«خرابکاری آخرین راه حل است. در سال ۲۰۲۱، قطعی برق که ظاهراً ناشی از یک انفجار برنامه‌ریزی شده بود، سیستم برق داخلی نطنز که سانتریفیوژها را تأمین می‌کرد، هدف قرار داد. در سال ۲۰۱۰، ایالات متحده و اسرائیل برنامه هسته‌ای ایران را با ویروس کامپیوتری استاکس‌نت متوقف کردند. اما چنین حملاتی موفق نشد کار ایران را برای همیشه متوقف کند.»
فایننشال تایمز نوشت: به گفته تحلیلگران، بدون حمایت ایالات متحده، حمله هوایی انفرادی اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای ایران بسیار پرخطر خواهد بود.
به گزارش انتخاب، در ادامه این مطلب آمده است: این حمله در بهترین حالت تنها برنامه هسته‌ای را به تأخیر می‌اندازد، نه اینکه آن را نابود کند.
اولین دلیل، فاصله است. فاصله بین اسرائیل و تاسیسات اصلی هسته‌ای ایران بیش از هزار مایل است و برای رسیدن به آنها، هواپیماهای اسرائیلی باید از حریم هوایی کشورهای اردن، عراق، سوریه، عربستان سعودی و احتمالاً ترکیه عبور کنند.
دومین دلیل، سوخت است. بر اساس گزارشی از سرویس تحقیقات کنگره آمریکا، پرواز به سمت تاسیسات اتمی ایران و بازگشت، به تمام توانایی‌های سوخت‌رسانی هوایی اسرائیل نیاز دارد و فرصت اشتباه به اسرائیل تقریبا اصلا نمی‌دهد.
سومین دلیل، دفاع هوایی ایران است. تأسیسات اصلی هسته‌ای ایران به شدت محافظت می‌شوند و بمب‌افکن‌های اسرائیلی نیاز به حفاظت توسط جنگنده‌ها خواهند داشت.
این کار نیاز به یک پکیج شامل حدود ۱۰۰ هواپیما دارد، که معادل تقریباً یک‌سوم از ۳۴۰ هواپیمای جنگی نیروی هوایی اسرائیل است.
نابود کردن دو تأسیسات اصلی غنی‌سازی هسته‌ای ایران بزرگترین چالش اسرائیل خواهد بود.
تأسیسات بزرگ غنی‌سازی سوخت در نطنز در عمق زیر زمین قرار دارد، در حالی که دومین تأسیسات بزرگ در فردو در درون یک کوه حفاری شده است.
اسرائیل برای نابود کردن این تأسیسات، نیاز به سلاح‌هایی دارد که بتوانند به چندین ده متر از سنگ و بتن مسلح نفوذ کنند.
اسرائیل بمب‌های سنگرشکن دارد، مانند بمب‌های ۲.۰۰۰ پوندی GBU-31 که نیروی هوایی اسرائیل هفته گذشته برای نابود کردن چهار ساختمان در بیروت و ترور حسن نصرالله، رهبر حزب‌الله، استفاده کرد.
با این حال، گزارش‌ها از اسرائیل نشان داد که در آن حمله از ۸۰ بمب استفاده شد — و بعید است که چنین حمله‌ای با همان اندازه بتواند تأسیسات هسته‌ای ایران که به طور سنگین‌تری محافظت می‌شوند را نابود کند.
تحلیلگران گفتند که تنها یک سلاح متعارف وجود دارد که احتمالاً می‌تواند از پس تاسیسات فردو و نطنز بربیاید و کار را انجام دهد: بمب GBU-57A/B Massive Ordnance Penetrator (MOP).
این بمب عظیم و هدایت‌شونده دقیق حدود ۶ متر طول دارد، ۳۰.۰۰۰ پوند وزن دارد و می‌تواند پیش از انفجار، ۶۰ متر داخل زمین را شکافته و عبور کند.
اهود ایلام، محقق سابق در وزارت دفاع اسرائیل، گفت حتی اگر اسرائیل بتواند این بمب را به دست آورد، «بمب‌افکن‌های جنگنده F-15، F-16 و F-35 اسرائیل نمی‌توانند آن را حمل کنند».
او افزود که علاوه بر این، هیچ شانسی وجود ندارد که اسرائیل بتواند یک بمب‌افکن استراتژیک آمریکایی مانند B-2 Spirit را که برای انداختن چنین بمبی لازم است، خریداری کند.
در تئوری، اسرائیل می‌تواند به جای آن از یکی از چندین هواپیمای ترابری C-130J هرکولس خود برای انداختن یک بمب MOP از طریق درب‌ها استفاده کند، روشی ناکارآمد که به عنوان «رمپ دراپ» شناخته می‌شود. اما بمب MOP برای این نوع پرتاب طراحی نشده است.
اسرائیل فقط می‌تواند تاسیسات اتمی را برای مدتی غیرفعال کند، نمی‌تواند آنها را نابود کند.
خرابکاری آخرین راه حل است. در سال ۲۰۲۱، قطعی برق که ظاهراً ناشی از یک انفجار برنامه‌ریزی شده بود، سیستم برق داخلی نطنز که سانتریفیوژها را تأمین می‌کرد، هدف قرار داد. در سال ۲۰۱۰، ایالات متحده و اسرائیل برنامه هسته‌ای ایران را با ویروس کامپیوتری استاکس‌نت متوقف کردند. اما چنین حملاتی موفق نشد کار ایران را برای همیشه متوقف کند.
به گفته داریا دولزیکووا و متیو ساویل از اندیشکده رویال یونایتد سرویسز، در نهایت، مقیاس نیروی لازم برای آسیب جدی به تأسیسات اصلی ایران «نیازمند حمایت گسترده ایالات متحده است، اگر نگوییم دخالت مستقیم»، حتی در این صورت نیز «نابودی کامل را تضمین نمی‌کند».
