چای، در اشکال مختلف آن، نوشیدنی محبوب در فرهنگ‌های مختلف در طول تاریخ بوده است. دو نوع معروف چای، چای سبز و سیاه هستند که هر دو از برگ‌های گیاه کاملیا سیننسیس به دست می‌آیند. اگرچه این چای‌ها منشأ مشترکی دارند، روش‌های تولید آنها به‌طور قابل‌توجهی متفاوت است که منجر به تغییرات قابل‌توجهی در طعم، رنگ و فواید کلی سلامتی می‌شود.
تمایز اولیه بین چای سبز و سیاه در میزان اکسیداسیون آنها در طول فرآوری نهفته است. اکسیداسیون یک واکنش شیمیایی است که زمانی رخ می‌دهد که برگ‌های گیاه در معرض هوا قرار می‌گیرند و باعث تغییر رنگ و ایجاد طعم‌های متمایز می‌شوند.
به گزارش زندگی سبز، چای سیاه یک دوره طولانی اکسیداسیون را پشت سر می‌گذارد، در حالی که چای سبز به طور خاص برای جلوگیری از این فرآیند به طور کامل پردازش می‌شود.
برای تولید چای سیاه، برگ‌های تازه برداشت شده ابتدا در معرض غلتاندن یا له شدن قرار می‌گیرند تا سلول‌های آنها باز شود و آنزیم‌هایی آزاد شوند که به شروع فرآیند اکسیداتیو کمک می‌کنند.
پس از این مرحله، برگ‌ها در معرض هوا قرار می‌گیرند و به آنها اجازه می‌دهد تا تغییرات شیمیایی بیشتری را تجربه کنند. در نتیجه این دگرگونی ها، چای سیاه رنگ قهوه‌ای تیره و طعم قوی خود را ایجاد می‌کند که اغلب با نت‌های کارامل یا مالت همراه است.
از سوی دیگر، چای سبز مسیر فرآوری کاملا متفاوتی را دنبال می‌کند تا خواص اصلی خود را حفظ کند و تازگی خود را حفظ کند. برگ‌های چای سبز به‌جای قرار گرفتن در معرض هوا، بلافاصله پس از برداشت سریعاً – معمولاً از طریق پخت در ماهیتابه، بخارپز یا برشته کردن – گرم می‌شوند.
این درمان به طور موثری اکسیداسیون را مهار می‌کند و باعث ایجاد رنگ روشن‌تر و طعم لطیف‌تر در مقایسه با چای سیاه می‌شود.
با توجه به علاقه روزافزون به درک مزایای سلامتی چای سبز و سیاه، مطالعات متعددی بر روی این نوشیدنی‌ها انجام شده است. تحقیقات نشان داده است که هر دو چای دارای خواص آنتی اکسیدانی مختلفی هستند که می‌تواند به محافظت از بدن در برابر رادیکال‌های آزاد و کاهش التهاب کمک کند.
با این حال، توجه به این نکته مهم است که ترکیبات زیست فعال خاص مسئول این فواید ممکن است بین دو نوع چای متفاوت باشد. چای سبز حاوی سطوح بالاتری از اپی گالوکاتچین گالات (EGCG)، یک آنتی اکسیدان قوی با اثرات ضد سرطانی بالقوه است، در حالی که چای سیاه غنی‌تر از تیافلاوین‌ها و تآروبیگین‌ها است، ترکیباتی که ممکن است به بهبود سلامت قلب کمک کند.
در حالی که چای سبز و سیاه متفاوت هستند، ممکن است برخی از فواید سلامتی یکسانی را داشته باشند.
چای سبز و سیاه دارای فواید متعددی برای سلامتی هستند، به ویژه از نظر محافظت از قلب. هر دو نوع چای منابع غنی از آنتی اکسیدان‌ها هستند، به ویژه پلی فنول‌ها که شامل فلاونوئید‌هایی مانند اپی گالوکاتچین-۳-گالات (EGCG) که به وفور در چای سبز و تافلاوین موجود در چای سیاه یافت می‌شود.
اعتقاد بر این است که فلاونوئید‌های موجود در این چای‌ها مسئول اثر محافظتی آنها بر سلامت قلب و عروق هستند. مطالعه‌ای که بر روی حیوانات انجام شد نشان داد که چای سبز و سیاه هر دو اثر مشابهی در جلوگیری از تشکیل پلاک در عروق خونی تا ۶۸ درصد در بالاترین دوز و همچنین کاهش سطح کلسترول LDL (بد) و تری گلیسیرید دارند.
علاوه بر این، دو بررسی که چندین مطالعه را ارزیابی کردند، نشان دادند که مصرف چای سبز و سیاه می‌تواند منجر به کاهش فشار خون شود.
مصرف چای سبز، به ویژه ۱ تا ۳ فنجان در روز، با کاهش خطر حمله قلبی تا ۱۹ درصد و سکته مغزی تا ۳۶ درصد در مقایسه با افرادی که کمتر از یک فنجان در روز مصرف می‌کنند، مرتبط است. به طور مشابه، نوشیدن حداقل سه فنجان چای سیاه می‌تواند خطر ابتلا به بیماری قلبی را تا ۱۱ درصد کاهش دهد.
در نتیجه، هر دو چای سبز و سیاه دارای آنتی اکسیدان‌های قوی هستند که می‌تواند به طور قابل توجهی به محافظت از سلامت قلب و عروق شما کمک کند.
با گنجاندن این نوشیدنی‌ها در برنامه روزانه خود، ممکن است مزایای بالقوه‌ای مانند کاهش فشار خون، کاهش سطح کلسترول LDL و کاهش خطر حمله قلبی یا سکته را تجربه کنید.
چای سبز و سیاه هر دو حاوی کافئین هستند که با مسدود کردن آدنوزین، یک انتقال دهنده عصبی بازدارنده، سیستم عصبی را تحریک می‌کند. این منجر به افزایش هوشیاری، بهبود خلق و خو، بهبود هوشیاری، زمان واکنش و یادآوری کوتاه مدت می‌شود.
با این حال، چای سبز محتوای کافئین کمتری در مقایسه با چای سیاه دارد – حدود ۳۵ میلی گرم در هر فنجان (۲۳۰ میلی لیتر) در مقابل ۳۹ تا ۱۰۹ میلی گرم برای همان وعده چای سیاه.
علاوه بر این، هر دو چای سبز و سیاه حاوی ال تیانین (L-theanine) هستند، اسید آمینه‌ای که در قهوه یافت نمی‌شود. ال تیانین از سد خونی مغزی عبور می‌کند و باعث آزاد شدن گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA) می‌شود، یک انتقال دهنده عصبی که حالتی آرام، اما هوشیار را القا می‌کند.
علاوه بر این، ترشح هورمون‌های تقویت کننده خلق و خو مانند دوپامین و سروتونین را ترویج می‌کند.
اعتقاد بر این است که ال تیانین اثرات کافئین را متعادل می‌کند. هنگامی که آنها با هم مصرف می‌شوند، ممکن است اثر هم افزایی ایجاد کنند، همانطور که در یک مطالعه نشان داده شد که در آن افرادی که هم ال تیانین و هم کافئین مصرف می‌کردند در مقایسه با زمانی که هر یک به تنهایی استفاده می‌شد توجه بهتری نشان دادند.
به طور کلی، چای سبز و سیاه جایگزین‌های خوبی برای کسانی هستند که به دنبال بهبود خلق و خوی بدون بی قراری مرتبط با مصرف قهوه هستند.
چای سبز منبع مهمی از اپی گالوکاتچین-۳-گالات (EGCG)، یک آنتی اکسیدان قوی است که به طور گسترده برای فواید بالقوه آن برای سلامتی مورد مطالعه قرار گرفته است.
علاوه بر EGCG، چای سبز حاوی پلی فنول‌های دیگری مانند کاتچین و اسید گالیک نیز می‌باشد. با این حال، EGCG قوی‌ترین این ترکیبات در نظر گرفته می‌شود و احتمالاً مسئول بسیاری از مزایای سلامتی منتسب به چای سبز است.
در اینجا لیستی از مزایای احتمالی EGCG در چای سبز آورده شده است:
سرطان: تعدادی از مطالعات آزمایشگاهی نشان داده اند که EGCG می‌تواند از تکثیر سلول‌های سرطانی جلوگیری کرده و باعث القای آپوپتوز یا مرگ برنامه ریزی شده سلولی در این سلول‌ها شود. این امر محققین را بر آن داشته تا بررسی کنند که آیا EGCG می‌تواند یک درمان موثر برای انواع مختلف سرطان باشد.
بیماری آلزایمر: EGCG ممکن است اثر محافظتی بر سلامت مغز نیز داشته باشد. برخی از مطالعات نشان می‌دهند که این ترکیب ممکن است اثرات مضر پلاک‌های آمیلوئید را که رسوبات موجود در مغز بیماران مبتلا به آلزایمر هستند، کاهش دهد.
ضد خستگی: نشان داده شده است که EGCG دارای مزایای ضد خستگی است. مطالعه‌ای روی موش‌ها نشان داد که آن‌هایی که نوشیدنی حاوی EGCG مصرف می‌کردند در مقایسه با گروه کنترل قبل از اینکه دچار خستگی شوند، می‌توانستند برای مدت طولانی‌تری شنا کنند.
محافظت از کبد: اثرات بالقوه محافظ کبد چای سبز نیز مورد بررسی قرار گرفته است. تحقیقات نشان داده است که EGCG می‌تواند رشد کبد چرب را در موش‌هایی که از رژیم غذایی پرچرب تغذیه می‌کنند، کاهش دهد، که نشان‌دهنده مزایای احتمالی برای افراد در معرض خطر ابتلا به این بیماری است.
ضد میکروبی: EGCG همچنین ممکن است خواص ضد میکروبی از خود نشان دهد. مشخص شده است که این آنتی اکسیدان به دیواره‌های سلولی باکتری آسیب می‌رساند و به طور بالقوه انتقال ویروس‌های خاص را کاهش می‌دهد.
آرام بخشی: ممکن است با گیرنده‌های مغز شما تعامل داشته باشد تا اثر آرام بخشی بر بدن شما اعمال کند.
در حالی که بیشتر تحقیقات روی EGCG با استفاده از مدل‌های آزمایشگاهی یا حیوانی انجام شده است، این یافته‌ها شواهد حکایتی طولانی‌مدت در مورد فواید سلامتی مصرف چای سبز را تایید می‌کنند.
همانطور که تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام می‌شود، تعیین اینکه آیا می‌توان این مزایای بالقوه را در مطالعات انسانی تکرار کرد و چگونه ممکن است به رفاه کلی کمک کند، مهم خواهد بود.
تیافلاوین‌ها گروه منحصر به فردی از ترکیبات پلی فنلی هستند که منحصراً در چای سیاه یافت می‌شوند و ۳ تا ۶ درصد از کل پلی فنول‌های موجود در این نوع چای را تشکیل می‌دهند.
این فلاونوئید‌ها در طی فرآیند اکسیداسیون مربوط به تهیه چای سیاه تولید می‌شوند. تیافلاوین‌ها دارای خواص آنتی اکسیدانی قوی هستند که به انواع مزایای بالقوه سلامت کمک می‌کند.
یکی از این مزایا توانایی آنها در محافظت از سلول‌های چربی در برابر آسیب‌های ناشی از رادیکال‌های آزاد است که در غیر این صورت می‌تواند منجر به زوال سلولی و بیماری شود. تافلاوین‌ها همچنین ممکن است از تولید طبیعی آنتی اکسیدان‌ها در بدن حمایت کنند و سلامت کلی را بیشتر تقویت کنند.
علاوه بر این، این ترکیبات برای محافظت از قلب و عروق خونی یافت شده است. در مطالعه‌ای که روی حیوانات انجام شد، نشان داده شد که تیافلاوین‌ها می‌توانند خطر تشکیل پلاک در رگ‌های خونی را با کاهش التهاب و افزایش دسترسی به اکسید نیتریک کاهش دهند.
اکسید نیتریک نقش مهمی در کمک به گشاد شدن رگ‌های خونی دارد که می‌تواند به سلامت قلب و عروق کمک کند.
علاوه بر این، تافلاوین‌ها به طور موثر سطح کلسترول و قند خون را کاهش می‌دهند. آنها حتی ممکن است باعث تجزیه چربی شوند و آنها را به یک کمک بالقوه در مدیریت چاقی تبدیل کنند.
در مقایسه با سایر پلی فنول‌های موجود در چای سبز، تافلاوین‌ها ظرفیت آنتی اکسیدانی مشابهی از خود نشان می‌دهند که اهمیت آنها را به عنوان ترکیبات زیست فعال با مزایای سلامتی امیدوارکننده نشان می‌دهد.
مصرف چای سبز و سیاه به دلیل مزایای بالقوه سلامتی آنها، به ویژه در رابطه با عملکرد عروق خونی و خواص آنتی اکسیدانی، به طور گسترده‌ای مورد مطالعه قرار گرفته است.
در حالی که این دو نوع چای از برخی جنبه‌ها شباهت‌هایی دارند، اما از نظر ترکیب پلی فنل نیز تفاوت‌هایی را نشان می‌دهند. علیرغم این تغییرات، تحقیقات نشان می‌دهد که چای سبز و چای سیاه ممکن است مزایای قابل مقایسه‌ای برای سلامت قلب و عروق داشته باشند.
در مورد آنتی اکسیدان ها، بیشتر مطالعات نشان می‌دهد که چای سبز دارای خواص قوی تری نسبت به چای سیاه است. با این حال، یک مطالعه خاص تفاوت قابل توجهی در ظرفیت آنتی اکسیدانی این دو چای پیدا نکرد.
توجه به این نکته مهم است که هر دو نوع چای حاوی کافئین هستند و چای سیاه معمولاً سطوح بالاتری دارد. با این وجود، چای سبز حاوی ال تیانین بیشتری است، اسید آمینه‌ای که می‌تواند اثرات کافئین را متعادل کند و احساس آرامش را تقویت کند.
برای افرادی که به کافئین حساس هستند، چای سبز ممکن است به دلیل محتوای کلی کافئین پایین آن یک انتخاب ارجح باشد. با این حال، برای کسانی که به دنبال افزایش کافئین ملایم‌تری نسبت به قهوه هستند، چای سیاه می‌تواند به عنوان یک گزینه جایگزین باشد.
مهم است که به خاطر داشته باشید که هم چای سبز و هم چای سیاه حاوی تانن هستند که می‌تواند در جذب برخی مواد معدنی اختلال ایجاد کند. در نتیجه، ممکن است مصرف این نوع چای بین وعده‌های غذایی برای به حداکثر رساندن فواید سلامتی آنها مفید باشد.
چای سبز و سیاه دو نوع چای محبوب هستند که فواید سلامتی متعددی برای قلب و مغز دارند. علیرغم برخی تفاوت‌ها در ترکیب آنها، هر دو آنتی اکسیدان‌هایی را ارائه می‌دهند که به محافظت از بدن در برابر آسیب‌های ناشی از رادیکال‌های آزاد کمک می‌کند. در حالی که چای سبز به داشتن آنتی اکسیدان‌های قوی تری نسبت به چای سیاه، مانند اپی گالوکاتچین گالات (EGCG) شناخته شده است، فواید کلی سلامتی این دو چای کاملاً مشابه است.
علاوه بر خواص آنتی اکسیدانی، چای سبز و سیاه هر دو حاوی کافئین و ال تیانین هستند که به طیف وسیعی از اثرات بر فیزیولوژی انسان کمک می‌کند. کافئین به دلیل اثر محرک خود شناخته شده است، در حالی که ال تیانین بدون ایجاد خواب‌آلودگی، احساس آرامش و آرامش را ایجاد می‌کند. این ترکیب منحصربه‌فرد تعادل بهینه‌ای را بین هوشیاری ذهنی و آرامش ایجاد می‌کند و چای سبز و چای سیاه را در میان افرادی که به دنبال افزایش عملکرد شناختی و رفاه کلی خود هستند، محبوب می‌کند.
در حالی که برخی از مطالعات نشان می‌دهد که چای سبز ممکن است به دلیل غلظت بالای EGCG و سایر آنتی اکسیدان ها، فواید سلامتی کمی قوی تری نسبت به چای سیاه داشته باشد، شواهد یک نوع را بر دیگری ترجیح نمی‌دهند. به طور کلی، چای سبز و سیاه هر دو مکمل عالی برای یک رژیم غذایی سالم در نظر گرفته می‌شوند که فواید بالقوه متعددی برای سلامت قلب و عروق و شناختی دارند.
