تصویر زیر نشان میدهد که چگونه اقلام مختلف غذایی در این تاثیر زیست محیطی نقش دارند؛ این تصویر مواد غذایی را با توجه به انتشار گاز‌های گلخانه‌ای (GHG) و مصرف آب آن‌ها رتبه بندی می‌کند.
غذا و کشاورزی تأثیر قابل توجهی بر سیاره ما دارند، به ویژه از نظر انتشار کربن، مصرف آب و بهره‌کشی از زمین.تصویر زیر نشان میدهد که چگونه اقلام مختلف غذایی در این تاثیر زیست محیطی نقش دارند؛ این تصویر مواد غذایی را با توجه به انتشار گاز‌های گلخانه‌ای (GHG) و مصرف آب آن‌ها رتبه بندی می‌کند.
غول‌های کربنی
بر اساس اندازه‌گیری‌های دی‌اکسید کربن، گوشت گاو به‌عنوان غذایی با بیشترین تولید کربن در جایگاه اول قرار می‌گیرد و به ازای هر کیلوگرم محصول نهایی گوشت گاو، ۹۹ کیلوگرم دی‌اکسید کربن منتشر می‌شود. انتشار دی‌اکسید کربن یک معیار استاندارد است که تأثیر گاز‌های گلخانه‌ای مختلف مانند متان و اکسید نیتروژن را بر حسب مقدار دی‌اکسید کربن که تاثیر مستقیم بر گرمایش زمین دارد، را نشان میدهد.
تولید گوشت گاو به شدت نیازمند به زمین و آب است و انرژی قابل توجهی مصرف می‌کند. گاو‌ها همچنین در طی فرآیند‌های گوارشی خود متان تولید می‌کنند، گازی که پتانسیل تاثیر آن بر گرمایش زمین، ۲۷ تا ۳۰ برابر بیشتر از دی‌اکسید کربن در یک دوره زمانی ۱۰۰ ساله است.
بعد از گوشت گاو در فهرست مواد غذایی که بیشترین تأثیر را بر محیط زیست ما می‌گذارند، شکلات تلخ قرار دارد. بیشترین تاثیر زیست محیطی تولید شکلات تلخ، ناشی از جنگل زدایی است که تعادل انتشار گاز‌های گلخانه‌ای را تغییر میدهد و ظرفیت زمین برای جذب دی‌اکسید کربن را کاهش میدهد.
در مجموع، داده‌ها به ما نشان می‌دهند که محصولات حیوانی عموماً نسبت به غذا‌های گیاهی دارای انتشار گاز‌های گلخانه‌ای بیشتری هستند.
سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO) بیان می‌کند که بیش از دو سوم مصرف آب شیرین جهان برای تولید مواد غذایی استفاده می‌شود. جالب است که در مورد مصرف آب، شاهد همان روند تولید کربن هستیم. در میان ۱۰ مواد غذایی‌ای که تولید آن‌ها بیشترین مصرف آب را در پی دارد، ۷۰ درصد آن‌ها منشأ حیوانی دارند، که نشان میدهد هم از نظر تولید کربن و هم مصرف آب، تولید مواد غذایی حیوانی تاثیر مخرب بیشتری بر محیط زیست ما می‌گذارند.
بادام زمینی، برنج و آجیل (که شامل میوه‌هایی با پوست سخت مانند فندق، شاه بلوط و گردو می‌شود)، نسبت به بقیه مواد غذایی گیاهی، استثنا به حساب می‌آیند و رفتار متفاوتی دارند.
خوردن مواد غذایی محلی اغلب به عنوان راه حلی برای کاهش اثرات مخرب بر محیط زیست ما مطرح می‌شود که منجر به محبوبیت فزاینده مفاهیمی مانند «رژیم غذایی ۱۰۰ مایلی» شد. این اصطلاح به رژیم غذایی‌ای اطلاق می‌شود که در آن تلاش می‌شود تا حد امکان غذا‌ها از منابعی تهیه شوند که در فاصله ۱۰۰ مایلی (۱۶۰ کیلومتری) از محل زندگی قرار دارند.
البته داده‌ها نشان میدهد حمل و نقل غذا تنها ۵ درصد از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای مربوط به صنعت مواد غذایی را تشکیل میدهد. به این ترتیب، تمرکز مجدد بر انتشار گاز‌های گلخانه‌ای مرتبط با تولید مواد غذایی به جای آثار مخربی که انتقال مواد غذایی به بار می‌آورد، می‌تواند نتایج بهتری به همراه داشته باشد.
منبع: روزیاتو
