پدر و مادر‌ها می‌توانند به فرزند خود در رسیدن به همه‌ی بلوغ‌ها و آماده شدن برای دوران بزرگسالی کمک کنند.
بلوغ انواع مختلفی دارد: عاطفی، جسمی، اخلاقی، اجتماعی و فکری. همگی آنها برای اینکه یک کودک در آینده بتواند به فردی مستقل و مسئولیت پذیر تبدیل شود که عقاید خودش را دارد و آماده‌ی کمک به دیگران است، ضروری است؛ و پدر و مادر‌ها می‌توانند به فرزند خود در رسیدن به همه‌ی این بلوغ‌ها و آماده شدن برای دوران بزرگسالی کمک کنند.
بهتر است همه‌ی کار‌ها را برای فرزندتان انجام ندهید. او باید یاد بگیرد که خودش لباس هایش را بپوشد، بند کفش هایش را ببندد و کیف مدرسه اش را آماده کند. مسلماً شما می‌توانید این کار‌ها را سریع‌تر و با مهارت بیشتری انجام دهید، اما باید صبور باشید و منتظر شوید تا فرزندتان خودش حلش کند. فراموش نکنید که ممکن است همیشه برای کمک کردن در دسترس نباشید و فرزندتان باید یاد بگیرد که می‌تواند به خودش اتکا کند.
به فرزندتان اجازه‌ی انتخاب کردن دهید. شما نباید در مورد لباس، اسباب بازی یا سرگرمی هایش، یا اینکه چه چیزی را دوست داشته باشد و چه چیزی را نه، تصمیم بگیرید. می‌توانید با توصیه کردن کمکش کنید و در مورد انتخاب هایش با او حرف بزنید. اما نباید تصور کنید که از فرزندتان بهتر می‌دانید که او چه می‌خواهد. او خودش می‌داند که چه می‌خواهد و شما صرفاً باید به او فرصت به دست آوردن خواسته اش را بدهید.
لزومی ندارد همه جا پیش فرزندتان باشید. وقتی بزرگ‌تر شد، (درصورت امکان و مهیا بودن شرایط آن) می‌تواند خودش به تنهایی به مدرسه برود یا سوار سرویس مدرسه شود. درست است که اگر خودتان او را به مدرسه ببرید، خیال تان راحت‌تر خواهد بود و می‌توانید مطمئن شوید که قطعاً به مدرسه رسیده است. اما کودکان از سنی به بعد دیگر قواعد رعایت احتیاط بلدند و می‌دانند که در خیابان باید چگونه رفتار کنند. به علاوه، اگر فرزندتان دوستانی دارد، اجازه دهید باهم به مدرسه بروند و و در راه با یکدیگر درباره‌ی تکالیف مدرسه و اسباب بازی‌های جدیدشان صحبت کنند.
بچه‌ها بسیار احساساتی هستند. آنها می‌توانند دیوانه وار خوشحال باشند یا با چنان صدای بلندی گریه کنند که صدایش تا خیابان برسد. شادی که چیز بسیار خوبی است، اما اگر فرزندتان با کوچک‌ترین مخالفتی شروع به جیغ و داد کردن می‌کند، باید به او نشان دهید که چطور احساساتش را کنترل کند. فرزندتان باید رفتار معقولی نسبت به اتفاقات داشته باشد؛ و اگر هر بار که سر و صدا به راه انداخت، به میلش رفتار کنید، عادت می‌کند که همه چیز را با همین روش به دست آورد.
فرزندتان باید یاد بگیرد که منضبط باشد و کار‌های واجب را انجام دهد، حتی اگر ارتباط به بازی و تفریح نداشته باشند. مسواک زدن پیش از خواب، جمع کردن اسباب بازی‌های خود و انجام تکالیف مدرسه، همگی از اجزای جدایی ناپذیر یک روتین روزانه هستند. بدون اینکه کار‌های فرزندتان را کنترل کنید، به او یاد دهید که خودش تکالیف مدرسه اش را انجام دهید و صرفاً به او یادآوری کنید که دندان هایش را مسواک بزند.
بسیار مهم است که به فرزند خود این فرصت را دهید که از جانب خودش صحبت کند. این امر هم برای مهارت‌های ذهنی او اهمیت دارد و هم مهارت‌های ارتباطی اش. فرزند شما نباید از اینکه کسی چیزی از او بپرسد بترسد. او باید یاد بگیرد که چطور به سؤالات پاسخ دهد. در غیر اینصورت، ممکن است خجالتی شود و خودش را از دیگران دور کند.
درباره‌ی کارهایتان برای فرزندتان توضیح دهید. اگر سرزنشش کردید، حتماً به او بگویید که دلیلش چه بوده و مرتکب چعه اشتباهی شده است. بسیار مهم است که فرزندتان به اشتباهات خود پی ببرد و نتیجه گیری‌های خودش را داشته باشد. او باید درک کند که کارهایش می‌تواند نتایج بخصوصی داشته باشد. سعی کنید هنگام توضیح اینکه چرا بهتر است آن طور رفتار نکنند، آرامش خود را حفظ کنید.
در دعوا کردن فرزندان زیاده روی نکنید. حتماً به او درباره‌ی چیز‌هایی که می‌تواند برایش خطرناک باشد، توضیح دهید. اما در مورد باقی کار‌ها می‌توانید به او آزادی عمل دهید. این کار به فرزندتان این امکان را می‌دهد که از اشتباهات خود درس بگیرد و خودش تجربه کسب کند، امری که برای آینده اش مفید است. به خاطر داشته باشید که اشتباهات، شکت‌ها و ناامید شدن‌ها همگی جزئی از زندگی هستند.
پرورش توانایی تفکر و داشتن نگاه نقادانه به هر موقعیتی و رسیدن به یک عقیده‌ی شخصی بر اساس درک و احساسات خود اهمیت زیادی دارد. به علاوه، باید به فرزندتان اجازه‌ی ابراز عقیده دهید. این کار به او کمک می‌کند تسلیم تمسخر‌های همسن و سالانش نشود و صرفاً برای ثابت کردن خود به دیگران دست به کار‌های عجیب یا نامناسب نزند. فرزند شما در آینده تبدیل به شخصی خواهد شد که می‌تواند بر سر موضع خود بماند و تحت تأثیر دیگران قرار نگیرد.
وقتی فرزندتان ۳ ساله شد، می‌توانید کم کم او را به انجام بعضی کار‌ها عادت دهید. مثلاً می‌تواند اسباب بازی هایش را جمع کند. همزمان با بالا رفتن سن فرزندتان، فهرست وظایف خانگی اش را هم بیشتر کنید. این کار به رشد فرزندتان و نهادینه شدن سعی و کوشش و انضباط در او کمک می‌کند. همچنین این کار به او یاد می‌دهد که به دیگران کمک کند و برای زحمات آنها احترام قائل باشد.
