دختران وزنه‌بردار ایران از سختی‌ها و شیرینی‌های تمرین با پولاد سرد صحبت کردند و نه تنها در این مسیر پرچالش دلسرد نشده‌اند بلکه رویاهای بزرگی را در سر می‌پرورانند و می‌خواهند نام خود را تاریخ وزنه‌برداری زنان ماندگار کنند.
تیم ملی وزنه‌برداری زنان ایران پیش از حضور در قهرمانی آسیا آخرین تمرینات خود را در " سالن آزادی" پشت سر می‌گذارد. به دلیل تعمیرات سالن‌های تمرین، بخشی از سالن پایین فدراسیون به محلی برای تمرین دختران تبدیل شده است.
به گزارش ایسنا، زنان ایران قرار است برای پنجمین مرتبه در قهرمانی بزرگسالان آسیا شرکت کنند. اولین حضور آنها به سال ۲۰۱۹ برمی‌گردد که از آن تیم هفت نفره تنها الهام حسینی باقی مانده است. اولین حضور زنان، بیشتر جنبه نمایشی داشت؛ آن موقع نمایندگان ایران وزنه‌های سبکی را مهار می‌کردند و سپس با نشستن در جایگاه تماشاگران، نظاره‌گر رقابت دیگر وزنه‌برداران گروه خود می‌شدند، اما الان داستان کمی فرق کرده و اکنون دیگر پای مدال آوری و رقابت هم به تیم زنان ایران باز شده است.
الهام حسینی که باسابقه‌ترین دختر وزنه‌بردار ایران است، درباره‌ی تفاوت حضور از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۴ گفت:" از لحاظ فکری و تجربه، زمین تا آسمان تفاوت داریم. با هر حضور در هر مسابقه تجربه جدید به دست می‌آوریم. اگر ۱۰۰ تجربه داری با حضور در یک مسابقه دیگر ۱۰۱ تجربه به دست خواهی آورد. هر رویداد برای من تلنگری بوده که بهتر باشم و بالاتر بروم. "
تیم زنان ایران متفاوت و جوان‌تر از قبل شده است. چند سال پیش که تازه تیم ملی تشکیل شده بود، ورزشکارانی سن و سال‌دار و بدون پیشینه وزنه‌برداری قدم در آن گذاشتند، اما اکنون دختران کم سن و با تکنیک بهتر تیم ملی را تشکیل می‌دهند.
ریحانه کریمی ۱۸ ساله یکی از دختران آینده‌دار وزنه‌برداری زنان ایران است. تعلیق جودو مسیر زندگی او را تغییر داد و باعث شد سر از وزنه‌برداری در بیاورد. کریمی در مورد حضورش در وزنه‌برداری گفت: " جودو کار می‌کردم، چون پدرم جودوکار بود. زمانی که جودو تعلیق شد، تصمیم گرفتم وارد یک رشته دیگر شوم. در بدنسازی وزنه‌های زیادی می‌زدم. با کمک پدر و مادرم تصمیم گرفتم وارد وزنه‌برداری شوم. دو سال است وزنه‌برداری را شروع کرده‌ام و خدا را شکر پیشرفت زیادی داشتم. یک سال و نیم است که در اردو‌ها هستم. وزنه‌های خوبی زده‌ام و به بیشتر مسابقات هم اعزام شده‌ام. "
او با وجود سن کم، اما حضور در بزرگسالان جهان و آسیا و حتی بازی‌های آسیایی را تجربه کرده است و مدال برنز جوانان آسیا را هم در کارنامه دارد. ریحانه در مورد عادت کردن به جو مسابقات گفت:" تجربه زیادی به دست آورده‌ام و آنقدر استرس زیادی ندارم. یکی از مسابقاتی که خیلی استرس گرفتم، بازی‌های آسیایی بود. تماشاگران زیاد بودند و تا حالا با چنین صحنه‌ای روبرو نشده بودم، اما الان بهتر شده‌ام. "
غزل حسینی از دیگر دختران کم سن حاضر در اردوی تیم ملی است. عادت داشتیم او را همیشه به همراه خواهر دو قلویش غزاله حسینی ببینیم و نبود یکی از قل‌ها به چشم می‌آمد. غزل در مورد غیبت غزاله گفت: "کمر درد داشت و تزریق انجام داد و فعلا استراحت می‌کند. "
غزل ۱۷ ساله توصیف جالبی از وزنه‌برداری دارد: "رشته‌ای سخت، اما برای من شیرین است. همین شیرین بودنش باعث شده صبح و بعد از ظهر تمرین کنم. "
خواهران دو قلوی وزنه‌برداری، ژیمناستیک کار می‌کردند، اما غزل معتقد است ورودش به وزنه برداری کار درستی بوده است:" فکر می‌کنم وارد مسیر درستی شده‌ام و هنوز خیلی جا دارد که کار کنم. امیدوارم و من و خواهرم قهرمان شویم. "
غزل حسینی در مورد واکنش مردم نسبت به اینکه یک دختر وزنه‌بردار است، گفت: "برخی‌ها افتخار می‌کنند، اما برخی‌ها موافق نیستند و می‌گویند وزنه‌برداری برای بانوان خوب نیست. من به این جمله‌ها توجه نمی‌کنم. "
ریحانه کریمی دختر کم سن و سال، اما خنده‌رو وزنه‌برداری حتی لقب هم دارد. او در این مورد گفت: "به هر کسی می‌گویم وزنه‌بردار هستم تعجب می‌کند و به من دختر آهنی می‌گویند. " کریمی با خنده می‌گوید که این لقب را دوست دارد.
الهام حسینی بازخورد منفی از مردم نداشته است و عنوان کرد:" عکس‌العمل‌ها خوب است و من کلمه افتخار را زیاد می‌شنوم. خیلی برای من لذت بخش است که به من می‌گویند باعث افتخار هستم. اینکه یک خانم جسارت این را پیدا می‌کند که پشت یک وزنه سنگین قرار بگیرد، کاری است که شاید مردان هم سمتش نیایند از این رو برای جامعه جذاب است و حمایت می‌کنند.
از دختران پرسیدیم که بین حرکت یک‌ضرب و دوضرب کدام برایشان جذاب‌تر است که این پاسخ‌ها را دادند:
غزل حسینی: بین حرکات یک‌ضرب و دوضرب، یک‌ضرب را بیشتر دوست دارم و تمرینات پا سخت‌ترین بخش وزنه‌بردای است.
الهام حسینی:حرکت یک‌ضرب خیلی چالشی و تکنیکی است. شاید ساده به نظر برسد، اما پیچیده‌ترین حرکت است. باید در صدم ثانیه همه اعضای بدن هماهنگ شوند که اجرای حرکت تمیز در بیاید. خیلی خوب است و من عاشق حرکت یک‌ضربم.
ریحانه کریمی: دوضرب با پا را دوست دارم، چون پاهایم قوی است و مشکلی پیش نمی‌آید.
کسانی که با وزنه‌برداری آشنایی داشته باشند، می‌دانند حرکت اول سخت‌ترین حرکت برای یک وزنه‌بردار است. ریحانه کریمی در توصیف این حرکت می‌گوید" حرکت اول را بزنی واقعا خیالت راحت می‌شود. "
الهام حسینی نیز گفت: "حرکت اول را که می‌زنی هول و ولایی که داری می‌ریزد. فکر می‌کنم همه وزنه برداران حتی با وجود تجربه‌ای که دارند، حرکت اول برایشان سخت باشد. وقتی حرکت اول را می‌زنی قبح کار می‌ریزد و با خیال راحت بقیه حرکت‌ها را می‌زنی. اگر حرکت اول بیفتد، واویلا (با خنده). حرکت اول که بیفتد برنامه‌ریزی مربی و خود ورزشکار فرو می‌ریزد. "
غزل حسینی می‌گوید" اینکه صدای بوق داوران را می‌شنوم تا وزنه را بیندازم، خیلی حس خوبی دارم. "
ریحانه کریمی و الهام حسینی در دسته‌های ۷۱ و ۸۱ کیلوگرم، بالاترین رنکینگ را در میان وزنه‌برداران زن ایران دارند و برای گرفتن سهمیه المپیک تلاش می‌کنند.
ریحانه در مورد المپیک می‌گوید" دوست دارم قهرمان المپیک باشم و ان‌شاءالله المپیک لس‌آنجلس باشد. برای المپیک پاریس هم در این دو ماه افزایش رکورد داشتم و اگر دو ماه دیگر همین شکل کار کنم و به این سرعت پیش بروم، جای امید هست. "
الهام نیز گفت: کسب سهمیه به رکورد است نه حرف. اعداد، حرف می‌زنند. با توجه به اینکه در قهرمانی آسیا ۲۰۲۳ رکورد ۲۳۷ کیلوگرم را ثبت کردم، در رنکینگ هجدهم هستم و نفر دهم رنکینگ ۲۴۷ کیلوگرم زده است و ۱۰ کیلوگرم فاصله رکورد دارم. در شرایطی هستم که هنوز به رکورد‌های خودم هم نرسیدم با این حال دست از تلاش بر نمی‌دارم. تلاش می‌کنم اعدادی ثبت کنم که به کسب سهمیه المپیک نزدیک شوم، اما با حرف نمی‌شود. تقریبا یک ماه است که تمرینات را شروع کرده‌ام. بعد از بازی‌های آسیایی پیگیر درمان بودم، اما وقتی دوباره دست به میله شدم، باز هم درد دارم. با نظر پزشک معالجم تزریق در کمرم انجام دادم که ۱۰ روز استراحت مطلق نیاز داشت. سه، چهار مرتبه دوباره تمرینات را شروع کردم، اما نشد، اما بعد از تزریق دیگر با خودم گفتم هر مسئله‌ای پیش بیاید، با آن کنار می‌آیم. "
غزل هم به المپیک فکر می‌کند، اما با توجه به شرایط سنی‌اش المپیک ۲۰۲۸ را می‌خواهد. او گفت:"آرزوی من این است در المپیک ۲۰۲۸ قهرمان شوم. این را در وجودم می‌بینم و امیدوارم به آن برسم. "
ریحانه و الهام در بازی‌های آسیایی هانگژو به عنوان نخستین دختران وزنه‌بردار ایران روی تخته رفتند. البته یادآوری این بازی‌ها برای الهام خیلی خوشایند نیست، چون بخاطر مصدومیت مجبور به انصراف از ادامه مسابقه شد.
حسینی با یادآوری آن خاطره گفت: "حالا خیلی نمی‌توان به، اما و اگر اکتفا کرد، اما اگر مصدوم نمی‌شدم و روند رو به رشدم را ادامه می‌دادم، مدال می‌گرفتم. برای اولین بار در زندگی‌ام با وجود تمام دست و پا زدن‌ها و انجام دادن هزار کار برای اینکه به بازی‌های آسیایی برسم، دیدم نمی‌شود. با وجود درد و رنج‌هایی که باید تحمل کنی، اما اصلا از ورود به وزنه‌برداری پشمان نیستم. به نظرم زندگی همین است، زمین می‌خوری، بلند می‌شوی و وقتی بالا می‌روی ممکن است محکم‌تر زمین بخوری. مهم این است که دوباره بلند شوی. من مسیر پرچالش را خیلی دوست دارم. "
الهام حسینی نخستین مدال طلای زنان تاریخ ایران در بزرگسال آسیا را گرفت و با وجود اینکه در دهه ۳۰ زندگی‌اش است، هنوز تصمیم ندارد کنار بکشد. حسینی با صراحت گفت:"تا جایی که بدنم راه بدهد، ادامه می‌دهم. شاید برخی‌ها بگویند بخاطر شرایط سنی دیگر نمی‌توانم، اما این عقیده را ندارم و بنظرم سن نمی‌تواند تاریخ انقضای یک نفر را مشخص کند. هنوز مشخص نکرده‌ام چه زمانی خداحافظی کنم. "
مردان وزنه‌بردار هنگامی که پشت وزنه قرار می‌گیرند با گفتن جملاتی تمرکز کرده و از لحاظ روانی سعی می‌کنند به آرامش برسند. دختران وزنه‌بردار بر خلاف پسران در سکوت وزنه می‌زنند و سپس تخته را ترک می‌کنند. البته آنها از درون خودشان را آرام می‌کنند.
آنها در واکنش به اینکه پشت وزنه چه چیزی می‌گویند، اینگونه پاسخ می‌دهند:
غزل حسینی: می‌گویم خدا کمک کن.
ریحانه کریمی: در دلم می‌گویم خدایا خودت مواظبم باش.
الهام حسینی: فرصت را از دست نده و در لحظه باش.
حسینی با توجه به تجربه‌ای که دارد آینده وزنه‌برداری زنان را روشن می‌بیند. او گفت:"وزنه‌برداری زنان ایران با وجود اینکه مدت زمان زیادی نیست که شروع شده، اما نشان داده می‌تواند در سال‌های آینده نتایج خوبی بگیرد. کشور‌های دیگر هم این را می‌دانند. نوجوانان حال حاضر ما قهرمانان چند سال آینده هستند و به آینده خوش‌بین هستم، می‌توانیم در آینده یکی از قطب‌های وزنه‌برداری باشیم و تیم‌های دیگر بدانند وقتی تیم ایران می‌آید چند مدال برای این تیم است. این طور نیست که تیم، دست خالی برود و دست خالی برگردد. آرزو دارم دختران وزنه‌بردار با هیچ آسیب جدی مواجه نشوند، هر روز قوی‌تر شوند و تمام نفرات مدال بگیرند. خیلی خوب است که آقای باقری یکی از خفن‌ترین مربیان را داریم و خیلی از قهرمانان المپیک زیر دست او تمرین کرده‌اند. امیدوارم دختران قدر این لحظات را بدانند. شاید اگر او خیلی زودتر از این می‌آمد، منِ الهام حسینی دغدغه المپیک را نداشتم"
تمرینات سخت و سنگین وزنه‌برداری شاید با روحیه خیلی از زنان همخوانی نداشته باشد، اما این دختران همچنان مقاومت کرده‌اند. غزل می‌گوید" آدم بالاخره برخی مواقع خسته می‌شود، اما وقتی به قشنگی‌های آن فکر می‌کنی دوست داری ادامه بدهی. "
از الهام هم می‌پرسم در این سال‌ها بخاطر فشار تمرینات گریه کرده‌ای؟ با خنده گفت:"کم نه". سپس ادامه داد:" کسی گریه من را ندیده است. برخی مواقع فشار هست و ممکن است برخی شب‌ها از شدت درد نتوانی بخوابی. از طرفی ممکن است بخاطر حضور در اردو‌ها دلتنگ شوی. البته ما خانم‌ها نوسانات هورمونی بیشتری نسبت به مردان داریم. به نظرم اینکه فردی بتواند گریه کند ذهن قوی دارد، چون با گریه مسئله را تمام می‌کند و آن را دنبال خود نمی‌کشد. "
الهام حسینی که جزو اولین دختران تیم ملی ایران بود، میان آرزوهایش از مادرش یاد می‌کند. او گفت:"مادرم گفته است، الهام دوست دارم دوباره مدال بگیری. خیلی دلم می‌خواهد دوباره دل پدر و مادرم و مردم ایران را شاد کنم. آرزوی دیگرم این است که درد و رنج از مردم ایران برود و همه در آرامش باشیم. تمام مردم صبح که از خواب بیدار می‌شوند لبخند به لب داشته باشند. "
