تحقیقات نشان داده است که اختلالات اسکلتی – عضلانی مانند کمردرد، سندروم تونل کارپال یا درد شدید در مچ دست، درد ناحیه گردن، درد ناحیه زانو یا آرنج و ... از مشکلات رایج در میان شاغلان در محیط‌های کاری است.
احساس درد و ناراحتی در قسمت‌های گوناگون دستگاه اسکلتی _ عضلانی، از مشکلات عمده در محیط‌های کاری است، به طوری که علت اصلی غیبت‌ها را تشکیل می‌دهد.
به گزارش بهداشت نیوز، شایع‌ترین بیماری در ارگونومی، اختلال آسیب‌های تجمعی (Cumulative Trauma Disorders) یا به اختصار (CTD) است که در اثر حرکات تکراری و مکرر در کار با ابزار و یا تجهیزات مانند پیچیدن و دراز کردن دست، به وجود می‌آید.
۱- به تناوب از پشت میز رایانه برخاسته و با نرمش‌های خیلی ساده، گردن، بازو، مچ دست و پا‌ها را حرکت دهیم.
۲- صفحه نمایش رایانه را طوری تنظیم کنیم تا ستون فقرات به صورت مستقیم قرار گرفته و چشمان ما با قسمت بالایی صفحه نمایش در یک خط مستقیم قرار گیرد. این وضعیت برای چشم راحتی بیشتری به همراه دارد.
۳- فاصله صفحه نمایش تا چشم باید بین ۵۰ تا ۶۰ سانتی متر باشد.
۴- هر ۳۰ دقیقه به اشیائی که در فاصله ۶ متری قرار دارد، چند دقیقه چشم بدوزیم.
۵- ارتفاع میز رایانه باید بین ۶۶ تا ۷۱ سانتی متر باشد.
۶- میز کار را طوری قرار دهیم که روشنایی لامپ‌های سقف در طرفین قرار گیرد و از قرار دادن میز در محلی که نور لامپ به طور مستقیم در برابر ما باشد، خودداری کنیم. در استفاده از روشنایی طبیعی نیز نباید صفحه نمایش در برابر پنجره قرار گیرد.
۷- بهتر است از یک زیر پایی استفاده کنیم و پا‌ها را روی آن قرار دهیم. این وسیله به راحت بودن وضعیت پا کمک می‌کند.
۸- سطح صفحه کلید، به طور تقریبی هم ارتفاع با دسته صندلی و آرنج باشد و مچ‌ها به طور عادی روی صفحه کلید‌ها قرار گیرد، به طوری که هنگام کار، ساعد‌ها موازی با افق در mouse قرار گرفته و زاویه بین مچ دست و ساعد، ۵ تا ۱۰ درجه باشد. موقعیت همان ارتفاع و فاصله نسبت به صفحه کلید است.
درست رو به روی صندلی بایستید. در این حالت زانو‌ها باید با محل نشستن در یک راستا باشد. به عبارتی، زانو‌ها با محل نشستن تماس داشته باشد. در این حالت محل نشستن تنظیم شده است.
روی صندلی بنشینید. در این حالت قسمت داخلی زانو با لبه صندلی بایستی به اندازه یک مشت جمع شده کاربر فاصله داشته باشد. توجه داشته باشید که زانو بایستی زاویه‌ای حدود ۹۰ درجه بین ساق و ران داشته باشد.
تکیه گاه یا پشتی باید به نحوی تنظیم شود که به طور دقیق، قسمت انحنا یا تورفتگی کمر را پر کند. اگر هر یک از این سه مرحله تنظیم نبود، در صورت اینکه صندلی کاربر دارای شرط یاد شده نباشد، به راحتی می‌توان آن را تنظیم کرد.
