نیروی دریایی ایالات متحده می‌خواهد یک ناوگان کامل از این کشتی‌های ارواح خودرانی که در مسیر خطر حرکت می‌کنند – داشت باشد تا ملوانان انسانی واقعی به خطر نیفتند.
یکی از قدیمی‌ترین افسانه‌های دریایی مربوط به کشتی ارواح است، کشتی‌ای بدون خدمه که در حال حرکت در اقیانوس‌های جهان است. در حالی که افسانه‌ها از کشتی‌هایی سخن می‌گویند که نفرین شده، توسط ارواح تسخیر شده یا خدمه‌ای دارند که قربانی خیانت بوده اند، نسل جدیدی از کشتی‌های ارواح عمداً بدون سرنشین شده اند.
به گزارش روزیاتو، نیروی دریایی ایالات متحده می‌خواهد یک ناوگان کامل از این کشتی‌های ارواح خودرانی که در مسیر خطر حرکت می‌کنند – داشت باشد تا ملوانان انسانی واقعی به خطر نیفتند.
کشتی‌های رزمی littoral نیروی دریایی ایالات متحده که زمانی ابزار‌هایی ارزان قیمت برای اضافه کردن کشتی و توانایی توان ناوگان شناخته می‌شدند، مشخص شده که شکست‌های پرهزینه‌ای هستند که نه قابل اطمینان هستند و نه توانمندی دارند
نیروی دریایی ایالات متحده در بحران کشتی سازی به سر می‌برد. این سرویس بار‌ها تلاش کرده است تا سایز نیروی رزمی خود را افزایش دهد، تا بار اعزام بر روی کشتی‌های موجود را کاهش دهد و با رشد انفجاری نیروی دریایی چین مقابله کند. در سال ۲۰۱۶، تعداد دارایی نیروی دریایی ۲۷۵ فروند کشتی بوده است. در سال ۲۰۱۷، دولت ترامپ یک نیروی دریایی با ۳۵۵ کشتی را به یک سیاست ملی تبدیل کرد، با این حال اکنون، هفت سال بعد، این ناوگان تنها ۱۷ کشتی افزایش یافته است و در مجموع ۲۹۲ کشتی را شامل می‌شود.
بودجه ثابت کشتی سازی، مشکل در استخدام نیرو‌های جدید، ظرفیت کشتی سازی و مشکلات مدیریتی همگی در این شکست نقش داشته اند، اما بدترین نکته این است که اوضاع به این زودی‌ها بهتر نخواهد شد. در نتیجه، این سرویس به شدت روی کشتی‌های بدون سرنشین سرمایه گذاری کرده است، که کوچک تر، ارزان‌تر هستند، به هیچ خدمه‌ای نیاز ندارند، ساخت آن‌ها آسان است، و برای سیستم بوروکراتیک آسان است که به آن‌ها “بله” بگوید. نیروی دریای ایالات متحده به قدری در مورد آینده کشتی‌های بدون سرنشین مصمم است که تشکیل ناوگانی متشکل از ۳۷۳ کشتی سرنشین دار همراه با ۱۵۰ کشتی بدون سرنشین را تا سال ۲۰۴۵ انتظار دارد.
برای آشنایی با ناوگان ارواح آینده، بیایید نگاهی به ناوگان ارواح امروز بیندازیم.
شناور سطحی بدون سرنشین با قدرت جابجایی متوسط Sea Hunter در لنگرگاه پایگاه دریایی سن دیگو در سال ۲۰۲۳
اولین کشتی بدون سرنشین در دارایی‌های نیروی دریایی ایالات متحده، Sea Hunter بود که برای اولین بار در سال ۲۰۱۶ وارد خدمت شد و پیش از انتقال به دفتر تحقیقات دریایی، به عنوان یکی از برنامه‌های دارپا شروع به کار کرد. این طرح که یک قایق دارای سه بدنه است، برای بهبود پایداری در دریا‌های آزاد، از هر دو طرف به تکیه گاه‌های جانبی مجهز شده است. Sea Hunter بیش از ۴۰.۲ متر طول دارد و در حالت بارگیری کامل ۱۴۵ تن بار را جابجا می‌کند. این کشتی دارای حداکثر سرعت ۲۷ گره معادل ۵۰ کیلومتر در ساعت است و به گونه‌ای طراحی شده که به تنهایی و در دریا‌های آزاد تا ۹۰۰۰ مایل دریایی حرکت کرده و در عین حال به صورت خودکار عمل کند. در سال ۲۰۱۹، Sea Hunter از سن دیگو به پرل هاربر در هاوایی رفت و برگشت، در حالی که کاملاً خودران و مستقل بود.
سی هانتر در اصل برای برنامه موسوم به Anti-Submarine Continuous Trail Unmanned Vessel متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده تهیه شد، تلاشی برای آزمایش زیردریایی‌های بدون سرنشین به عنوان بستری برای ردیابی (و احتمالاً درگیر شدن با) زیردریایی‌های دشمن. جنگ ضد زیردریایی ذاتاً بسیار کند و پر زحمت است و نیاز به ساعت‌های طولانی گشت زنی، جمع آوری و تحلیل داده‌ها دارد. یک شکارچی زیردریایی بدون سرنشین، با استفاده از هوش مصنوعی برای تفسیر داده‌های حسگر، می‌تواند برای شناسایی و ردیابی یک زیردریایی و سپس درگیری با آن با یک سلاح ضد زیردریایی مانند اژدر هدفیاب سبک Mk. ۴۶ مورد استفاده قرار گیرد.
در سال ۲۰۲۱، نیروی دریایی مالکیت Sea Hawk، کشتی خواهر سی هانتر را در اختیار گرفت. Sea Hawk نسخه بهبود یافته‌ای از خواهر بزرگترش بود که دارای روزآمدسازی‌هایی مبتنی بر “بیش از ۳۰۰ درس” آموخته شده از برنامه Sea Hunter است. براساس گزارش سرویس تحقیقاتی کنگره، این دو کشتی در کنار هم نماینده زیرمجموعه‌ای از شناور‌های سطحی بدون سرنشین به نام کشتی‌های سطحی بدون سرنشین متوسط (MUSV) هستند که «۱۳.۷ متر تا ۵۸ متر طول دارند و قدرت جابجایی‌های آن‌ها تقریبا ۵۰۰ تن است که آن‌ها را به اندازه کشتی‌های گشت زنی می‌کند».
شناور سطحی بدون سرنشین Ranger در حال عبور از اقیانوس آرام در ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۳. Ranger دارای چندین کانتینتر کشتی رانی است که به عنوان جانشینی برای پرتابگر‌های موشکی در این تست به کار گرفته شده اند
جفت بعدی کشتی‌های جنگی بدون سرنشین، رنجر و مارینر بوده و تا حد زیادی یک مشابه هستند. هر کدام بیش از ۵۸.۸ متر طول داشته، ۶۷۳ تن بار را جابجا می‌کنند و می‌توانند با سرعت ۳۷ گره دریایی حرکت کنند. بر خلاف دو کشتی دیگر، رنجر و مارینر هر دو دارای انبار‌های های بلند و مسطحی هستند که دو سوم عقب کشتی را اشغال می‌کنند و به آن‌ها اجازه می‌دهند تا انواع محموله ها، به ویژه محموله‌های کانتینری را با استفاده از کانتینر‌های استاندارد حمل ایزو حمل کنند.
هر دو کشتی به نسخه‌های “مجازی شده” سیستم نبرد Aegis مجهز هستند، کامپیوتری که رادار کشتی، سونار، نبرد الکترونیکی و سیستم‌های تسلیحاتی را به یک سیستم متمرکز متصل می‌کند. سیستم‌های رزمی اولیه Aegis که در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ساخته شدند، از کامپیوتر‌هایی به بزرگی یک اتاق برای کار استفاده می‌کردند. به لطف قانون مور (که پیش بینی می‌کند با پیشرفت فناوری، تعداد ترانزیستور‌ها در یک تراشه کامپیوتری سیلیکونی هر دو سال دو برابر خواهد شد) کامپیوتر‌های لازم برای اجرای سیستم Aegis تا اندازه بسته‌ای به کوچکی یک چمدان بزرگ، کوچک شده اند. سیستم Aegis به این دو کشتی اجازه می‌دهد تا کشتی‌های بدون سرنشین دیگر را نیز کنترل کنند.
در سال ۲۰۲۱، رنجر به اولین کشتی بدون سرنشینی تبدیل شد که یک موشک، یک موشک ضد هوایی و ضد سطح SM – ۶ را که در محفظه بار ذخیره شده بود، پرتاب کرد. اگر سیستم رزمی Aegis یک کشتی بدون سرنشین بتواند داده‌ها را از کشتی‌های نزدیک خود دریافت کند، می‌تواند در ادامه موشک هایش را به سمت اهداف دشمن پرتاب کند. این بدان معنا نیست که کشتی می‌تواند به صورت خودکار شلیک کند – صرفاً اینکه Aegis می‌تواند سیستم‌های جنگی کشتی را از طریق Aegis هماهنگ کند؛ و همچنان یک مرد یا زن در این حلقه باید اجازه شلیک بدهد. به عبارت دیگر، ترکیب Aegis و قابلیت حمل بار می‌تواند این دو قایق بدون سرنشین را به ناوشکن‌های کوچک تبدیل کند.
Vanguard در حال به آب انداخته شدن در ژانویه ۲۰۲۴
در ۱۵ ژانویه، کمپانی کشتی سازی Austal، کشتی بدون سرنشین ونگارد را به آب انداخت که شبیه به رنجر و مارینر بود. اما بر خلاف این دو کشتی‌ها که از کشتی‌های تجاری تبدیل شده بودند، ونگارد به عنوان یک کشتی بدون سرنشین ساخته شد. رنجر، مارینر و ونگارد همگی شناور‌های سطحی بدون سرنشین بزرگ (LUSV) محسوب می‌شوند که ” ۶۱ تا فوت تا ۹۱.۵ متر طول دارند و در حالت بارگیری کامل قدرت جابجایی ۱،۰۰۰ تا ۲،۰۰۰ تن را دارند که آن‌ها را به اندازه یک ناوچه بزرگ می‌کند».
ناوگان ارواح نیروی دریایی ایالات متحده روی دو نقطه ضعف این سرویس تمرکز کرده است: جنگ ضد زیردریایی و ظرفیت موشکی.MUSVهای آینده یک جنبه از قابلیت شکار زیر دریایی این سرویس را تشکیل خواهند داد، شاید حتی کاروان‌هایی که در آب‌های آلوده به زیردریایی عبور‌های خطرناکی دارند را اسکورت کنند، در حالی که LUSVها با ارائه موشک‌های اضافی آماده شلیک، قدرت آتش ناوشکن‌ها را افزایش خواهند داد. کشتی‌های ارواح هرگز جایگزین کشتی‌های سرنشین دار نخواهند شد,، اما این فضا وجود دارد که این دو با هم برای نبرد‌های دریایی آینده همکاری کنند.
