بر اساس این مطالعات جدید، اولین فعالیت‌های مومیایی کردن، در دره "سادو" در پرتغال بوده است.
این باستان‌شناس پرتغالی در اوایل دهه ۱۹۶۰ روی بقایای این اجساد کار کرده بود و اخیراً تصاویری از بقایای اسکلت سیزده نفر که او عکاسی کرده بود، کشف شده است.
به گزارش ایسنا، باستان شناسان می‌گویند یک مومیایی ۸۰۰۰ ساله کشف شده در پرتغال، قدیمی‌ترین مومیایی جهان است و اولین مومیایی‌های انسانی ممکن است به جای مصر یا شیلی، در اروپا بوده باشند.
یک باستان‌شناس به نام "مانوئل فارینیا دوس سانتوس" در دهه ۱۹۶۰ که در سال ۲۰۰۱ درگذشت، از ۱۳ اسکلت مدفون شده در یک محل با قدمت ۸۰۰۰ سال در دره‌ای موسوم به "سادو" در کشور پرتغال عکاسی کرد. این اجساد در سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۶۲ حفاری شدند.
اکنون بر اساس تجزیه و تحلیل این تصاویر، مشخص شده که اولین مومیایی‌های انسانی ممکن است به جای مصر یا شیلی از اروپا سرچشمه گرفته باشند.
این کشف بسیار مهم است، زیرا مومیایی کردن در محیط‌های خشک، ساده و رایج است، اما اکنون یافتن شواهدی از مومیایی‌ها در اروپا، جایی که آب و هوای بسیار مرطوب‌تری دارد، به این معنی است که بافت‌های نرم مومیایی شده به ندرت سالم باقی می‌مانند.
این باستان‌شناس پرتغالی در اوایل دهه ۱۹۶۰ روی بقایای این اجساد کار کرده بود و اخیراً تصاویری از بقایای اسکلت سیزده نفر که او عکاسی کرده بود، کشف شده است.
نویسندگان این مطالعه جدید این تصاویر را که تاکنون دیده نشده بودند، بررسی کردند و عکس‌های سیاه و سفید ۱۳ جسد دفن شده متعلق به دوران میان‌سنگی یا عصر حجر میانی را از زیر خاک بیرون آوردند.
محققان توانستند به لطف این تصاویر، موقعیت‌هایی را که بقایای دفن شده در آن واقع شده بودند، بازسازی کنند و فرصتی برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مراسم تدفینی که هشت هزار سال پیش برگزار می‌شد، فراهم کردند.
از این تصاویر برای بازسازی مراسم و شرایط تدفین در این محل استفاده شد و محققان متوجه شدند که استخوان‌های یک بدن "هایپرفلکس" شده است. این نشان می‌دهد که دست‌ها و پا‌های فرد فراتر از محدودیت‌های طبیعی خود حرکت داده شده‌اند و محکم بسته شده بودند.
علاوه بر این، بر اساس یافته‌های این مطالعه که در مجله European Journal of Archaeology منتشر شده است، استخوان‌های اسکلت پس از دفن، به‌ویژه استخوان‌های کوچک پا که معمولاً هنگام تجزیه فرد کاملاً از هم می‌پاشد، به هم چسبیده و در جای خود باقی مانده‌اند.
هنگامی که این سرنخ‌ها و سایر سرنخ‌ها با هم ترکیب شدند، ثابت کردند که این جسد پس از مرگ، احتمالاً به دلایل مرتبط با مراقبت و انتقال وی، مومیایی شده است. محققان بر این باورند که این فرد قبل از اینکه به تدریج به دلیل سفت شدن بند‌ها کوچک شود، دچار کم‌آبی شده است. این فرآیند، حمل و نقل بدن را آسان‌تر می‌کرد، زیرا منقبض‌تر و سبک‌تر می‌شد.
شواهد به دست آمده از اسکلت‌های باستانی دیگر از همان مکان نشان می‌دهد که با آن اجساد نیز به شکلی مشابه رفتار شده است. با این حال، آن نمونه‌ها ترکیب مشابهی از شواهد را نشان نمی‌دهند.
تا به امروز، مومیایی‌های چینچورو در شمال کشور شیلی، قدیمی‌ترین بقایای بشری بودند که با مومیایی شدن حفظ شده بودند و قدمت آنها به ۷۰۰۰ سال قبل می‌رسد. در عین حال، مصریان باستان نیز از ۵۷۰۰ سال پیش، برخی از اجساد را مومیایی می‌کردند.
بر اساس این مطالعه جدید، اولین فعالیت‌های مومیایی کردن، در دره "سادو" در پرتغال بوده است. با این حال، باید توجه داشت که اجساد در دره "سادو" دیگر در حالت مومیایی نیستند، زیرا بافت نرم آنها حفظ نشده و اجساد کاملاً اسکلت شده‌اند.
