ساختن حتی یک خانه در کوهستان‌ها و جنگل‌های شمال ایران هم تأثیر مخربی بر این ذخیرۀ ارزشمند زیست‌محیطی دارد، اما اگر به هر حال (و با کمال تأسف) قرار باشد که پروژه‌هایی ساختمانی در این محیط طبیعی کم‌نظیر اجرا شوند، چه ایده‌ای می‌توان برای به حداقل رساندن اثرات منفی آن داشت؟
در سال ۱۴۰۲ مسابقه‌ای برای طراحی یک پروژۀ تفریحی-مسکونی در جنگل‌های رامسر برگزار شد. هدف این مسابقه رسیدن به طرحی بود که در عین ایجاد محیطی زیبا برای زندگی و تفریح، کمترین تاثیرات مخرب زیست‌محیطی را داشته باشد و تا حد ممکن به طبیعت منطقه احترام بگذارد.
به گزارش فرادید، یکی از طرح‌هایی که در این مسابقه مورد تقدیر قرار گرفت، طرحی بود که هدفش جدا کردن فضای سکونت از سطح جنگل بود. در این طرح، به جای ساختن خانه‌ها و ساختمان‌ها روی زمین، پیشنهاد شده که سازه‌هایی ساخته شود که از زمین فاصله دارند و در ارتفاع قرار گرفته‌اند.
این ایده که در واقع مجموعه‌ای از «خانه‌های درختی» به هم پیوسته را پیشنهاد می‌کند، کمک می‌کند که جنگل‌های ارزشمند و بکر منطقه حفظ شوند و از تخریب طبیعت تا حد امکان جلوگیری شود.
به علاوه در این طرح پیشنهاد شده که خودروها وارد محیط طبیعی مجموعه نشوند. در ورودی سایت یک پارکینگ بزرگ در نظر گرفته شده که بازدیدکنندگان و ساکنان ماشین‌هایشان را در آنجا پارک کنند و سپس از راه‌های پیاده‌روی به خانه‌های خود بروند. این باعث می‌شود که آلودگی هوا و سر و صدای ماشین‌ها وارد محیط جنگل نشود.
در گام نهایی، طراح به دنبال ایجاد فضایی برای هم‌نشینی و تعامل میان ساکنان مجموعه بوده است. خانه‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که در کنار یکدیگر و در ارتفاع از زمین قرار دارند و با فضاهای عمومی مشترک، محیطی برای ارتباط و تعامل فراهم می‌کنند. در این فضاها کودکان می‌توانند بازی کنند و افراد می‌توانند به تماشای منظره دریا و جنگل بپردازند.
