بایدن با صراحت گفته است که می‌خواهد ایالات‌متحده آمریکا پیشروی صنعت خودرو الکتریکی در جهان باشد و می‌خواهد لیتیوم که فلز کلیدی در این صنعت است، در خود کشور استخراج شود.
منطقه اطراف تاکر پس در صحرای نوادا به‌عنوان منطقه‌ای با بزرگ‌ترین منابع لیتیوم در ایالات‌متحده آمریکا شناخته می‌شود.
به گزارش بی بی سی، در بلندی‌های صحرای نوادا و در نزدیکی مرز اورگن ذخایر بزرگی از لیتیوم وجود دارد. فلزی که برای تولید باتری اتومبیل‌های برقی حیاتی است.
جو بایدن می‌خواهد این لیتیوم استخراج شود. اما کاوش برای پیدا کردن آن، بین مردمی که معمولاً در جدال‌های سیاسی در یک صف بوده‌اند، اختلاف ایجاد کرده است.
فعالان محیط زیست و مردم بومی نمی‌توانند در مورد اینکه آیا باید از استخراج عجولانه این «طلای سفید» حمایت کرد یا به‌شدت با آن مخالفت کرد به توافق برسند.
گلن میلر قبلاً جز هیئت‌مدیره خیریه محیط زیستی دیدبان منابع گریت بیسین بود. این سازمان با حفر معدن مخالف است. آقای میلر می‌گوید: «جامعه فعالان محیط‌زیست در این مورد دوپاره شده است.»
در ماه مارس، دستگاه‌های حفاری وارد منطقه زیبای تاکر پس شدند. این منطقه در ارتفاع ۱۲۱۹ متری قرار دارد و درنتیجه فعالیت‌های آتش‌فشانی ایجادشده. تاکرپس دره‌هایی پوشیده از گیاه درمنه دارد که با کوه‌های مرتفع احاطه‌شده‌اند.
پس از سال‌ها دعوای قانونی، شرکت لیتیوم آمریکاز عاقبت توانسته در مزایده احداث معدن در این منطقه برنده شود.
بایدن با صراحت گفته است که می‌خواهد ایالات‌متحده آمریکا پیشروی صنعت خودرو الکتریکی در جهان باشد و می‌خواهد لیتیوم که فلز کلیدی در این صنعت است، در خود کشور استخراج شود.
او سال گذشته گفت آمریکا مجبور است صد در صد لیتیوم موردنیاز خود را از کشورهایی، چون استرالیا، شیلی و چین وارد کند.
جان هدر، مدیر دیدبان منابع گریت بیسین می‌گوید: «عملیات استخراج معدن خود صدمه زیادی به محیط‌زیست وارد میکند. ما باید در مجوز دادن به این حفاری‌ها خیلی دقت کنیم.»
او ادامه می‌دهد: «ما می‌توانیم با تغییر عادت‌های مصرفی خود نیاز به استخراج این ذخایر را پایین بیاوریم. آنچه من را خیلی نگران میکند این است که ما در حال از دست دادن فرصت انجام کار‌های دیگری هستیم که می‌توانیم برای کنترل تغییرات اقلیمی انجام دهیم.»
استخراج معدن در گروه آقای هدر دودستگی ایجاد کرده است.
میلر بعد از حمایت از احداث معدن از مقام خود در هیئت‌مدیره استعفا داد.
او می‌گوید: «به نظر من تغییرات اقلیمی واقعاً مهم است و لیتیوم برای برقی کردن سیستم حمل‌ونقل بسیار حیاتی است.»
آقای میلر استاد سابق دانشگاه نوادا است. بخشی از تحقیقات دانشگاهی او با کمک‌هزینه مالی از طرف شرکت لیتیوم آمریکاز انجام‌شده است، اما او می‌گوید این مسئله به‌هیچ‌وجه در موضع‌گیری او در این مورد تأثیر نداشته است.
او می‌گوید: «بعضی از کارشناسان محیط‌زیست میگویند باید یاد بگیریم کمتر رانندگی کنیم و نباید از چیز‌هایی که ما را وادار به استخراج این منابع می‌کنند استفاده کنیم. هیچ‌کس حاضر نمی‌شود این‌طور رفتار کند.»
تیم کراولی، معاون امور دولتی در شرکت لیتیوم آمریکاز خود را دوست دار محیط‌زیست می‌داند.
او در دو دهه گذشته از سردمداران تأسیس معدن در نوادا بوده است و درگیری‌های زیادی با فعالان محیط‌زیست که مخالف معادن بوده‌اند، داشته است.
البته اخلاف عقیده فقط در بین طرفداران محیط‌زیست نیست.
مردم محلی کوه سنتینل، این کوه را با اسم مستعار کوه نوک پستان می‌شناسند. دلیلش فرآیند عجیبی است که باعث شکل‌گیری این کوه شده است. هرسال گروهی به نام «مردم کوه قرمز» برای یادبود اجداد خود که معتقدند در گذرگاه تاکرپس کشته‌شده‌اند به اینجا می‌آیند.
قبایل شوشون بانوک و پایتو میگویند این منطقه محل کشتار عظیمی در سال ۱۸۶۵ بوده است.
کایلا فرل اسمیت، یکی از اعضا گروه مردم کوه قرمز می‌گوید: «سواره‌نظام آمریکا مردم بومی را تا اینجا که حالا محل حفر معدن شده است، تعقیب کردند. آنها را همین‌جا قتل‌عام کردند.»
او ادامه می‌دهد: «این‌یک فاجعه است. اینجا باید به‌عنوان یک مکان تاریخی شناخته شود، اما متأسفانه شرکت‌های بزرگ به این حرف‌ها گوش نمی‌دهد.»
اگرچه این زمین‌ها متعلق به اداره مدیریت اراضی است، اعضای قبایل میگویند این زمین‌ها از مردم بومی دزدیده‌شده‌اند و این مردم بومی هستند که باید در مورد نحوه استفاده از آنها تصمیم بگیرند.
شرکت لیتیوم آمریکاز می‌گوید هیچ شواهدی مبنی بر اینکه کشتاری در این زمین‌ها رخ‌داده پیدا نشده است و درنتیجه آنها در دادگاه برنده‌شده‌اند.
کراولی در ضمن اشاره میکند که بعضی از اعضای قبایل در معدن مشغول به کار هستند و از احداث آن حمایت می‌کنند. این نکته‌ای است که کایلا هم آن را تأیید میکند.
اینجا ناحیه‌ای بسیار پرت و دورافتاده است و به‌سختی می‌توان شغلی با درآمد خوب پیدا کرد.
اما تاریخ دوران استعمار همچنان برای کسانی، چون کایلا تازه است.
او معتقد است پروژه معدن تاکرپاس یکی از نمونه‌های مثالی «استعمار سبز» است. فرآیندی که در آن‌یک بار دیگر مردم بومی، این بار تحت عنوان پیشگیری از تغییرات اقلیمی، نادیده گرفته می‌شوند.
او می‌گوید: «هیچ‌کدام از این مردم جز آن دسته از آدم‌ها که صبح تا شب سوار بر هواپیمای جت از یک سر دنیا به‌طرف دیگر بروند نیستند و این بسیار ناعادلانه است.»
معدن تاکرپاس تازه در روز‌های اول عمر خود است. تولید لیتیوم در اینجا حداقل تا سال ۲۰۲۶ شروع نخواهد شد و هر چه تولید شود به شرکت جنرال موتورز فرستاده خواهد شد.
حالا نگرانی مردم کوه قرمز این است که نکند این معدن تازه شروع کار باشد. لیتیوم زیادی در این ناحیه وجود دارد و شرکت‌های دیگر هم امیدوارند بتوانند آن را استخراج کنند.
کراولی امید شرکت لیتیوم آمریکاز به پروژه‌های بیشتر در این ناحیه را صریح و شفاف بیان میکند.
«اگر قرار است ایالات‌متحده درزمینه‌ی لیتیوم خودکفا باشد، به مقدار به‌مراتب بیشتری نیاز دارد. باید لیتیوم بیشتری داشت و برای آن توسعه بیشتر لازم است.»
اگر حرف او راست باشد، تمام این منطقه زیبای طبیعی با معدن‌های لیتیوم تکه‌پاره خواهد شد و تمام آن به اسم نجات کره زمین خواهد بود.
