پارچه جدیدی که توسط یک گروه پژوهشی بین‌المللی ابداع شده است، می‌تواند امیدبخش دوخت لباس‌های مخصوص ساکنان شهرهای گرم باشد.
با برجسته‌تر شدن امواج گرما، پارچه‌های خنک‌کننده که می‌توانند در لباس‌ها، کلاه‌ها، کفش‌ها و حتی سطوح ساختمان گنجانده شوند، یک نمای اجمالی را از آینده‌ای فراهم می‌کنند که در آن ممکن است دیگر به دستگاه‌های تهویه گاز‌های گلخانه‌ای در شهر‌ها نیاز نباشد.
به گزارش ایسنا، یک گروه بین‌المللی از پژوهشگران نوعی پارچه طبیعی ابداع کرده‌اند که ساکنان شهرهای سراسر جهان می‌توانند آنها را برای مقابله با افزایش دما ناشی از ساختمان‌ها، آسفالت و بتن بپوشند.
به نقل از وب‌سایت رسمی دانشگاه جنوب استرالیا، با برجسته‌تر شدن امواج گرما، پارچه‌های خنک‌کننده که می‌توانند در لباس‌ها، کلاه‌ها، کفش‌ها و حتی سطوح ساختمان گنجانده شوند، یک نمای اجمالی را از آینده‌ای فراهم می‌کنند که در آن ممکن است دیگر به دستگاه‌های تهویه گاز‌های گلخانه‌ای در شهر‌ها نیاز نباشد.
مهندسان «دانشگاه ژنگژو» (Zhengzhou University) و «دانشگاه جنوب استرالیا» (UniSA) می‌گویند این پارچه به گونه‌ای طراحی شده است که نور خورشید را منعکس کند و گرما را از بین ببرد و در عین حال، جلوی اشعه خورشید را بگیرد و دما را کاهش دهد.
این پارچه به میلیون‌ها شهرنشین که دما‌های گرم و ناراحت‌کننده ناشی از تغییرات آب وهوایی جهان را تجربه می‌کنند و فضا‌های سبز کمتری را می‌بینند، امید می‌دهد. «یانگژه هو» (Yangzhe Hou) پژوهشگر دانشگاه جنوب استرالیا گفت: این پارچه از اصل خنک‌کننده تشعشعی استفاده می‌کند. این یک فرآیند طبیعی است که در آن، مواد گرما را به اتمسفر و در نهایت به فضا منتشر می‌کنند. برخلاف پارچه‌های معمولی که گرما را حفظ می‌کنند، این پارچه‌ها از سه لایه ساخته شده‌اند که برای خنک‌سازی طراحی شده‌اند.
لایه بالایی که از الیاف پلی‌متیل پنتن ساخته شده است، اجازه می‌دهد تا گرما به طور موثر منتشر شود. لایه میانی که از نانوسیم‌های نقره تشکیل شده است، بازتاب پارچه را افزایش می‌دهد و از رسیدن گرمای اضافی به بدن جلوگیری می‌کند. لایه زیرین که از پشم ساخته شده است، گرما را از پوست دور می‌کند و اطمینان می‌دهد که کاربران حتی در گرم‌ترین محیط‌های شهری خنک می‌مانند.
پژوهشگران امیدوارند که این فناوری را بتوان برای کاربرد‌های گسترده‌تر، از جمله مصالح ساختمانی، مبلمان در فضای باز و برنامه‌ریزی شهری مورد استفاده قرار داد.
این پژوهش در مجله «Science Bulletin» به چاپ رسیده است.
