این شرکت هواپیمایی قبلاً یک خلبان زن در بین خدمه خود داشت، اما پس از استخدام ریپل‌مایر، صاحب شرکت به او گفت که آنها هرگز با هم پرواز نخواهند کرد. "پرسیدم چرا، و او گفت: «خب، ما باید یک مرد آنجا داشته باشیم که اگر اشتباهی پیش آمد بتواند درستش کند و همچنین نمی‌خواهیم مسافرانمان را بترسانیم.»
فرارو- تلاش لین ریپل‌مایر برای رسیدن به آسمان از یک جای بعید شروع شد. "من در یک مزرعه در دهه ۱۹۵۰ بزرگ شدم. هیچ زنی پرواز نمی‌کرد، هیچ خلبان زن هواپیمایی وجود نداشت. من به هوانوردی علاقه‌مند بودم، چون هواپیما‌هایی بالای سرم در حال پرواز بودند و فکر می‌کردم چه قدر میتواند سرگرم‌کننده باشد که دنیا را از آن بالا ببینم. نزدیک‌ترین کاری که می‌توانستم بکنم این بود که سوار اسبم شوم و به بالای این صخره‌های آهکی بروم که رودخانه میسیسیپی را از حدود یک مایلی مزرعه نظاره می‌کردند و تصور کنم که اسبم بال دارد - مثل پگاسوس - و میتواند اوج بگیرد و روی مزرعه پرواز کند. "
به گزارش فرارو به نقل از سی‌ان‌ان تراول؛ بنابراین، او بهترین کاری که می‌توانست انجام داد: مهماندار شد. در سال ۱۹۷۲ توسط TWA، که در آن زمان یک شرکت هواپیمایی بزرگ بود، استخدام شد و کار خود را روی ملکه آسمان‌ها، بوئینگ ۷۴۷ آغاز کرد: "فقط معرفی شده بود و TWA یکی از اولین شرکت‌های هواپیمایی بود که آن را می‌راند. من عاشق ظاهرش بودم"، او می‌گوید. با این حال، او بیشتر کنجکاو بود که چطور کار می‌کند: "اگر شروع به پرسیدن سوالاتی درباره اتفاقاتی که در کابین خلبان می‌افتاد می‌کردم و از [خدمه پرواز]درباره شغلشان و هواپیما سوال می‌پرسیدم، می‌توانستیم یک مکالمه کامل داشته باشیم و می‌توانستم آنجا بنشینم و از آن لذت ببرم، بنابراین این کار را کردم. "
در آن زمان، خدمه پرواز در هواپیما‌های بزرگ از دو خلبان به علاوه یک مهندس پرواز تشکیل می‌شدند که صحبت کردن با او آسان‌تر بود، چون صندلی‌اش پشت صندلی‌های خلبان‌ها قرار داشت. بنابراین، ریپل‌مایر می‌گوید، او می‌توانست حتی بیشتر سوال بپرسد و بیشتر درباره سوئیچ‌ها، هیدرولیک و موتور‌ها یاد بگیرد.
تابستان بعد، او درباره علاقه‌اش جدی شد و شروع به گرفتن درس‌های پرواز در ورمانت کرد، روی یک هواپیمای آبی-خاکی کوچک پایپر: "من واقعاً دوستش داشتم و فکر می کردم معتادش شده ام. "
در سال ۱۹۷۵، او متوجه شد که اولین خلبانان زن هواپیمایی در ایالات متحده - بانی تیبورزی در امریکن ایرلاینز و امیلی وارنر در فرانتیر - استخدام شده‌اند. او با تشویق آنها، برنامه خلبان حرفه‌ای را برای نقش مهندس پرواز در میامی آغاز کرد. او اولین گواهینامه تجاری خود را در سال ۱۹۷۶ دریافت کرد.
اولین شغل کابین خلبان ریپل‌مایر فقط یک سال بعد با یک شرکت هواپیمایی کوچک محلی، ایر ایلینوی، به عنوان افسر اول در یک دوقلو آبشار اتفاق افتاد - یک هواپیمای منطقه‌ای توربوپراپ ۲۰ نفره -. این شرکت هواپیمایی قبلاً یک خلبان زن در بین خدمه خود داشت، اما پس از استخدام ریپل‌مایر، صاحب شرکت به او گفت که آنها هرگز با هم پرواز نخواهند کرد. "پرسیدم چرا، و او گفت: «خب، ما باید یک مرد آنجا داشته باشیم که اگر اشتباهی پیش آمد بتواند درستش کند و همچنین نمی‌خواهیم مسافرانمان را بترسانیم.»
چون او صاحب شرکت بود، می‌توانست هر قانونی که می‌خواست وضع کند؛ و در آن زمان، هیچ قانونی یا مقرراتی در این مورد وجود نداشت، بنابراین ما فقط با آن کنار آمدیم. " با این حال، با تنها سه هواپیما و حدود ۲۰ خلبان، جلوگیری از پرواز دو زن با هم یک کابوس برنامه‌ریزی بود. "
"امیلی، کاپیتان بود، اما افسر اول او مریض شده بود و کسی دیگری نبود که بتواند به موقع به هواپیما برسد، جز من". او از مسئول اعزام خواست که با صاحب شرکت هواپیمایی تماس بگیرد و صدای او را می‌شنید که از طریق تلفن فریاد می‌زد: "می‌توانید پرواز کنید، اما نباید هیچ اعلامیه‌ای منتشر شود و باید در کابین خلبان را بسته نگه داریم." کسی نباید می‌دانست که دو زن آنجا بودند؛ بنابراین این کار را کردیم.
۳۰ دسامبر ۱۹۷۷ بود و آن اولین پرواز برنامه‌ریزی‌شده در ایالات متحده با خدمه تمام زنانه بود، اما مخفی نگه داشته شد. دست کم، "از آنجا که کسی نمرد"، این دو نفر دیگر از هم جدا نشدند و بار‌ها و بار‌ها با هم پرواز کردند.
