موش-گوزن، کوچک‌ترین جانور دارای سم است که برای مدت‌ها گمان می‌رفت منقرض شده‌است، این جانور عجیب پس از سه دهه اولین بار در جنگل‌های شمال غربی ویتنام دیده شد.
موش-گوزن‌ها حیوانات عجیبی به اندازه یک خرگوش هستند، پا‌های بسیار بلند و نازکی با بدن گرد و یک سر کوچک و مثلثی شکل با بینی سیاه نوک تیز کوچک و چشمان درشت دارند و رنگ آن‌ها قهوه‌ای نارنجی با شکم، سینه و گردن سفید است.
به گزارش خبرآنلاین، بر خلاف بسیاری از خویشاوندان خود، آن‌ها شاخ ندارند، اما نر‌ها دارای عاج‌های کوچک (نیش‌های کشیده) در فک بالایی خود هستند که از آن‌ها برای مبارزه استفاده می‌کنند. وقتی چهار دست و پا می‌ایستند، قسمت عقبی بدن آن‌ها از قسمت جلویی بدنشان بلندتر است.
طول بدن موش-گوزن مالایی ۷۵ سانتی متر است و دم آن‌ها ۹ سانتی متر دیگر به طول آن‌ها اضافه می‌کند. همچنین ارتفاع شانه آن‌ها حدود ۳۴ سانتی متر است. موش-گوزن‌ها در تایلند، هندوچین، سریلانکا و شبه جزیره مالایا و همچنین در سوماترا و بورنئو زندگی می‌کنند. آن‌ها همیشه نزدیک به آب زندگی می‌کنند و ترجیح می‌دهند، زیر درختان جنگل‌های انبوه باشند. آن‌ها هنگام سفر مسیر‌های کوچکی را در میان حجم انبوه جنگل ایجاد می‌کنند. در طبیعت، موش-گوزن‌های مالایی از میوه‌ها و انواع توت‌ها، گیاهان آبزی، برگ‌ها، جوانه‌ها، بوته‌ها و علف‌ها تغذیه می‌کنند.
موش-گوزن‌های نر این گونه، غده بزرگی در فک پایین خود دارند. این حیوانات در تمام طول سال با یک دوره بارداری حدودا پنج ماهه تولید مثل می‌کنند و ظرف چند ساعت پس از تولد، دوباره تولید مثل می‌کنند. به همین دلیل، زنان بیشتر دوران بزرگسالی خود را باردار می‌گذرانند.
آن‌ها معمولاً در هر زمان فقط یک فرزند دارند، اگرچه تولد دوقلو در این گونه به ندرت اتفاق می‌افتد. موش-گوزن‌های کودک هنگام تولد به خوبی رشد می‌کنند و می‌توانند بایستند و تنها ۳۰ دقیقه پس از تولد کاملاً فعال می‌شوند. آن‌ها در دو تا سه ماهگی از شیر گرفته می‌شوند و در ۴.۵ ماهگی به بلوغ جنسی می‌رسند.
موش-گوزن مالایی موجودات انفرادی هستند، مگر در فصل تولید مثل. آن‌ها ساختار سلسله مراتبی دقیقی ندارند، نر‌ها مناطق کوچک خود را با مدفوع و ترشحات غده زیر فک خود مشخص می‌کنند. هنگام چالش، نر‌ها ممکن است به سرعت با سم‌های خود زمین را بکوبند. در صورت لزوم، دعوای بین نر‌ها شامل حملات کوتاه و گاز گرفتن با نیش‌های تیزشان است.
