آلکساندر فلمینگ در سال ۱۹۴۵ خطرات مربوط به استفاده نادرست از آنتی بیوتیک‌ها را پیش بینی کرد و امکان شکل گیری مقاومت میکروب‌ها در برابر پنی سیلین را مطرح کرد.
تقریبا همه انسان‌ها حداقل یک بار در زندگی خود آنتی بیوتیک مصرف کرده اند. این دارو‌ها با طیف گسترده‌ای از عفونت‌های باکتریایی از جمله ذات الریه، برونشیت، عفونت گوش، مننژیت، عفونت‌های دستگاه ادراری، و سپتیسمی (گندخونی) مبارزه می‌کنند و جان میلیون‌ها نفر را نجات داده اند.
به گزارش عصرایران، با این وجود، کارایی آنتی بیوتیک‌ها در معرض تهدید قرار دارد و بنابر هشدار سازمان بهداشت جهانی، روزی ممکن است هیچ آنتی بیوتیکی برای درمان عفونت‌های باکتریایی رایج باقی نماند.
این عفونت‌ها می‌توانند بار دیگر به موضوعی تهدید کننده زندگی تبدیل شده و جوامع به دوران پیش از آنتی بیوتیک باز گردند.
اولین آنتی بیوتیک، پنی سیلین جی (Penicillin G)، در سال ۱۹۲۸ توسط زیست شناس اسکاتلندی آلکساندر فلمینگ کشف شد، اما از سال ۱۹۴۱ مورد استفاده قرار گرفت. در همین حال، استفاده گسترده از کلاس دیگری از آنتی بیوتیک‌ها به نام سولفونامید‌ها آغاز شد و این دارو‌ها طی جنگ جهانی دوم جان هزاران نفر را نجات داد.
پس از گذشت بیش از ۸۰ سال از عرضه اولیه آنتی بیوتیک ها، بیش از ۱۵ خانواده آنتی بیوتیکی وجود دارد که از نظر ساختار شیمیایی و مکانیسم اثر در برابر باکتری‌ها متفاوت هستند. مساله مقاومت در برابر آنتی بیوتیک توسط خود فلمینگ در سال ۱۹۴۵ مطرح شد. او خطرات مربوط به استفاده نادرست از آنتی بیوتیک‌ها را پیش بینی کرد و امکان شکل گیری مقاومت میکروب‌ها در برابر پنی سیلین را مطرح کرد.
یکی از اولین ویال‌های پنی سیلین در موزه نوبل استکهلم، سوئد
هشدار فلمینگ در ابتدا مورد توجه قرار نگرفت و آنتی بیوتیک‌ها از دهه ۱۹۴۰ به بعد به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفتند. آنها گلوله‌هایی جادویی بودند که همراه با تعدادی از واکسن‌ها موجب کاهش شدید تاثیر بیماری‌های عفونی باکتریایی، حداقل در کشور‌های صنعتی شدند.
اما دوران طلایی آنتی بیوتیک‌ها در اوایل دهه ۱۹۹۰ به پایان رسید، زمانی که بیش از پیش مشخص شد که تعداد بسیار نگران کننده‌ای از باکتری‌ها نسبت به آنتی بیوتیک‌ها مقاوم شده اند. پزشکان به طور فزاینده‌ای هنگام درمان بیماران خود با بن بست درمانی مواجه شدند، زیرا هیچ آنتی بیوتیکی وجود نداشت که تاثیری بر عفونت داشته باشد؛ و این پدیده در حال سرعت گرفتن است.
در شرایطی که پنی سیلین در دهه ۱۹۴۰ حدود ۱۰۰ میکروب را نابود می‌کرد، اما اکنون فقط توانایی از بین بردن پنج میکروب را دارد.
