سنا ملین است و بطور سنتی در درمان یبوست بکار می‌رود.
سنوزید‌ها (sennosides) و سایر آنتروکینون‌های موجود در گیاه سنا عامل اصلی اثر ملین آن است. سنوزید‌ها حرکات گوارش را افزایش می‌دهند. گلیکوزید‌های آنتراکینونی از مجاری معدی – روده‌ای جذب می‌شوند و در طی متابولسیم، آگلیکون آزاد می‌کند و با ترشح بداخل کولون سبب تحریک و افزایش حرکات دودی روده می‌گردند. گلیکوزید‌های نفتوکینون این گیاه اثر ضدسمیت کبدی دارند (۴). C. fistula بر لارو پشه‌های حامل مالاریا و فیلاریا اثر کشنده داشته است.
به گزارش بهداشت نیوز، احتیاط مصرف: در بیماران مبتلا به انسداد گوارشی، بیماری‌های گوارشی با منشاء نامشخص، بیماری‌های التهابی روده و یا بصورت دراز مدت مصرف نشود. سنا فعالیت گلیکوزید‌های قلبی را که سبب کاهش بیش از حد پتاسیم می‌شوند، افزایش می‌دهد، همچنین آنتراکینون‌ها باعث بیرنگی ادرار و در نتیجه تداخل در آزمایش‌های تشخیصی می‌شوند.
منع مصرف: مصرف برگ سنا در دوره درمانی بلند مدت ممنوع است در حالیکه مصرف میوه آن محدودیت مصرف ندارد.
ترکیبات شیمیایی: گلیکوزید آنتراکینونی (سنوزید)، نفتالن، پلی ساکارید (موسیلاژ)، فلاونوئید، اسانس، ساپونین، رزین، اسید فنلیک، اسید سالیسیلیک، اسید کریزوفانیک.
۱- دم کرده: ۱-۵/۰ گرم ریشه خشک، سه بار در روز میل شود.
۲- برگچه خشک: ۲-۵/۰ گرم مصرف شود.
۳- عصاره مائی: برگ گیاه به نسبت ۱:۱ در الکل ۲۵%، ۲-۵/۰ میلی‌لیتر میل شود.
مصرف غذایی: بعنوان طعم دهنده غذایی بکار می‌رود.
