع زیر زمینی در جریان اند، اینجاست که گیاه به کمک ریشه‌های بلند خود آب را از سفره‌های زیر زمینی می‌گیرد و با آن به حیات خود ادامه می‌دهد.
این گیاه فقط دو برگ دارد که به طور متوسط در هر سال ۸ تا ۱۵ سانتی متر رشد می‌کنند. معمولا اندازه نمونه‌های مختلف این گیاه یکسان است، اما یکی بزرگ‌ترین نمونه‌های دیده شده در طبیعت ۱.۵ متر ارتفاع دارد و تا حدود ۴ متر در زمین گسترده شده است. دو برگ این گیاه همیشه در حال رشدند و طوری فرو رفته اند که ظاهرشان عجیب شده است. اگر با نمونه‌ای جوان از این گیاه روبرو شوید شکل آن کاملا متفاوت است دو برگ مجزا کاملا مشخص اند و چندان هم رشد نکرده اند، چون رشد گیاه به آهستگی انجام می‌گیرد.
