دانشمندان مدلی ساخته‌اند که به آنها درزمینه درک بهتر فیزیک ابرشراره‌های قدرتمندی که از ستارگان ساطع می‌شوند، کمک می‌کند.
شراره‌های خورشیدی انفجار‌های سریع و قدرتمندی از انرژی و تابش هستند که از سطح خورشید منشأ می‌گیرند. حالا دانشمندان از طریق تلسکوپ‌های فضایی کپلر (Kepler) و تس (TESS) چندین ستاره را کشف کرده‌اند که احتمالاً قادر به تولید شراره‌های غول‌پیکر ۱۰۰ تا ۱۰,۰۰۰ برابر درخشان‌تر از شراره‌های خورشیدی هستند.
به گزارش دیجیاتو، محققان مؤسسه نجوم «دانشگاه هاوایی» مدلی ساخته‌اند که به آنها درزمینه درک بهتر فیزیک ابرشراره‌های قدرتمندی که از ستارگان خارج از منظومه شمسی ما ساطع می‌شوند، کمک می‌کند. «کای یانگ»، یکی از نویسندگان این مطالعه، در بیانیه‌ای در وب‌سایت دانشگاه می‌گوید:
«با به‌کاربردن تکنیک‌هایی که در مورد خورشید آموخته‌ایم بر سایر ستاره‌های خنک‌تر، توانستیم فیزیک محرک این شراره‌ها را شناسایی کنیم؛ درصورتی‌که حتی نمی‌توانستیم آنها را به‌طور مستقیم تماشا کنیم.
تغییر روشنایی این ستارگان در طول زمان به ما کمک کرده است تا این شراره‌ها را که واقعاً برای مشاهده مستقیم بسیار کوچک هستند، ببینیم.»
شراره‌های خورشیدی با قدرت بسیار زیاد خود می‌توانند زیرساخت‌های برقی و ارتباطی را از بین ببرند، اما در مقایسه با ابرشراره‌های ستارگان، قدرت «ناچیزی» دارند. البته این دو پدیده طبیعی ویژگی‌های مشترکی نیز دارند. به عنوان مثال، هر دو از آزاد‌شدن ناگهانی انرژی مغناطیسی ناشی می‌شوند. بااین‌حال، ابرشراره‌ها رفتار‌های غیرعادی از خود نشان می‌دهند که ازجمله آنها می‌توان به «افزایش روشنایی اولیه و کوتاه در کنار یک شراره ثانویه طولانی‌تر، اما با شدت کمتر» اشاره کرد.
محققان همچنین در تحقیق خود که توسط مجله Astrophysical Journal منتشر شده است، این فرضیه را ارائه کرده‌اند که انتشار ماده از حلقه‌های تاج یک ستاره – که درواقع ساختار‌های پلاسمای داغ در محدوده میدان مغناطیسی آن هستند – می‌تواند در ستارگانی که ابرشراره‌ها را تجربه می‌کنند نیز مشاهده شود.
نهایتاً در بیانیه این تیم تحقیقاتی به‌عنوان نتیجه‌گیری گفته شده است:
«این مطالعات نشان می‌دهد که ما تنها زمانی که گازِ فوق‌العاده داغ در بالاترین قسمت حلقه سرد می‌شود، چنین نور شعله‌ور برآمده‌ای را مشاهده خواهیم کرد. این ماده درخشان سپس به‌دلیل جاذبه سقوط می‌کند و باعث ایجاد چیزی می‌شود که آن را «باران تاجی» می‌نامیم که اغلب در خورشید قابل مشاهده است. این امر به تیم ما این اطمینان را داده که مدل ساخته‌شده واقع‌بینانه است.»
