واکنش چمران به حصارکشی بوستان لاله تهران

طرح ساخت و ساز در فضای سبز یک کار پر از اشتباه و بیعت گذاری برای تخلفات دیگر است!! نکته تعجب انگیز این است که شهرداری که باید حافظ منافع شهروندان و فضای سبز باشد تبدیل به یک متخلف شده است ؟؟؟

نامه من به مهدی ِ چمران ... مهدی ! سلام . بذار از فرح بگم و پارکای ِ تهران قبلِ این که انقلاب بشه ... من طرفدارِ فرحِ دیبا نیستم به رضادماغ و دختراشم ارادتی ندارم ... اما هم فرحو از نزدیک دیده م هم دختر کوچیکه ش لیلا ...کی و کجا !؟ دهسالِ اولِ زندگیم قبلِ انقلاب ... قبلنا گفته م ... من تهرانپارس بودم اونا شمالِ تهران ... با دوچرخه و از گردنه قوچک میرفتم اقدسیه ازونجا میپیچیدم طرفِ پارکِ نیاوران ... با لیلا بازی میکردیم . تاب و سرسره ، منچ و مارپله ... یه بازی ام بود به اسمِ سرنخ ، ایروپولوی و دبرنا یا دبلنائم بعله ... دو سال ازم کوچیکتر بود . موهاشو میبست با یه روبان ... علیرضائم دو سال ازم بزرگتر بود ... یه پسرِ سوسولِ بانمک بر خلافِ داداشِ بیشعورش رضا ... رضا یه گاوی بود سوارِ جت و هواپیما ... بگذریم ... موزه ها و پارکای ِ تهران کارِ فرحه ... دو سومِ کاخِ نیاورانو بخشید که بشه پارکِ نیاوران ... زانو زد جلو شاه گریه کرد که یه بخشی از شهرکِ غرب خونه نسازن بشه پارکِ پردیسان ... خودشم عاشقِ فرهنگِ سنتی ایران بود ... اگه فرح نبود نه شیرخوارگاه داشتیم نه بیمارستانِ زنان ... اگه فرح نبود نه رادیوتلویزیونِ ملی مونده بود نه موزه هنرای معاصر ، نه تئاترا ، نه ارکسترِ ملی ، نه سینماها و نه "کانونِ پرورش فکری کودکان و نوجوانان" ... نصفِ بیشتر اهالی فرهنگِ ایران با دفترِ فرح کار میکردن ... دایی بزرگه خودم مثلن که شاگردِ سیحون بود و دوستِ صمیمی ِ کامرانِ دیبا ... کامران دیبا پسرعموی ِ فرحه با داییم که آرشیتکته دوست بودن ... باهم خیلی چیزا ساختن ... مثلن موزه هنرای ِ معاصر و پارکِ شفق وفرهنگسرای ِ نیاوران... دفترِ فرحم ساختن تو پارکِ فرح که بعدِ انقلاب شد پارکِ لاله ... پارکه قبلش باغِ جلالیه بود و میدونِ رژه ... فرح به شاه گفت بکنش پارک ... اونم موافقت کرد ...شد پارکِ فرح (پارکِ لاله) ... داییمم تو دفترِ فرح کار میکرد که تو همون پارکه ... بعدنا با رحمانِ گلزار دوست شد رفت تو پروژه شهرکِ اکباتان ... یه نمازخونه ام ساختن برا موزه فرشِ ایران ... با طراحی ِ پسرعموی ِ فرح ، کامرانِ دیبا ... دوتا مکعب تودرتوئه رو به قبله .... اصلنم بیریخت و زشت نیست ، هم سنتیه هم مدرنه ... پرویزِ تناولی (اون یکی دوستِ داییم) دوتا کفشِ برنجی (از جنسِ برنز)ساخت گذاشت جلو درِ نمازخونه ... منم تو کانون تئاتر بازی میکردم میشدم پینوکیو و سیب زمینی پخته ... یکی دوبارم شدم حسن کچل ودایی وانیا و تربچه ... داییم چپ ِ انقلابی بود طرفدارِ جبهه ملی ... طرفدارِ بازرگان و مصدق و از سحابیا ... تاسوعا عاشورای ِ سالِ 57 اومد دنبالم برم داشت برد تظاهراتِ ضدِ شاه تو خیابون شاهرضا ... فرحم کمونیست بود دفترش پر بود از چپیا ... داییم دوبار به جمهوری اسلامی رأی ِ آری داد ... یه بار با شناسنامه اصلش یه بار با المثنی ... منو برد مسجدِ محل پای صندوق رأی ... ده یازده ساله بودم نمیتونستم تو رفراندوم شرکت کنم ... بهم گفت یه رأیم به جای تو دادم ... کامرانِ دیبا و پرویز تناولی که از ایران رفتن داییمم گذاشت رفت ... الان مثنوی ِ مولانا درس میده معماری ام گذاشته کنار ... هی فحش میده به آخوندا ...میگه نمیخواد مسجد بسازین . گندزدین به زمین چمنِ دانشگاه تهران !!!!!

يعني رو درختها مسجد ميسازين يا زيرش