گفته می‌شود «آرتور کانن دویل» از شخصیت شرلوک هولمز که خودش خلق کرده بود متنفر بود. اما دلیل این نفرت پنهان که این نویسنده را به اوج شهرت و ثروت رساند چه بود؟
به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، «لوسی ورسلی» که یک مورخ است می‌گوید «آرتور کانن دویل» از ساخته خود یعنی داستان‌های جنایی پلیسی شرلوک هولمز متنفر بود و شخصیت این کارآگاه را مسئول دیده نشدن داستان‌های تاریخی برجسته‌اش می‌دانست.
پس از این‌که داستان‌های جنایی «شرلوک هولمز» در سال ۱۸۹۱ در یک مجله ظاهر شد، دویل از فردی ناشناس به شهرتی جهانی پرتاب شد و ۱۱ سال بعد نشان شوالیه دریافت کرد.
«کانن دویل» در تلاش برای یافتن ناشر برای داستان‌های شرلوک هولمز بود و پس از رد شدن توسط چند ناشر، سرانجام این داستان‌ها توسط ناشر چهارمی پذیرفته شد و آن‌ها گفتند که این کار دقیقاً همان چیزی است که آن‌ها به دنبال آن بودند: «داستان‌های سبک»!
داستان‌های هولمز برای «کانن دویل» سودآور بود، اما این نویسنده تصمیم گرفت پس از به دست آوردن پول کافی از این شخصیت او را بکشد و در یک داستان در سال ۱۸۹۳ او را بالای آبشاری در سوئیس به پایین پرت کرد. با این وجود یک دهه بعد، زمانی که یک ناشر آمریکایی به او پیشنهادی معادل ۱.۶ میلیون دلار داد، این نویسنده وسوسه شد و این شخصیت را دوباره زنده کرد.
این مورخ می‌نویسد: «گرچه «آرتور کانن دویل» شهرت خود را به عنوان یک نویسنده وام‌دار شرلوک هولمز است، اما در خلوت خود از این شخصیت متنفر بود چرا که فکر می‌کرد موفقیت این داستان‌های جنایی باعث شده تا دیگر آثار تاریخی و برجسته او هیچ‌گاه دیده نشود و حالا ۹۳ سال پس از مرگش، اغلب رمان‌های تاریخی‌اش خوانده نشده است، در حالی که کارآگاه ارزان -، اما محبوبش - برای همیشه در اذهان افراد ماندگار شده است».
شرلوک هولمز محبوب‌ترین کارآگاه تخیلی تاریخ است. «کانن دویل» چهار رمان و ۵۶ داستان کوتاه درباره تعقیب مجرمان توسط این مغز متفکر با استفاده از مهارت‌های مشاهده‌ای و قدرت استنتاج این کارآگاه نوشت. بیشتر داستان‌ها توسط دستیار هولمز یعنی دکتر واتسون، روایت می‌شوند.
داستان‌های شرلوک هولمز برای تئاتر، فیلم و تلویزیون مورد اقتباس قرار گرفته‌اند و بندیکت کامبربچ، پیتر کوشینگ، راجر مور، ایان مک‌کلن، مایکل کین، چارلتون هستون و جاناتان پرایس از جمله کسانی هستند که نقش این کارآگاه را بازی کرده‌اند.
«آرتور کانن دویل» در ادینبورگ به دنیا آمد و قبل از شروع به نوشتن به عنوان یک پزشک آموزش دید. او دو بار تلاش ناموفق برای ورود به پارلمان داشت و پس از مرگ پسرش مجذوب معنویت‌گرایی شد. این نویسنده در سال ۱۹۳۰ در سن ۷۱ سالگی بر اثر حمله قلبی درگذشت.
