تازه‌ترین خانه‌ای که عمر آربل طراحی آن را به عهده داشته، یک ترکیب چشم‌تنواز و شگفت‌انگیز از تخیل و معماری است؛ چیزی شبیه به یک ویرانۀ باستانی که با معماری معاصر تکمیل شده است.
اگر تازه‌ترین خانه‌ای که عمر آربل (طراح و معمار ساکن کانادا) یک فیلم بود، سناریوی نسبتاً علمی‌تخیلی آن چیزی شبیه به این بود: «یک معمار، بقایای ویرانه‌های باستانی را در یک مزرعه کشاورزی پیدا می‌کند و در اطراف آن یافته‌ها ساختاری معاصر می‌سازد».
به گزارش فرادید، این هنرمند و طراح ساکن ونکوور، اثر تازه‌اش را با الهام از دوران تحصیلش در شهر تاریخی رم طراحی کرده است؛ یعنی همان جایی که خرابه‌های باستانی میان ساختمان‌های مدرن خودنمایی می‌کنند. این خانه واقعا یک اثر متفاوت است؛ چیزی شبیه ترکیب ویرانه‌های قدیمی و ساختمان‌های مدرن.
بخش‌هایی از این خانه انگار در دل زمین فرورفته‌اند و با گذشت هزاران سال، خاک اطراف آنها را پوشانده است؛ از سوی دیگر بخش‌های دیگری از خانه با نمای شیشه‌ای خود جلوه‌ای کاملا مدرن دارند که یک تضاد زیبا و شگفت‌انگیز را در کل مجموعه ایجاد می‌کند.
خانۀ موسوم به «۷۵.۹» در یک زمین بزرگ در یک منطقه روستایی در جنوب ونکوور و در مقابل یک چشم‌انداز زیبا و گسترده واقع شده است. حجم‌های آن به طور متناوب بین بتن منحنی و چوب مستطیل تقسیم شده که باعث می‌شود هم معاصر، هم ابدی و هم در عین حال فرازمینی به نظر برسد.
آربل می‌گوید هدف او این بوده که انعطاف بتن و ماهیت سیال آن را به نمایش بگذارد. چگونه؟ با رد استفاده متعارف از آن در اشکال مستطیلی و ایجاد سطوح منحنی و چشم‌نوازی که انگار با زمین محوطه ترکیب شده‌اند یا از دل آن بیرون آمده‌اند.
آربل و تیمش با همکاری مهندسان Fast + Epp، کریس رایت از شرکت ساخت و ساز بیلد رایت و مدیر پروژه مارک دنیس، روش جدید ریختن آهسته و پیوسته و ترکیب بتن ویژه‌ای را پیشنهاد کردند که به بتن اجازه می‌دهد به طور مداوم در طول جاری شدن، عمل‌آوری شود تا از اتصالات ناپیوسته افقی جلوگیری شود. سوراخ‌های ریز در بافت پارچه هنگام عمل‌آوری، هوا را از سطح بتن آزاد می‌کنند.
نتیجه نهایی یک فرم تندیس‌مانند و چشمگیر با یک پرداخت بافت‌دار غنی است که بتن را تقریباً غیرقابل تشخیص می‌کند. این فرم‌ها به عنوان باغچه‌هایی برای درختان هم کاربرد دارند و به توپوگرافی چشم‌نواز خطوط سقف می‌افزایند.
وقتی از سمت شرق وارد خانه می‌شوید، نخستین سایبان که با سبزی فراوانی احاطه شده، ورودی را مشخص می‌کند. سایبان دوم برای ایجاد صمیمیت در منطقه غذاخوری پایین آمده، در حالی که سایبان سوم روی منطقه نشیمن فضایی شبیه کلیسای جامع ایجاد کرده است. یک راه‌پله با پوششی از چوب سرو به یک نیم‌طبقه منتهی می‌شود که در آن می‌توان منظره متفاوتی از سایبان و همچنین محیط بیرون را دید.
سازه‌های بتنی منحنی، اتاق‌خواب‌ها را مانند پارچه‌های ضخیم به شیوه‌ی شگفت‌آوری پوشانده‌اند، در حالی که حجم‌های مستطیلی با روکش چوب سرو شیشه‌کاری‌شده، ساختار بالایی را شکل داده‌اند. اینجا حس هنر بافتنی و یک جور «بافندگی معمارانه» وجود دارد.
خلاصه اینکه خانۀ ۷۵.۹ شبیه به ترکیبی از صنایع دستی، صحنه‌پردازی تئاتر، ویرانه‌های باستانی و معماری معاصر است.
