در ماه‌های اخیر، افزایش تنش‌ها میان کره شمالی و کره جنوبی، توجهات زیادی را به سمت خود جلب کرده است. در این راستا، کره شمالی علی رغم انجام چندین آزمایش موشکی، دست به اقدامات دیگری نیز زده است. به عنوان مثال، کره شمالی صد‌ها بالن حاوی زباله را به کره جنوبی ارسال کرده است و همچنان نیز به این رویه خود ادامه می‌دهد. کره شمالی با این قبیل اقدامات خود حتی تهدیداتی را علیه کاخ ریاست جمهوری کره جنوبی هم مطرح کرده است.
فرارو- نشریه "اسپکتیتور" در گزارشی با اشاره به اقدامات گسترده کره شمالی در قطع و تخریب راه‌های زمینی و ریلی به سمت کره جنوبی، سعی داشته تا به واکاوی دلایل اصلی این اقدام بپردازد. این نشریه این نکته را مورد اشاره قرار می‌دهد که کره شمالی در سیاست رسمی خود در قبال کره جنوبی و آمریکا، تغییرات جدی و گسترده‌ای را لحاظ کرده است و دیگر فضایی برای آشتی با کره جنوبی و آمریکا قائل نیست. موضوعی که سبب شده تا کره شمالی در ماه‌های گذشته، بیش از هر زمان دیگری مرز‌های مشترکش با کره جنوبی را مملو از مین و استحکامات نظامی کند. معادله‌ای که از تشدید تنش‌ها در شرق آسیا با محوریت مسائل شبه جزیره کره حکایت دارد. نشریه اسپکتیتور تاکید دارد که راهبرد اتحاد دو کره از نظر کره شمالی به تاریخ پیوسته و صحبت از آن دیگر منطقی و واقع‌بینانه نیست.
به گزارش فرارو به نقل از اسپکتیتور؛ اگر شما از کره جنوبی بازدید کنید، امکان دارد از مشاهده علامت‌ها و تابلو‌های کنار جاده‌ای که به کائه سونگ یا پیونگ یانگ اشاره دارند، تعجب کنید. دو مقصدی که بسیاری از بازدیدکنندگان کره جنوبی به ندرت این شانس را دارند که از آنها بازدید کنند. در مورد پیونگ یانگ که پایتخت فعلی کره شمالی است و آسمانخراش‌های مشهوری را دارد، چندان نیاز به توضیح نیست و همگان با این شهر آشنا هستند.
با این حال، کائه سونگ زمانی پایتخت کره در فاصله میان قرن‌های ۱۰ تا ۱۴ میلادی بوده است. البته که در شرایط کنونی به منطقه‌ای صنعتی در کره شمالی تبدیل شده است. این منطقه صنعتی، یک حوزه مشترک از همکاری‌های دو کره بود که اکنون تعطیل شده است.
به تازگی نیز فرمانده ارتش خلق کره شمالی اعلام کرده که این کشور برای همیشه مرز جنوبی خود با کره جنوبی را مسدود خواهد کرد تا از این طریق از امنیت خودش حراست کند. کره شمالی به تدریج و سال به سال راه‌های ارتباطی به سمت کره جنوبی را تخریب کرده است. آنچه کره شمالی اخیرا در مورد مسدودسازی کلیه راه‌های ارتباطی اش به سمت کره جنوبی مطرح کرده، در نوع خود یک واقعیت مهم و معنادار را در مورد ماهیتِ سیاست در شبه جزیره کره افشا می‌کند.
اکنون فقط خطوط راه آهن و جاده‌ها در کره شمالی نیستند که دیگر به جنوب راهی ندارند. خط تلفن مستقیم ارتباط نظامی میان دو کشور نیز در طی یک سال اخیر تا حد زیادی از دسترس خارج بوده است. کره شمالی چندین ماه است که به تماس‌ها از کره جنوبی پاسخی نمی‌دهد. در ماه جولای(تیر) گذشته، ارتش کره جنوبی فاش کرد که چگونه سربازان کره شمالی جهت نصب مین‌های زمینی و موانع گسترده، به مناطق مرزی دو کره فرستاده شده اند و در شرایط سختی مشغول به کار هستند. موضوعی که سبب شده تا مناطق مرزی میان دو کره، موقعیت خود به مثابه نظامی‌ترین مرز مشترک در جهان را تثبیت کند.
در ماه‌های اخیر، افزایش تنش‌ها میان کره شمالی و کره جنوبی، توجهات زیادی را به سمت خود جلب کرده است. در این راستا، کره شمالی علی رغم انجام چندین آزمایش موشکی، دست به اقدامات دیگری نیز زده است. به عنوان مثال، کره شمالی اقدام به ارسال صد‌ها بالن حاوی زباله به کره جنوبی کرده است و همچنان نیز به این رویه خود ادامه می‌دهد. جالب اینکه کره شمالی با این قبیل اقدامات خود حتی تهدیداتی را علیه محوطه کاخ ریاست جمهوری کره جنوبی نیز مطرح کرده است.
این قبیل اقدامات کره شمالی بدون درک این نکته که سیاست خارجی این کشور تغییرات قابل توجهی را در رابطه با کره جنوبی در دستورکار قرار داده، قابل فهم نیستند. تغییراتی که کیم جونگ اون رهبر کره شمالی آنها را در اواخر سال ۲۰۲۳ مورد تاکید قرار داد. کیم جونگ اون برخلاف پدر و پدربزرگش، این نکته را روشن کرده که کره شمالی به هیچ عنوان قصد ندارد سیاست اتحاد دو کره را دنبال کند.
کره شمالی اکنون کره جنوبی را به مثابه دشمن اصلی و محوری خود ارزیابی می‌کند. این ایده که دو کره پاره یک تن هستند دیگر از منظر کره شمالی معتبر نیست. در این چهارچوب، کیم جونگ اون رهبر کره شمالی گزاره استفاد از سلاح‌های اتمی از سوی پیونگ یانگ علیه کره جنوبی و یا حتی آمریکا را به هیچ عنوان رد نمی‌کند.
اگر بخواهیم یک پیام اصلی اقدام کره شمالی در قطع کردن راه‌های ارتباط زمینی و ریلی به کره جنوبی را متوجه شویم، آن پیام چیزی جز این نیست که دیگر نباید روی توسعه همکاری‌های دو کره و تنش‌زدایی از روابط آنها حساب کرد. در سال ۲۰۱۸ بود که کره شمالی هیاتی را به بازی‌های زمستانی پیونگ چانگ در کره جنوبی فرستاد. در آن زمان بسیاری از تحلیلگران فکر می‌کردند که این اقدام موجب خواهد شد تا روند آشتی میان دو کره سرعت گیرد و تسهیل شود. جالب اینکه دو ماه بعد نیز "کیم جونگ اون" رهبر کره شمالی با "مون جائه این" رئیس جمهور کره جنوبی دیدار کرد.
اگرچه دیدار دو رهبر سیاسی، تاثیر چندانی را بر پیشرفت قابل توجه قدرت اتمی کره شمالی نداشت و حتی جالب است که اکنون کره شمالی وانمود هم نمی‌کند که مایل به تنش زدایی از روابط خود با کره جنوبی و آمریکا است. در شرایط کنونی، روند‌های آتی در قالب روابط دو کره چندان امیدوار کننده به نظر نمی‌رسند. برخی معتقدند که اگر ترامپ رئیس جمهور آمریکا شود بار دیگر کره شمالی به آغاز گفتگو‌ها با این کشور واکنش مثبت نشان می‌دهد.
در دوره قبلی حضور ترامپ در کاخ سفید وی این فرصت را داشت تا با رهبر کره شمالی دیدار کند. با این حال، پیونگ یانگ به طور واضح گفته که برایش فرقی نمی‌کند چه کسی در کاخ سفید باشد، زیرا سیاست این کشور ثابت است. البته که پیروزی کامالا هریس هم نمی‌تواند در نوعِ رویکرد کره شمالی تغییری ایجاد کند.
در این نقطه این سوال مطرح می‌شود که آیا همه راه‌ها به پیونگ یانگ ختم می‌شوند؟ باید این نکته را مورد اشاره قرار داد که کره شمالی جسورتر و قوی‌تر شده است و نباید انتظار تغییر در رفتار و سیاست‌های این کشور را داشت.
