«گروسی در حالی از احیای گفتگو‌ها خبر داده که تا پیش‌ازاین دو بار (در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ میلادی) آن را رسماً زیر پا گذاشت و با اصرار بر بازرسی‌های فراپادمانی نامتعارف، مانع از اجرائی شدن آن گردید. از سویی گروسی تا قبل از جنگ غزه و نیز تجاوز صهیونیست‌ها به لبنان و خصوصاً تحقق عملیات غرورآفرین وعده صادق ۲ نهتنها اصراری بر احیای تفاهم مذکور نداشت، بلکه در مواضع غیررسمی و خصوصی خود در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی آن را غیرعملیاتی اعلام کرده بود.»
روزنامه کیهان در مطلبی به این پرسش که «آیا گروسی پس از اظهارات خرازی مواضعش ملایم شد» پاسخ داد.
این روزنامه نوشت: تغییر در رویکردهای تهران در اعمال «سیاست‌های بازدارنده ترکیبی» که توسط کمال خرازی بیان گردید، باعث شده است که آژانس به نمایندگی از آمریکایی‌ها در تکاپوی جدید افتاده تا مانع از تغییر میز بازی شود.
از نگاه آمریکایی‌ها ترکیب سیاست‌های بازدارنده اتمی با توسعه موشکی مسیر گفت‌وگوهای پیشین را به‌صورت کامل بسته و غرب را در مواجهه جدیدی با ایران قرار خواهد داد که پرهزینه خواهد بود ازاین‌رو غرب با استفاده از ابزار آژانس در تدارک آن است که با باز کردن یک کریدور جدید دیپلماتیک با ایران درصدد مهار این وضعیت برآید.
ورود آژانس به فضای جدید پیش‌آمده در منطقه دارای سه نکته مهم و قابل‌توجه است:
۱- نکته اول آن است که گروسی در حالی از احیای گفت‌وگوها خبر داده که تا پیش‌ازاین دو بار (در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ میلادی) آن را رسماً زیر پا گذاشت و با اصرار بر بازرسی‌های فراپادمانی نامتعارف، مانع از اجرائی شدن آن گردید.
۲- از سویی گروسی تا قبل از جنگ غزه و نیز تجاوز صهیونیست‌ها به لبنان و خصوصاً تحقق عملیات غرورآفرین وعده صادق ۲ نهتنها اصراری بر احیای تفاهم مذکور نداشت، بلکه در مواضع غیررسمی و خصوصی خود در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی آن را غیرعملیاتی اعلام کرده بود.
۳- همچنین گروسی در دیدارهای قبلی خود با مقامات سازمان انرژی اتمی به‌جای کلیدواژه «تفاهم با تهران»، بر روی «پروژه مهار هسته‌ای ایران» از طریق به‌کارگیری ابزارهای سلبی (ازجمله استناد تروییکای اروپایی به مکانیسم ماشه و ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد) تکیه می‌کرد، اما به‌محض پدید آمدن نشانه‌های تغییرات ترکیبی در مدل بازدارندگی خبر از تفاهم با ایران می‌دهد.
بی‌شک در روزهای آینده شاهد آن خواهیم بود که آمریکا برای مهار ایران و جلوگیری از اقدامات بازدارنده هیبریدی (توسعه هماهنگ موشکی و اتمی) پیامی‌هایی ارسال خواهد کرد که بیانگر یک مدل مشترک (در قالب احیای برجام، انعقاد توافق ثانویه یا تفاهم غیراعلامی) خواهد بود، اما تجربه نشان داده است که این بسته جدید مانند تمامی پیام‌های پیشین باز هم توخالی خواهد بود.
به همین دلیل تهران به‌جای تعلل روی گزاره‌ها و پیش‌شرط‌های آمریکایی و تروئیکایی در مسیری قدم خواهد برداشت که تضمین‌کننده ابتکار عمل‌های خود باشد.
