پروژۀ معماری «خانۀ دزفول» که با مساحت ۴۴۰ متر مربع و زیربنای ۳۰۰ متری در شهر دزفول ساخته شده، رتبۀ دوم جایزۀ معمار سال ۱۴۰۳ را در بخش بنا‌های مسکونی تکواحدی به دست آورده است.
در سال‌های اخیر در کشور ما و شاید بسیاری دیگر از نقاط دنیا، «خانه» بیش از آن‌که به عنوان محلی برای زیستن و با هم با بودن ساخته شود، به کالایی برای فروش و سرمایه‌گذاری تبدیل شده است. این باعث شده که ساخت خانه‌ها حالتی شبیه به تولید انبوه پیدا کند و در نتیجه معماران به سمت سبک‌هایی کلیشه‌ای و نسبتا شبیه به هم کشیده شوند.
به گزارش فرادید؛ اما معماران «خانۀ دزفول» دغدغۀ ساخت مکانی برای رشد کردن و زیستن را داشتند؛ آن‌ها می‌خواستند خانه‌ای بسازند که درست مثل شاهکارهای معماری قدیمی، با توجه دقیق به نیازهای ساکنان و ویژگی‌های اقلیمی منطقه طراحی شده باشد.
نتیجۀ این دغدغه‌مندی، خانه‌ای است که علاوه بر حفظ برخی از ارزش‌های معماری ایرانی مانند فضای خصوصی و «محرمیت»، حس و حال یک اثر معماری امروزی را نیز در خود متجلی می‌کند.
محور این خانه یک حیاطِ مرکزی است که علاوه بر حفظ حریم خصوصی، نور و آسمان را به ساکنان خانه هدیه می‌دهد و فضایی دنج و آرام‌بخش را برای آن‌ها فراهم می‌کند. در این پروژه، حیاط صرفا یک بخش اضافی از خانه نیست بلکه یک جزء جدایی‌ناپذیر و اثرگذار از آن است.
علاوه بر این، حالت دایره‌واری که در سقف یکپارچه و سایه‌بان‌مانند خانه وجود دارد، منظره‌ای چشم‌نواز، آرام و دلپذیر را پدید آورده که در مواقع مختلف روز، سایۀ مورب خود را بر بخش‌های مختلف حیاط و فضاهای داخلی می‌اندازد و گذر روز را با یک بازی جذاب نور و سایه پیوند می‌زند.
خانۀ دزفول در مجموع یک ترکیب چشمگیر و منحصر به فرد از علم معماری امروزی و یادگارهای معماری اصیل گذشته است.
