دیروز دولت سیزدهم در حالی با خواب خوش گلمراد صحرایی به پایان رسید که در اغلب شاخص‌های توسعه حرفی برای گفتن نداشت.
محمد سلیم عباسی؛ امروزه و در دهه پنجم عمر انقلاب درحالی مشغول مقایسه حسرتبار خود که نه با کشور‌های پیشرفته بلکه کشور‌های همسایه هستیم که در گذشته‌ای نه چندان دور این داستان برعکس بود و البته شکی نیست که این عقب ماندگی را باید در مرحله اول به حساب سیاست‌گذاری غلط سیاست‌مردان و در مرحله بعدی انتصاب مدیران اشتباهی نوشت.
سبک مدیریت غیرعلمی، متظاهر و الیگارشی که متناظر با سیاست‌گذاری در خلاء دستگاه‌های اجرایی کشور را درگیر کرده است باید هم در مهمترین و آخرین جلسه دولت بخوابد تا شاید با این رویای شیرین اندکی از بار گران حقیقت تلخی که بر مهمترین نهاد آموزشی کشور می‌رود بکاهد.
بدون تردید گلمراد صرفا یک شخص حقیقی خسته و خواب آلود نیست او نماد یک نظام اداری خسته، ضعیف، ناتوان و بدون برنامه‌ای است که نه صرفا به خواب بلکه به کما رفته و لازم است تحت مراقبت‌های ویژه از آن بیدار شود.
