(تصاویر) بوئینگ ۲۷۰۷، گران‌ترین هواپیمای جهان که ساخته شد و پرواز نکرد

بوئینگ ۲۷۰۷، جت مافوق صوتی است که مبالغ سنگینی برای ساختش هزینه شد، اما هرگز به پرواز در نیامد. کابین First Class این هواپیما، ۳۰ صندلی چرمی تختخواب‌شو و امکانات تلویزیونی انحصاری داشت.

به گزارش خبرآنلاین، بعد از آنکه بریتانیا و فرانسه هواپیمای به‌یادماندنی کنکورد را ساختند و روسیه توپولوف Tu-۱۴۴ را به دنیا معرفی کرد، آمریکا هم رؤیای ساخت هواپیمای تجاری مافوق صوتش را در سر می‌پروراند. این طرح در اوایل دهه ۱۹۶۰ تائید شد؛ در آن زمان جان اف کندی، رئیس‌جمهور وقت آمریکا اجازه داد تا ۷۵ درصد از هزینه‌های توسعه، برای کمپین جت مافوق صوت این کشور اختصاص بیابد.

بوئینگ دست‌به‌کار شد و در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰، بوئینگ ۲۷۰۷ را معرفی کرد؛ هواپیمای ترابری مافوق صوتی که قرار بود به آمریکا در پیروزی در مسابقه دیوار صوتی با سرعت ۳٫۰ ماخ (۳ برابر سرعت صوت) کمک کند. البته با حذف بودجه دولتی، قیمت بالای سوخت و تمایل شرکت‌های هواپیمایی به هواپیما‌های کم‌مصرف‌تر، این پروژه شکست خورد.

هواپیمایی که هرگز پرواز نکرد

گرچه این پروژه هرگز اجرایی نشد، ولی از بوئینگ ۲۷۰۷ همچنان به‌عنوان طرحی یاد می‌شود که می‌توانست اوج نوآوری صنعت هوانوردی مدرن آن دوران لقب بگیرد. این هواپیما با بهره‌گیری از بال دلتا، طراحی آئرودینامیکی داشت. در آن زمان که کنکورد گنجایش ۱۲۸ مسافر را داشت و Tu-۱۴۴ می‌توانست تقریباً ۱۴۰ مسافر را جابجا کند، برای بوئینگ ۲۷۰۷ ظرفیت به‌مراتب بیشتری تعریف‌شده بود.

اما برتری بوئینگ ۲۷۰۷ نسبت دو جت مافوق صوت دیگر چه بود؟

کابین هواپیما به‌صورت تک راهرو طراحی شده بود و ۲۵۰ تا ۳۰۰ صندلی برای مسافران ظرفیت داشت؛ از همین رو در آن زمان، ماکت کابین این هواپیما یک شاهکار طراحی هوانوردی به شمار می‌رفت که تجمل و راحتی را متبلور می‌کرد؛ تصور این حجم از نوآوری و ایمنی، در هنگام عبور از دیوار صوتی، حیرت‌انگیز بود.

کابین شگفت‌آور First Class

هواپیما‌های کنکورد و Tu-۱۴۴، با توجه به ظرفیت کوچک‌ترشان، معمولاً دارای یک کابین بودند؛ ولی در بوئینگ ۲۷۰۷، دو کلاس کابین طراحی شده بود و در برخی از خطوط هوایی حتی تلاش می‌شد تا سه کابین با سه کلاس پروازی در آن تعبیه شود. در کابین First Class، تجربه پروازی لوکس برای مسافران در نظر گرفته شده بود؛ مانند در نظر گرفتن ۳۰ صندلی چرمی که هریک شامل امتیازات تلویزیونی انحصاری بودند و تعبیه پنجره‌هایی نسبتا کوچک که برای به حداکثر رساندن فشار، شیشه داخلی آن‌ها تقریباً دو برابر ضخامت داشت و به مسافران توهم نوری فوق‌العاده‌ای می‌داد.

کابین کاربردی بیزینس

در آن دوره، تنها تعداد انگشت‌شماری از خطوط هوایی، کابین بیزینس کلاس را سفارش داده بودند؛ چراکه چنین کابینی، مفهوم بسیار تازه‌ای بود.

این کابین در ابتدا به‌عنوان بیزنس کلاس Ambassador معرفی شد و بعد‌ها به کلاس Ambassador تغییر نام داد و بیشتر برای پرواز‌های بین‌قاره‌ای در نظر گرفته‌شده بود. کابین بیزنس کلاس، دارای صندلی‌های ارگونومیک و فضای پای کافی برای احساس آرامش مسافران بود و درعین‌حال، میز‌های صندلی تاشو در آن تعبیه شده بود تا مسافران تجاری بتوانند کارهایشان را به نحو احسن انجام دهند.

کلاس اقتصادی (Economy) راحت

سومین کابین طراحی‌شده برای این هواپیمای جذاب، کابین کلاس اقتصادی که در آن زمان کلاس توریستی نامیده می‌شد، با بیش از ۲۰۰ صندلی بود.

کابین کلاس اکونومی، به‌اندازه کابین First Class لوکس نبود، اما راحتی فراوانی داشت. برخلاف کابین تنگ و تاریک هواپیمای کنکورد، کابین بوئینگ ۲۷۰۷ جادارتر بود و صندلی‌های پهن‌تر و درعین‌حال فضای پای کافی برای مسافران داشت و از همین رو به‌شدت مورد استقبال قرار گرفت.

اگرچه در این کابین، به ازای هر جفت صندلی برای مسافران، کنسول تلویزیونی طراحی نشده بود؛ اما مسافران کلاس اقتصادی هم می‌توانستند از صفحه‌های تلویزیون آویزانی که در هر چند ردیف تعبیه‌شده بود، بهره ببرند که این امکانات در آن زمان و به‌ویژه در مقایسه با امکانات هواپیمای کنکورد بسیار جذاب بود.

از اولین ماکت بزرگ این هواپیما در سپتامبر ۱۹۶۶ رونمایی شد؛ در آن زمان کمپانی بوئینگ تور‌های عمومی را برای بازدیدکنندگان ارائه می‌کرد و مردم در صف‌های طولانی به بازدید از این ماکت می‌رفتند.

دیگر فاکتور‌های جذاب هواپیما

طراحان بوئینگ مایل بودند تا کابین ۲۷۰۷ شباهت‌هایی به شاتل فضایی داشته باشد و باید این را در نظر داشت که کلیت ایده ساخت این جت مافوق صوت، شکستن دیوار صوتی بود.

سازنده هواپیما محفظه انبار چمدان‌ها در بالای سر مسافران را در ماکت نیز تعبیه کرده بود، ولی این طراحی کمی غیرمتعارف به نظر می‌رسید و بیشتر شبیه یک قفسه معمولی کوچک بالای سر با یک لبه کوچک بود.

برای تأمین روشنایی کابین، در کلاس اقتصادی از چراغ‌های بسیار بزرگی استفاده شده بود که از نظر طراحی در آن دوران، غیرمتعارف به نظر می‌رسید. چراغ‌ها به شکل مربع بودند، ولی لبه‌هایشان گرد بود و به‌صورت جداگانه، حالت آویزان داشتند و همین باعث روشن شدن کابین می‌شد. البته در کابین‌های اختصاصی‌تر، چراغ‌ها مبهم و ساده‌تر بودند تا کابین بیشتر حالت کم‌نور و راحت داشته باشد.