دلایل بی‌شماری می‌تواند وجود داشته باشد که بر اساس آنها یک ساختمان را به عنوان اثری «غیرعادی» و «عجیب» توصیف کنیم.
با وارد کردن عناصر غیرمعمول در طراحی، چه در زمینه مواد و چه در فرم و اندازه، معماران می‌توانند چالش‌هایی در برابر هنجار‌های معمول ایجاد کرده و به این ترتیب ساختمان را به نوعی نقطۀ تمرکز تبدیل کنند. این «ناهنجاری‌ها» می‌توانند به ویژگی متمایز یک ساختمان تبدیل شوند و هویت بصری خاصی را ارائه دهند که کاملا تأثیرگذار و چشمگیر باشد. آنها می‌توانند ابزار‌های بازاریابی فوق‌العاده‌ای هم به شمار بیایند.
به گزارش فرادید، شاید همین «نواقص تعمدی» باشند که الهام و هیجان تازه‌ای را در قلمرو معماری به ما ارائه می‌دهند. پروژه‌های زیر نمونه‌های کاملی از زیباییِ نقص و ناهنجاری هستند.
این یک ساختمان مدرن در لباس‌های سنتی است. در نبش خیابان‌های گرند و مالبری در قلب محله لیتل‌ایتالی، طراحی این مجتمع مسکونی معاصر از میراث غنی ساختمان‌های تاریخی ایتالیایی موجود در اطراف الهام گرفته است. به‌طور سنتی، ساختمان‌های ایتالیایی دارای نمای سه‌قسمتی بودند که شامل پایه، میانه و بالاترین قسمت بود و در هر قسمت جزئیات و کار‌های آجری متفاوتی به‌کار می‌رفت.
با استفاده از آجر‌های پروفیل‌سفارشی، این ساختمان با یک الگوی نواری پیچیده شده است تا پنجره‌های مثلثی‌شکل، پنجره‌های قوس‌دار و تاج ساختمان را بازآفرینی کند. اگرچه طراحی این ساختمان با قرارگیری مدرن پنجره‌ها که در ساختار‌های امروزی معمول است هم‌راستا نیست، اما این الگوی ناهم‌خوان به شکلی خاص، ظاهر کلی ساختمان را بهبود بخشیده و آن را برجسته‌تر و شاخص‌تر می‌کند.
این پروژه غیرمعمول و متفاوت که یک استودیوی ایرانی آن را در شهر یزد طراحی کرده است، نوعی بازنگری جذاب در نقش «نمای بیرونی» یک ساختمان بوده است. این پروژه در منطقه نسبتا مدرن صفاییه ساخته شده که بسیاری از ساختمان‌های آن از یک استراتژی و ظاهر استاندارد پیروی می‌کنند.
اما معماران این پروژه تلاش کرده‌اند تا نمای ساختمان را از حالت خشک و بستۀ نما‌های اطراف متمایز کنند و حالتی به آن ببخشند که نگاه رهگذران را با خود درگیر کند و آنها را به تامل دربارۀ هویت و نقش این ساختمان وادارد.
ساختمان آپارتمان LH به همان اندازه که سفید است، استوار و با اصالت نیز به نظر می‌رسد. این ساختار نیمه‌مدرن، در میان معماری تاریخی‌ای که محیط اطراف را احاطه کرده، حالتی کاملا روشن و برجسته دارد. نمای سفید ساختمان که از پنل‌های فیبر سیمانی پوشیده شده، انتخابی مدرن است که در تضاد شدید با فرم‌های سنتی و تزئینی منطقه قرار دارد. با این حال، این طراحی جدید، زمینۀ تاریخی و سنتی را نادیده نگرفته و ساختار شبکه‌ای نمای ساختمان به‌شکلی ظریف به سبک‌های دهۀ ۱۹۲۰ ارجاع می‌دهد و گفت‌وگویی بین قدیم و جدید ایجاد می‌کند. با این انتخاب شجاعانه، LH لایه‌ای تازه به تاریخ معماری وارنا اضافه می‌کند؛ نشان‌دهنده احترامی عمیق به گذشته با چشم‌اندازی روشن برای آینده.
در دبیرستان هویژن، مفهوم «تلف کردن وقت» به عنوان یک نکتۀ مثبت درنظر گرفته شده است. در اینجا قرار نیست دانش‌آموزان حداکثر سرعت و فشردگی را در آموزش‌های درسی داشته باشند بلکه قرار است در این محیط که شبیه به یک «جنگل شناور» است، آزادی و آرامش را تجربه کنند تا بتوانند کارآمدی بیشتری در زمینه درسی پیدا کنند.
این طراحی نوآورانه، الگو‌های شبکه‌ای استاندارد را کنار گذاشته و کلاس‌های درس را به‌طور پراکنده در اطراف جنگل قرار داده است. مسیر‌های پیچ‌درپیچ جایگزین خطوط مستقیم شده‌اند و فضا‌های باز، دانش‌آموز را به کاوش دعوت می‌کنند؛ محیطی برای تفریح و استراحت که فضای آموزشی سختگرانۀ چین را تعدیل می‌کند.
به‌ندرت پیش می‌آید که یک مشتری از داشتن سوراخی در سقف خانۀ خود خوشحال باشد. با این حال، در مورد خانه کاشی، این نتیجه کاملاً مثبت است. در شهر بائولاک ویتنام، معماران یک نقص ظاهری را به یک ویژگی هوشمندانه تبدیل کرده‌اند. با روز‌های طولانی، خشک و آفتابی که به دنبال باران‌های بی‌وقفه می‌آید، خانه‌ها در این منطقه معمولاً با آهن موج‌دار پوشانده می‌شوند که انتخابی عملی، اما بدون زیبایی خاص است.
با این حال، خانه کاشی مسیری متفاوت را انتخاب می‌کند: پذیرفتن عناصر طبیعی به‌جای دفع آنها. با استفاده از یک «سوراخ باد و نور»، خانه هوای خنک را برای تهویه به درون می‌کشد. این رویکردی عملی و تازه است که دنیای بیرون را بدون هیچ تردیدی به داخل دعوت می‌کند.
ساختمان مهدکودک دلاژیه بازتابی از نشاط و طراوت کودکانی است که قرار است در آن به بازی و زندگی مشغول شوند. این ساختمان ساختاری با فرم آزاد دارد که انگار به‌طور طبیعی از زمین بیرون آمده است. شکل ارگانیک آن آینه‌ای از زمین‌های کوهستانی و چشم‌انداز سنگ ماسه قرمز منطقه است.
به‌جای تحمیل خود بر زمین، مهدکودک به بخشی از آن تبدیل شده است. فرم آن توسط شیب‌های تند و ارتفاعات متغیر سایت هدایت می‌شود و فضایی پویا ایجاد می‌کند که انگار از خود زمین رشد کرده است.
گاهی‌اوقات، یک افزونه جدید می‌تواند جلوۀ یک ساختمان را کاملاً بازتعریف کند. رستوران اوشیمارو مدت‌هاست که به‌خاطر ترکیب سبک اروپایی و غذا‌های محلی شناخته شده است. با این حال، در بازسازی اخیر این رستوران، معماران یک بی‌قاعدگی چشمگیر را به آن افزوده‌اند. افزونه جدید که از دو حجم متمایز تشکیل شده است، ساختار اصلی را گسترش می‌دهد و در عین حال ظاهری جسورانه و جدید به ارمغان می‌آورد. یکی از این حجم‌ها با سقف تیز خود، سالن را به مناظر گسترده‌ای از چشم‌انداز باز می‌کند، در حالی که به‌طور هوشمندانه پارکینگ مجاور را مخفی می‌کند. حجم دیگر، که بیشتر در پس‌زمینه قرار دارد، آشپزخانه و مناطق خدماتی گسترش‌یافته را در خود جای می‌دهد. با پوششی از گالوالوم نقره‌ای بازتابی، این رستوران اکنون به یک نماد معاصر در حومه شهر تبدیل شده است.
چرا همیشه چیز‌های جذاب را در «داخل» قرار می‌دهیم؟ این بار یک کارخانه در شهر شانگهای این روند را تغییر داده است. در کارخانه لاستیک بزرگ چین‌شنگ‌تای، طراحی جدید ساختاری مارپیچی در نمای بیرونی دارد. این به‌اصطلاح «مارپیچ دیوار» دفاتر و تراس‌های مختلفی را در طول نما به هم متصل می‌کند و نظم سفت‌وسخت فضا‌های اداری معمول را می‌شکند و محیطی جدید ایجاد می‌کند که در آن کار و بازی به هم می‌رسند. طراحی مارپیچ با فراز و نشیب‌های خود، تجربه‌ای غیرمنتظره به ارمغان می‌آورد؛ جایی که یک پیاده‌روی عادی می‌تواند به گفتگو‌های جدید یا لحظه‌ای تأمل برای تماشای فضای سبز منجر شود.
