قدمت این پوست به حداقل ۴۰ میلیون سال قبل از دایناسور‌های اولیه برمی‌گردد.
دانشمندان قدیمی‌ترین فسیل پوست شناخته‌شده را کشف کرده‌اند که قدمت آن به مدت‌ها قبل از دایناسور‌ها می‌رسد. این نمونه یافت‌شده در غاری در اوکلاهامای ایالات‌متحده، نشان می‌دهد که فلس‌های خزندگان در ۲۸۶ میلیون سال گذشته تغییر چندانی نکرده است.
به‌گزارش دیجیاتو، اکثر فسیل‌هایی که در موزه‌ها می‌بینیم اسکلت هستند و دلیل آن بسیار ساده است: استخوان‌ها خیلی سریع تجزیه نمی‌شوند، بنابراین زمان بیشتری برای فسیل‌شدن دارند. بافت‌های نرم مانند پوست، ماهیچه‌ها و اندام‌ها معمولاً خیلی زود پس از مرگ، تجزیه می‌شوند یا توسط جانوران خورده می‌شوند، بنابراین ما اغلب این موارد را نمی‌یابیم.
اما در شرایط مناسب، ممکن است پوست، ماهیچه‌ها و اندام‌ها نسبتاً سالم باقی بمانند. در همین راستا، اخیراً دانشمندان دانشگاه تورنتو، قدیمی‌ترین پوست فسیل‌شده را یافتند که حداقل ۲۱ میلیون سال قدیمی‌تر از رکورد قبلی بوده است. قدمت این نمونه ۲۸۶ تا ۲۸۹ میلیون سال تخمین زده می‌شود، یعنی قدمت آن حداقل ۴۰ میلیون سال قبل از دایناسور‌های اولیه است.
این تیم می‌گوید که این پوست، متعلق به نوعی خزنده اولیه است و جالب آنکه شبیه به پوست یک تمساح اولیه یا مار است؛ این پوست سطح سنگریزه‌ای و همچنین مناطق لؤلایی بین فلس‌ها دارد که دانشمندان آن را به پوست مار شبیه می‌دانند.
بیشتر چیز‌هایی که در مورد پوست حیوانات باستانی می‌دانیم، این است که رد فسیل این پوست‌ها بر روی سنگ‌ها باقی می‌ماند و اینگونه دانشمندان به وجود آنها پی می‌برند؛ بااین‌حال درباره این فسیل خاص، خود پوست در یک سری قطعات کوچک و سه‌بعدی، ازجمله لایه بیرونی سخت اپیدرم و لایه نادرتر درم داخلی حفظ، و در اثر گذر زمان سفت و به سنگ تبدیل شده است.
این فسیل‌ها در «ریچاردز اسپور»، یک غار سنگ آهکی در اوکلاهاما، توسط شکارچیان فسیل کشف شدند. وجود هوای خنک و محیط آهکی این غار، احتمالاً از دلایل اصلی سالم‌ماندن این پوست برای مدت طولانی بوده است.
«اتان مونی»، از پژوهشگران اصلی این مطالعه می‌گوید:
«بدن حیوانات در اوایل دوره پرمین، به‌صورت تصادفی داخل چنین محیطی قرار می‌گرفت و در رسوبات رسی بسیار ریز دفن می‌شد؛ بنابراین فرایند فروپاشی بدن آنها به‌تأخیر می‌افتاد. نکته مهم این است که این غار در طول دوره پرمین یک محل فعال برای نفوذ نفت بوده است و فعل و انفعالات بین هیدروکربن‌های نفت و قیر احتمالاً باعث شده است که این پوست سالم بماند.»
این نمونه در موزه سلطنتی انتاریو نگهداری می‌شود؛ جایی که مطالعه بیشتر آن می‌تواند بینش بیشتری را در مورد پوست حیوانات باستانی نشان دهد. نتایج اولیه این مطالعه در ژورنال Current Biology منتشر شده است.
