بازگشت والیبال ایران به روز‌های پرشکوه گذشته، فرمول و فرآیند پیچیده‌ای ندارد و نیازمند تلاش همه ارکان از استعدادیابی تا ریاست فدراسیون، مربیان و بازیکنان است.
کسی انتظار نداشت اخراج سرمربی جدید تیم ملی والیبال ایران، پایان سریال شکست‌های متوالی تیم ملی در لیگ ملت‌های ۲۰۲۴ باشد.
«مائوریسیو موتا پائز» از برزیل با گذرنامه فرانسوی و با نایب قهرمانی لیگ اوکراین آمد تا منجی والیبال ایران و آشتی مردم با این رشته محبوب باشد، اما چیزی جز سرخوردگی و اتلاف بودجه فدراسیون برای والیبال ایران نداشت و دست آخر هم رئیس فدراسیون والیبال او را اخراج کرد.
سرمربیگری موقت پیمان اکبری، کسب ۲ پیروزی حیاتی مقابل آمریکا و هلند و تغییر نحوه مبارزه ملی‌پوشان در زمین، والیبال ایران را از قعر جدول رده بندی لیگ ملت‌ها و همچنین لیست سیاه هواداران خارج کرد، اما باز هم کسی متقاعد نشد که جایگاه والیبال ایران در میان قدرت‌های جهان، پایین‌تر از همه و تنها بالاتر از ترکیه تازه وارد باشد.
والیبال ایران با دو شاخصه مهم به جهان شناسانده شد؛ یکی روحیه مبارزه طلبی بازیکنان ایران مقابل قدرت‌های سنتی و بالانشین جهان و دیگری میزبانی ایران و حضور هواداران در سالن که غلبه بر بسیاری از تیم‌های قدرتمند جهان با تکیه بر حمایت همین هواداران و جو سنگین سالن، حاصل می‌شد.
بعد از دوران طلایی و نسل طلایی والیبال، ایران در گرفتن میزبانی هم موفق نبود و والیبال ایران از بورس به نوعی خارج شد تا در نهایت به جایی رسید که در آستانه خروج از لیگ ملت‌های والیبال، این تورنمنت ۲۰ میلیون دلاری فدراسیون جهانی قرار بگیرد. سال آینده اگر تیم ایران با همین کیفیت در لیگ ملت‌ها حاضر شود قطعا اقبال عمومی و اعتبار جهانی خود را از دست خواهد داد.
میلاد تقوی، رئیس جوان فدراسیون والیبال از الان به دنبال مربی سطح بالای خارجی برای تیم ملی است. فدراسیون والیبال، سال گذشته هم با همین شعار و برگزاری جلسات متعدد کارشناسی و کمیته فنی به «پائز» رسید. مربی برزیلی-فرانسوی که پیمان اکبری را به عنوان کمک اول قبول نداشت و چند مسابقه از لیگ ملت‌های ۲۰۲۴ را تنها با یک پاسور بازی کرد!
افزایش تعداد تیم‌های حاضر در لیگ ملت‌ها از ۱۶ به ۱۸ برای سال آینده، کسب ۲ پیروزی پس از شوک اخراج پائز و شاید وجود تیم تازه وارد ترکیه در لیگ مسابقات، عواملی بودند که تیم ملی را در VNL نگه داشتند، اما هر گونه لغزشی در رقابت‌های سال آینده می‌تواند به از دست رفتن جایگاه جهانی و تبدیل شدن ایران به رقیبی برای تیم‌های درجه ۲ جهان مثل قطر و اوکراین و شیلی منجر شود.
بازگشت والیبال ایران به روز‌های پرشکوه گذشته، فرمول و فرآیند پیچیده‌ای ندارد و نیازمند کار و تلاش همه ارکان والیبال ایران از استعدادیابی تا ریاست فدراسیون و نیمکت تیم ملی است.
