فاطمه مهاجرانی گفت: اصولاً از نظر من سینما؛ یعنی وفاق. سینما یعنی وفق دادن افراد با سلایق مختلف با یک‌دیگر. وقتی شما اثری را با حضور هنرمندان برجسته می‌سازید که به خانه‌های مردم می‌رود، خودش در حال ایجادِ وفاق است. اتفاقاً اصل وفاق از همین‌جا ایجاد می‌شود. همه تلاش بر این است که ان‌شالله بتوانیم وفاق را به حداکثر برسانیم.
فاطمه مهاجرانی سخنگوی دولت در خصوص پیگیری وضعیت بازیگران ممنوع‌الفعالیت توسط وزیر فرهنگ گفت: ایشان مشغول پیگیری هستند. آقای صالحی خودشان از جنس هنرند و سال‌ها در این زمینه فعالیت کرده‌اند. ایشان فردی هستند که نگاهشان حل مسئله است.
به گزارش خبرآنلاین، در آیین پاسداشت فرهنگی روز ملی سینما و پیرو افزایش وفاق ملی میان حاکمیت و هنرمندان فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت چهاردهم، در جشن خانه سینما حاضر شد تا درباره اهمیت هنر و هنرمندان سخن بگوید، به دنبال همین مسئله و در حاشیه این رویداد به گفتگو با این چهره سیاسی پرداختیم که در ادامه می‌خوانید:
حضور چهره‌های سیاسی در رویداد‌های فرهنگی افتخار بسیار بزرگی است. ما سالیانِ سال است که به مناسبت روز ملی سینما جشن خانه سینما را برگزار می‌کنیم، اما اکنون این رویداد تبدیل به یک پاسداشت یک هفته‌ای شده است. به نظر شما این رویداد چه‌قدر می‌تواند باعث تعامل سینما و مردم شود و همچنین آیا می‌تواند افراد را فارغ از سیاسی بودن یا نبودن، به سینما بکشاند، طوری که خیلی در دل فرهنگ و سینما قرار بگیرند؟
واقعیت این است که بودن در بین افراد هنرمندی که با هنر نفس می‌کشند بسیار لذت‌بخش است؛ لذا من خوش‌حال‌ترم که در بین شما عزیزان هستم. در پاسخ به سوالتان باید بگویم واقعیت این است که مشخص کردن ایامی برای یک موضوع به نوعی آن را برجسته می‌کند و به قول غربی‌ها آن ماجرا را هایلایت می‌کند. وقتی شما یک موضوع را هایلایت می‌کنید، بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد، مثل وقتی‌که ما یک کلمه را در یک کتاب پررنگ‌تر می‌نویسیم و بولدش می‌کنیم این باعث می‌شود که افراد بیشتر به آن توجه کنند طبیعتاً سینما به عنوان یکی از هنر‌هایی که ضریب نفوذش بسیار بالا است، در این ایام و این رویداد‌های خاص می‌تواند بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. ذهن کسانی‌که به این حوزه علاقه‌مندند؛ اعم از افراد سیاسی، فرهنگی، دانشگاهیان و یا عموم مردم به این موضوع جلب می‌شود؛ لذا من این رویداد را کاملاً مثبت می‌بینم.
در دولت جدید خیلی حرف از وفاق ملی شنیده‌ایم. اعضای هیئت دولت علی‌الخصوص رئیس‌جمهوربسیار گفته‌اند که خیلی دوست دارند وفاق اتفاق بیفتد. فکر می‌کنید پاسداشت فرهنگیِ روز ملی سینما و برگزاری آن به این شکل چه‌قدر می‌تواند در راستای تحقق این هدف باشد؟
اصولاً از نظر من سینما؛ یعنی وفاق. سینما یعنی وفق دادن افراد با سلایق مختلف با یک‌دیگر. وقتی شما اثری را با حضور هنرمندان برجسته می‌سازید که به خانه‌های مردم می‌رود، خودش در حال ایجادِ وفاق است. اتفاقاً اصل وفاق از همین‌جا ایجاد می‌شود. همه تلاش بر این است که ان‌شالله بتوانیم وفاق را به حداکثر برسانیم. حضور من هم در این‌جا نمادی از دولت است که نشان دهیم واقعاً علاقه‌مند هستیم که هنرمندان را به‌عنوان ذخایر ارزشمند جامعه معرفی کنیم. دولتمردان بدون راهبرد هنر نمی‌توانند جای خود را محکم کنند این هنر و هنرمند است که با جامعه کریمانه برخورد می‌کند و البته کلان دولت وظیفه دارد آن چه را که شایسته هنرمندان است به آنها ارائه دهد، چون سینما فقط برای سینما نیست.
در این مدت و نکته‌ای که با تغییر دولت بسیار مطرح شد و اتفاقا هم پیرو بحث وفاق بود مسئله رسیدگی به پرونده باز قضایی هنرمندان و رفع ممنوع‌الفعالیتی بازیگران بود، تدبیر و برنامه‌ای که برای حل مشکل این هنرمندان در نظر گرفته شده‌است چیست؟
من در جریانم که وزیر محترم پیگیر موضوعات هستند.
چند روز پیش آقای صدرعاملی گفت: «اولین شرطی که با آقای صالحی داشتیم، رسیدگی به پرونده این هنرمندان بود.»
بله، من هم می‌دانم که ایشان مشغول پیگیری هستند. آقای صالحی خودشان از جنس هنرند و سال‌ها در این زمینه فعالیت کرده‌اند. ایشان فردی هستند که نگاهشان حل مسئله است.
همیشه در همه جای دنیا بحث حمایت مالی و فکری دولت از سینما وجود داشته و دارد، اما همراه با حد و مرز‌های تعیین شده. به نظر شما حد و مرز استانداردی حاکمیت باید به سینما و هنر ورود پیدا کند کجاست و این‌که حاکمیت چه‌قدر می‌تواند کمک کننده باشد؟
در این که مسئله سینما جزئی از دارایی‌های ملی یک کشور محسوب می‌شود، تردیدی نیست، ولی من ترجیح می‌دهم درباره این‌که حد و مرز استاندارد چه‌قدراست، آقای وزیر پاسخ دهند؛ زیرا من نمی‌توانم از جانب ایشان حرفی بزنم، ولی مطمئنم که تمام توان مقدور به کار گرفته خواهد شد و می‌دانم که نگاه ایشان، تقویت سینما است.
از سال ۱۳۹۸ تا ۱۴۰۲ بنابر اتفاقاتی که رخ داد، جشن خانه سینما برگزار نشد. فکر می‌کنید که بازگشت این جشن می‌تواند همدلی را میان اهالی سینما و همچنین دولت و مردم را با سینما افزایش دهد و آیا می‌تواند تاثیرگذار باشد؟
من بسیار خوش‌بینم و معتقدم که دل آدم‌ها مهر را دریافت می‌کند. ما آدم‌ها می‌فهمیم که چه کسی در کجا سعی می‌کند که مسئله را حل کند. افراد هنرمند که بسیار لطیف‌تر و حساس‌تر هستند و یقیناً بیشتر و بهتر موضوع را دریافت می‌کنند. من خوش‌بینم و معتقدم که ان‌شاءلله اوضاع بهتر خواهد شد.
همیشه در همه جای دنیا بحث حمایت مالی و فکری دولت از سینما وجود داشته و دارد، اما همراه با حد و مرز‌های تعیین شده. به نظر شما حد و مرز استانداردی حاکمیت باید به سینما و هنر ورود پیدا کند کجاست و این‌که حاکمیت چه‌قدر می‌تواند کمک کننده باشد؟
در این که مسئله سینما جزئی از دارایی‌های ملی یک کشور محسوب می‌شود، تردیدی نیست، ولی من ترجیح می‌دهم درباره این‌که حد و مرز استاندارد چه‌قدراست، آقای وزیر پاسخ دهند؛ زیرا من نمی‌توانم از جانب ایشان حرفی بزنم، ولی مطمئنم که تمام توان مقدور به کار گرفته خواهد شد و می‌دانم که نگاه ایشان، تقویت سینما است.
از سال ۱۳۹۸ تا ۱۴۰۲ بنابر اتفاقاتی که رخ داد، جشن خانه سینما برگزار نشد. فکر می‌کنید که بازگشت این جشن می‌تواند همدلی را میان اهالی سینما و همچنین دولت و مردم را با سینما افزایش دهد و آیا می‌تواند تاثیرگذار باشد؟
من بسیار خوش‌بینم و معتقدم که دل آدم‌ها مهر را دریافت می‌کند. ما آدم‌ها می‌فهمیم که چه کسی در کجا سعی می‌کند که مسئله را حل کند. افراد هنرمند که بسیار لطیف‌تر و حساس‌تر هستند و یقیناً بیشتر و بهتر موضوع را دریافت می‌کنند. من خوش‌بینم و معتقدم که ان‌شالله اوضاع بهتر خواهد شد.
جشن خانه سینما معمولاً وقتی برگزار می‌شد مختص ۳۲ صنف و افراد خاص بود، امروز کمی عمومی‌تر و عام‌تر شده‌است، چه تاثیری دارد؟
هنرمندان سرمایه‌های مردم هستند و مردم دوست دارند بتوانند آنها را ببینند و این خیلی اتفاق مثبتی است. من هم از هنرمندانی که برای کشور زحمت می‌کشند، بسیار تشکر می‌کنم. امیدوارم که آن‌چه شایسته آنها است به آنها تعلق گیرد.
شما خودتان برنامه‌ای برای شرکت در این رویداد‌ها داشتید و یا تابه‌حال به‌جز این مراسم در رویداد دیگری شرکت داشته‌اید؟
من به جهت این‌که جنس خودم را اجتماعی می‌دانم و معتقدم که اگر من درست نشنوم نمی‌توانم درست منتقل کنم، چه از دولت به مردم و چه ازمردم به دولت؛ لذا تلاشم بر این است که تا حد امکان با دعوت رسمی یا بدون دعوت رسمی در این مراسم شرکت کنم. اگر خبردار شوم معمولاً حضور پیدا می‌کنم.
